INHOUD GG
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS

PRINT PAGINA
REAGEREN
 

G E M M A  G E U X

ZO-O

 

"Af en toe gaan pa en moe,

Met ons naar de dier’tuin toe,

dat is voor ons kinderen,

het fijnste wat er is!"

 

Volgens mij werd dit gezongen door ene Heleentje van de Kapelle. Niet dat ik het verder ken, dan nét dit ene stukje van het Polygoon journaal, van mijn pa en moe’s zingen in de auto (hij ‘humde’, zij zong hoog) en later hoorde ik hetzelfde liedje uit andere, veel oudere monden. Maar het is een absolute evergreen!

 

"En we zwieren en we zwaaien

En we schommelen zo fijn,

Tot we (…?…)

van de limonade zijn!"

 

Ik ga met u even van de hak op de tak. Bij ons op de tweede WC, die naast de voordeur, hangen de vreemdste artikelen tegen de muur geplakt. Zo hangt er al tijden een artikeltje over een site waar u oude geluiden kunt beluisteren. Ik ga even voor u kijken: http://www.soundscapes.nl  – en ik heb voor u geïnformeerd, geluisterd eigenlijk, of Heleentje daar te horen is. Met de verbinding was niets mis, alleen het stukje met het bedoelde liedje kreeg ik niet direct te pakken. Maar al ‘zingend’ over pa & moe, kwam ik zelf tot de ontdekking dat het niet de diertuin, maar de speeltuin is! Voor de kinderen maakt dit trouwens niet uit.

 

Wij zijn deze week op bezoek geweest in de dierentuin en het meest gewaardeerde onderdeel was: de speeltuin. Het is wel een tuin die Heleentje niet meer als zodanig zou herkennen, want er zwiert of zwaait niets meer. De speeltuin van nu ziet eruit als een grote apenkooi: grote netten, gespannen op hoge en nog hogere palen. Er steken drie glijbanen uit. Twee glijbanen zijn als schroeven in elkaar gedraaid, de derde steekt milder, schuin, naar beneden. Limonade is niet verkrijgbaar: het zijn medium en super large, mega bekers Coke en 7-up. Voor woekerprijzen. Zuurtjes? Chips! Frieten! Aardappeleters ‘anders’. De apen voor deze kooi dient u zelf aan te voeren.

Het vage "Tot we (…?…)" uit het liedje, krijg ik nu wel heel snel duidelijker door. Drie meter van ons af, kotst een meisje spontaan en explosief zowel de mega-portie-beker ‘spul’, haar Solero als alle Hamka’s uit. Twee vierkante meter consumptiemaatschappij.

" S p l u t !", zegt onze jongste resoluut, terwijl hij zijn ogen dichtknijpt en haastig een stap opzij doet.

Daar kan geen geluidsomschrijving van soundscapes of het omroepmuseum-archief tegenop. Het effect van klimmen en glijden, wiegen en vreemde afdalingen vermengt met wat hoogtevrees, is nog van ouderwetse degelijke kwaliteit!

 

Ik val vandaag voor de concurrentie, de échte apen. Behalve de imposante Silverbacks, mag ik ook een blik werpen op een familie berggorilla’s. De eerste keer dat ik vanachter het glas hun betonnen habitat bekijk, zie ik een van de dames met een baby rondlopen. Ze ergert zich aan de vele mensen die naar haar wijzen en probeert vergeefs zich aan onze nieuwsgierige blikken te onttrekken. Zij heeft de keuze uit vier vertrekken, allemaal afmeting doorzon. Grote lappen glas. Het publiek verhuist gewoon met haar mee langs de ramen.

Maar om half vijf is er niemand meer in het apenhuis. Vanaf een afstand zie ik het volgend tafereel: de moeder heeft haar twee maanden oude zoon vóór zich in de kom van haar gestrekte gespierde armen liggen. Zij kust zijn gezichtje, hij beweegt genietend zijn ronde wangetjes langs haar grote lippen. Ze legt hem in een ‘bedje’ van stro en trekt met haar vinger de zachte plooitjes van zijn oren en van zijn halsje na, neemt een half metertje afstand en leunt met haar rug tegen de muur en kijkt naar haar kindje. Een buurvrouw gaat zitten op een korte afstand van het hoofdje van het kind. Zo ligt de met stukjes stro spelende baby tussen hen in. Aarzelend steekt de buurvrouw haar hand uit en kroelt met een wijsvinger herhaaldelijk over de kruin van het buurkind, waarbij ze de moeder vragend vanonder de zware wenkbrauwboog aankijkt. Moederlief pakt loom de onderarm van de buurvrouw vast en laat hem een handbreed naast de baby los waardoor de hand zacht naast de baby in het stro valt. Dit ritueel herhaalt zich drie maal. Uiteindelijk pak de moeder haar kindje op, klemt hem vast aan haar borst en zoekt opnieuw een andere plaats. "Nooit een moment voor jezelf," spreekt haar rug. Ik bewonder haar rustig uitgevoerde actie. Elke dag, een ‘dagje dierentuin’ – lijkt mij ook een beetje te veel van het goede. Zij heeft geen keus en levenslang een abonnement…


Terug naar begin van de pagina

 

Hieronder kunt u uw reactie mailen naar Gemma.
Vul uw naam in:


Geef uw e-mail adres op:


Over welke column gaat het? (datum of onderwerp):


Uw opmerkingen:


 

 

Terug naar begin van de pagina