Voor meteorologen is de winter al begonnen. Daarom begin ik ijverig te zoeken naar de zomer: wáár is de zon? De zon is vijf lange maanden met zijn eigen warme winterslaap bezig, of zoveel breedtegraden van ons verwijderd met vakantie.

Ik troost mij met de gedachte dat de mens naar de zon kan reizen.

Het is slechts een gedachte want natuurlijk houden wij in werkelijkheid met z’n vijven geen cent over om bij de zon op bezoek te gaan.

Als ik op internet naar vakantiehuisjes kijk, slaat de schrik mij om de portemonnee. Jezusmina, wat is het allemaal duur. Waar gaan wij dit het komende jaar van bekostigen? Zoals vorig jaar?

Toen gingen we niet, en dat was goed om te doen, dat konden we heel goed betalen.

Het is niet de enige schrik die mij deze week overvalt hoor. Ik heb altijd gedacht dat ik voor veertien euro bruto per uur erg veel en hard werkte. Bij nader inzien ben ik dus echt een koopje: één wakkere blik op mij salarisstrook vertelt, dat ik voor nog geen dertien euro per uur voor de firma B. van onschatbare waarde ben. Heb ik dan nooit gekeken? Jawel, maar het is me niet eerder opgevallen.

Door een andere vakante vacature bij dezelfde firma B. lonkt het geld: ik kan op een andere plaats, waar ik hetzelfde werk doe, er toch iets beter voor betaald krijgen. Nou ja, krijgen… een dubbeltje méér verdiénen dan. En dat veroorzaakt een dilemma. Want wil ik dat wel? Voor een dubbeltje?

Ik moet hier toch nog eens goed over nadenken…

Geld is met de invoering van de euro een schaars artikel geworden. Bij ons tenminste wel.

Gisteren ben ik met iemand een kroketje gaan eten. Eén euro twintig, dames en heren.

Snel omgerekend is dat in oud geld : twee gulden en vierenzestig cent? Voor één kroketje?

Zet ik mijn totale salaris om in kroketjes (vrouwen hebben rare realistische rekentics), dan kom ik netto gerekend op 6,08 kroketje per persoon, per dag. Dan moeten wij met z’n allen wél in de cafetaria blijven wonen – want vaste lasten voor de eigen woning zitten er niet meer aan. Als ik begin met de vaste lasten er als eerste af te halen, eten wij paneermeel.

Dat de goed heilig man met zijn kompaan flink moeten inleveren, is een effect van het verlies aan koopkracht van de gewone man en vrouw in de straat. En van salarissen waar absoluut de rek helemaal uit is. Dat heeft met ‘vertrouwen in de economie’ niets te maken, al wil men u graag net voor de feestdagen nog zo leuk wijs maken dat de economie herstellende is. Werd u dat verteld in november, dan fluit het Centraal Plan Bureau nu de hele zwik schril terug. Heeft u toch even lekker kunnen shoppen… Dat u tegenwoordig overal zo lekker voordelig kunt lenen, lenen, lenen, komt toch neer op: betalen, betalen, heel lang betalen.

Let u vooral op uw portemonnee. Zakkenrollers komen tegenwoordig van regeringswege gewoon op huisbezoek. Hoge bomen, hebben lange vingers.

Wordt het daardoor allemaal minder feestelijk, de komende donkere dagen? Ik weet het niet, maar voor kinderen zijn er veel cadeaus die ze nog niet kunnen waarderen.

Dankbaarheid, voor a l l e s wat er is - zegt mij heel wat, maar het laat zich eerlijk gezegd niet één, twee, drie tot een leuke verrassing omtoveren. De stille hint van vijf stokjes om op te bijten, met een satanisch gedicht, is ook niet echt om te lachen natuurlijk.

Ik ben niet de enige die moet lijnen. Sint Nicolaas leeft bij ons al jaren op bijstandsniveau, en volgt hier een aangepast dieet. Het doet mij denken aan de trieste geschiedenis van het schaap Veronica.

De middelste maakt samen met de liefste een schaap. Een schaap van closetrolletjes, veel witte watten en stevig naaigaren om de schapenkrullen in model te houden.

Het is een zeldzaam mooi diertje. Ik knip de oortjes, oogjes erop en, klaar.

Alleen het cadeautje moet er nog in.

De avond voor de surprisedag op school, wordt de laatste hand gelegd aan Veronica.

Chocolade erin, gedicht erbij en even dat losse draadje wegwerken.

Bij gebrek aan een schaar, pakt de liefste zijn aansteker...

Wham! – Vlam! – K e b a b ! Volledig geflambeerd! Paniek in de tent! Middelste gaat ontzettend over de emmer. IJverige Pa blust Veronica alsnog tien minuten lang onder de kraan af, maar daar knapt ze niet meer van op. Ze is helemaal vierde graads verbrand. Doorbakken.

Eigenlijk, meer een zwart doe-het-zelf crematiegevalletje… Je kunt haar dan ook tot op de bovenverdieping ruiken!

We hebben diezelfde avond het beest gekloond en haar Veronica II gedoopt. Ze is minstens even mooi geworden. So heb elk nadeel, se voordeel.

Ach, zolang je het leuk kunt maken met closetrolletjes en je hebt de chocoladeletters van Oma M. nog op het menu staan, dan wordt elke avond een gezellige avond.

Het leven is één grote verrassing, ook zonder dure kroketjes.