Het valt mij in uw stukjes op, dat u wel heel makkelijk iedereen afzeikt. Terwijl het u steeds lukt om een optimistische draai aan uw verhalen te geven, hoor ik een gefrustreerde ondertoon. Voelt u zich werkelijk door de hele wereld tekortgedaan? Heeft u daarom alle boten die u passeerden gemist? En hoe kan ik, de lezer, u helpen – enkel en alleen door uw columns te l e z e n ? Vooral ‘mannen’ en ‘systemen’ lijken in uw stukjes het onderspit te moeten delven. Het feit dat u steeds dikker, ouder en grijzer wordt is met wat ingrepen en zelfbeheersing uwerzijds, eenvoudig te verhelpen. Uw vadercomplex is wel zeer latent aanwezig – daarvoor zou u ook wel eens gewoon op de divan kunnen bij een psychologencollectief.

U lijkt mij niet de prettigste persoon om mee te leven of te werken. Waarschijnlijk is dát wat u in de directe omgeving signaleert. Alleen bent u er een kei in, om de resultaten van uw kwalijke interacties te vertalen naar de natuurlijke reacties van de ander. Al lezende, want ik hou u via CuBra heus wel in de gaten (en soms krijg ik toevallig de wat simpele-door-u- geschreven-stukjes bij uw werkgever onder ogen), leer ik u kennen als een pathetisch figuur. Want u ‘begrijpt’ niet echt veel hé? U stelt op uw werk, en hier ook allemaal van die vreemde vragen: u lijkt wel een kind met steeds uw zoeken naar waarom iets is, zoals het gewoon is. Is het echt nu zo moeilijk om u gewoon bij de regels neer te leggen? De arrogantie, waarmee u denkt de wereld om u heen te veranderen, staat mij helemaal niet aan.

U heeft in ieder geval in uw kennismakingsstukje bij CuBra de gehele waarheid gesproken. Dát moet ik u nageven., literair en elitair is uw niveau wel héél laag. Wat slap van u, om zich steeds te verschuilen achter een verhaalopbouw die door uw lezers niet geverifieerd kan worden. U denkt dat u alles zomaar kunt zeggen, zonder tegenwerpingen – u bent nieteens herkenbaar op uw eigen fotootje. En ook daar maakt u zich makkelijk vanaf. U lacht blijkbaar alles wat u als kritiek krijgt, weg. U stuurt gewoon een plaatje van uw voeten in en dat was het dan. Ik vind het laag, erg laag gezocht. Dat u nog een baan hééft, dat uw werkgever dat pikt, al die onzin – en uw mán! Als u dan niet voor mij, de serieuze lezer van deze site, uw mond wil houden is het misschien wel zo verstandig om dat voor het behoud van uw huwelijk en uw kinderen te doen. De arme bloedjes, je zal zo’n moeder hebben. Uw man lijkt me, zonder u, werkelijk beter af. Véél beter, want dat moet toch wel een goede lieve sul zijn om ‘zoiets’ naast hem te tolereren. Geen wonder dat hij zo onrustig slaapt! Hij kan veel beter eens bij mij tussen de door mijzelf gestreken lakens. Uw huishouden lijkt wellicht ook nergens naar. En dat uw carrière in het slop dreigt te geraken heeft u enkel en alleen aan uzelf én uw grote mond te danken. Dat is mij wel duidelijk.

Zeg, kunt u niet een tijdje wat anders gaan doen, iets zinnigs, zodat u me niet lastig valt met al u opgekropte sores en uw eindeloze betweterige kritiek? Een eindje wandelen? De frisse lucht doet u waarschijnlijk meer goed en geeft meteen een ander perspectief, een nieuwe kijk op zaken. Volgens mij zit u veel te veel binnen achter uw beeldscherm en ik denk dat u veel rookt. Dat vernauwt de vaten van de hersenen en dat is precies waar uw schrijfsels het resultaat van zijn. U vertaalt dus slechts uw benauwde blik – zo is uw roken voor mij dodelijk, - VERVELEND -. Ik denk, dat u denkt dat ik het allemaal zo leuk vind, maar eigenlijk wil ik wel van u af. Want het irritante aan de stroom van uw letterdiarree is, dat het maar blijft komen. Iedere week weer denk ik: "waar zou ze nú weer last van hebben, die GG.?" Terwijl ikzelf echt voldoende ellende meemaak, teveel, om dat van u er hier ook nog eens bij te krijgen. Ik neem mijzelf erg serieus en zie de humor er dan ook niet van in. Ik maak zélf wel uit, of er iets te lachen is, ja? Ik wens u, desondanks, (omdat ík, in tegenstelling tot u, wél een aardig mens ben) een rustige tijd toe –

Met hartelijke groeten,

uw Alter Ego.