Het leuke van reacties krijgen, is te weten dat CuBra gelezen wordt.

Voorheen schreef ik wel eens stukjes voor het weekblad van mijn werk en daar hoorde ik zelden of nooit iets positiefs terug. Wel merkte ik op den duur, dat het langer stil bleef aan de telefoon wanneer ik mijn naam noemde, dat wel. Alsof ik over alles en iedereen iets te melden heb? En er werd ook eens ‘boos’ naar me gebeld, met de opmerking: "Wat ik nu precies bedoelde?" Soms komt de boodschap toch niet helemaal goed over, of laat ik de waarheid juist te weinig in het midden. Dat willen de mensen van zichzelf niet weten. Verder waren er wat geweigerde stukjes, omdat ze te politiek zouden zijn. Ach ja, heel erg gevaarlijk… Ik vermoed dat het de redactie een waarschuwing van de directie heeft opgeleverd.

Er is er een enkeling die durft te zeggen dat ze geniet van mijn schrijfsels. En daar gaat het tenslotte om. Als het u ‘wakker’ maakt, ontroerd of anderszins emotioneert, heb ik mijn minieme doel bereikt.

Maar bij aanvang van de columns op deze site, heb ik meteen al mijn eigen fanclub. Onmiddellijk melden zich twee heren met de boodschap dat ze er wel pap van gaan lusten. Dat stimuleert tenminste! Jongens, alleen al voor jullie ga ik tot de bodem. Pap moet je regelmatig doorroeren. Doe ik.

Er is een mevrouw die reageert helemaal vanuit Bretagne en zij vraagt of er een bundel uitkomt.

Mevr. C., dat heb ik niet in eigen hand – u wel, u drukt op het kadertje ‘printen’ en stopt het vel in een map of leg er gewoon een kei op. (Prachtig land, Bretagne – wij zijn er afgelopen zomer helemaal weg geregend, waar u niets aan kunt doen hoor. Wat we er van gezien hebben was geweldig, daar niet van. Na deze doorweekte ervaring ben ik voorgoed genezen van kampeervakanties, maar als u eens iets leuks in de buurt weet – met zicht op de altijd woelige baren, hoor ik het graag.)

Een meneer vertelt dat hij Pietje Perrini ook heeft gekend, leuk te weten dat hij niet alleen in mijn hoofd zit.

Sommige mensen vallen als een blok voor het ‘andere’ fotootje. Bij: van kop tot teen.

Zo is er een meneer die, door al dat bloot, helemaal op hol slaat en mij vreemde vragen stelt en er helemaal niet van staat te kijken dat ik voeten heb. Meneer Van P., soms moet u zaken niet voetstoots aannemen, da’s niet slim.

En u wilt weten of mijn schoonmoeder een aardig mens is?

Zeker – nadat ze aan me gewend is geraakt, wat echt niet meeviel en dus wel even duurde, is de waardering beiderzijds. En nee, ze heeft geen laminaat – maar donker parket en nee, ook dat heeft ze niet zelf gelegd.Verder wilt u weten: van wie ik heb leren zoenen?

Er werd bij ons thuis veel gezoend. Mijn moeder heeft zich altijd geërgerd aan de kille afstandelijke opvoeding van haar ouders. Ter compensatie lebberden wij elkaar van meet af aan af. Alle broers en zussen zoenden al, voor ze het eerste woord uitbrachten. Ik ook.

Mijn vader werd graag verwend en liet zich al dat gezoen met liefde welgevallen.

Dat ik zo groot kwam met het idee dat de hele wereld om te zoenen is, leidt geen enkele twijfel. Dat dit mij in erg vreemde situaties heeft gebracht, evenmin.

Oh, dat is niet precies wat u bedoelde? Leren zoenen van een màn?

Dat is weer typisch zo’n kortzichtige binnenbocht, dat kan echt alleen een man verzinnen.

U weet zelf best dat alles en iedereen, waar u hartstochtelijk uw lippen op perst, anders reageert. Volgens mij is daar geen enkele professionaliteit in te bereiken – en blijf ik een afwachtende, altijd lerende amateur.

Maar tussen ons gezegd en gezwegen: ik laat mij graag verrassen, u ook?

Dan steek ik hier mijn tong liever uit, dan erin…