Het is een trieste tijd. Alles lijkt zo dood. Vorige week hebben we de moeder van een lieve vriend begraven en gisterenmiddag werd een jeugdvriend van mijn ouderlijk gezin gecremeerd. Tussendoor waait de koude herfstwind en sterft de echtgenoot van een koningin.

Media slaan elkaar om de oren met feitenmateriaal over hoe triest de lieve man wel niet was. Ik geloof er helemaal niets van. Volgens mij getuigt het van een fors calvinistische inslag, wat op zich al niet echt gezond te noemen is. Waarom zou deze man een beperkter leven hebben geleid, dan u en ik? Wij kennen ook onze grenzen en regeren allemaal ons eigen glazen koningshuis, zonder gouden scepter.

Arme M., arme J., arme Trix. Het verdriet van hun gemis raakt me in het hart en doet me in stilte denken aan andere levens die voorbij zijn. Daardoor klinkt het applaus voor de dode Claus me wat vreemd in de oren. Ik hoop dat zijn kinderen in de volgwagen het als een geluid van troost en waardering begrijpen. Applaudisseren schijnt een Italiaans gebruik te zijn. Dan past het wel bij het afscheid van een pacifistische globalist, in een land vol mensen die met alle kleuren van herfstbladeren zich almaar voortbewegen tegen de ferm wisselende politieke windrichting in. Het moet niet makkelijk geweest zijn, toen, zoals het ook nu niet makkelijk is om je als vreemdeling in Nederland te vestigen.

Pietje Perrini. Hij zal zo niet geheten hebben maar wij noemden hem zo.

Ineens, vanuit het kinderlijke niets, was er tegenover de Brabantse parochiekerk een Italiaanse ijssalon en ‘Pietje’ Perrini. Ik kan me niet herinneren of ik ooit zijn stem heb gehoord. Hij had een ijscowagen en het kan zijn, dat hij niet veel meer woorden sprak als die op de kaart van de ijssalon stonden. Hij belde…

Hij was klein en tenger, met melancholieke ogen en een spitse neus. Hij had een vrouw, die misschien wel zijn zuster was. Ze was mooi, que bella… Ze had haren die ze regelmatig van een andere kleur voorzag, een figuurtje dat ze met trots presenteerde, en hoge hakken die haar ranke enkels strekten. U moet er niets van denken, maar ik was meer onder de indruk van de trotse schoonheid van la Donna Perrini, als van de smaak van Perrini’s gelati. Ook bij haar, heb ik geen geluid in mijn geheugen. Zij knikte…

Wat verder in de tijd waren er veranderingen. Grote veranderingen. Naast de ijssalon openden zij een friettent, zoiets wat men nu een cafetaria noemt. Links was nog altijd het ijs, rechts de entree tot het walmende vet. Het had duidelijk zijn weerslag op het kapsel en de frisse gelaatskleur van de Italiaanse schone. En zag ik haar van de warme bestelling naar de ijskoude lekkernij lopen, ontwaarde ik nu haar vermoeide bewegingen en ontdekte ik versleten platte pantoffels aan haar kleine voeten. Als een triest signaal van een voortdurende inburgeringcursus. Want wat begonnen was als een overlevingsplan -- veel Italianen sloten in de winter hun zakelijke deuren en overwinterden in hun geboorteland om met de krokussen en zwaluwen weer terug te keren -- werd haar Waterloo.

De friet won. Jarenlang.

Tot de zaak sloot. Ik weet niet waarom. Stierf Perrini? Was hij terug naar het land van de Vesuvius? Heeft hij het pand goed kunnen verkopen, of zijn ze samen in stilte boven het inmiddels verbouwde pand gaan rentenieren? Zonder de zorgen van de ‘zaak’ en de voortdurende frikadellenterreur, zag ik even het herstel van haar oude gratie. Veel ouder geworden vond zij in hernieuwde schoonheid haar trotse houding, voordat zij, nu voorgoed, uit mijn beeld verdween.

Mijn geluidloze applaus is voor alle Pietje Perrini’s van de wereld en voor hun vrouwen, hun zusters. Misschien treffen ze elkaar; moeder Nel, vriend Frank, prins Claus en veel anderen. Op het terras, aan de Grote Formica Tafel in het lage licht van de avondzon, en worden de schitterende champagnesorbets gevolgd door straffe espresso’s en blauw-vlammende sambucca’s. Daar breng ik, met liefde en vol bewondering, mijn handen voor op elkaar.

… Maestro, musica!