November
Ik
zie de zovvulste eikeblaojer valle,
ma
z'was vandaag hek ze nog noit gezien.
Ik
vuul iets wees in munnen buik: misschién
hì
dòdsangst wel te make mì getalle.
Nou
't bruine blad op stèrve ligt en alle
vuggelkes
zijn verstomd, zit ik tot tien
uur
's aoves aachter m'n schrijfmachien
mn
dage mì gedaachte te vergalle.
Wà
hì 't vur zin m'n ège op te sluite,
nou
al wà gruun waor afstèrft en verdort?
Wurrúm
stap ik den hof nie in, nao buite
waor
't lòtste lève van de takke stort?
Wurrúm
zit ik onmechtig vur de ruite,
terwijl
den dag korter en korter wordt?
