Brabants Licht - Werner Moonen
Foto´s van Werner Moonen

Werner Moonen was voor mij een van de eerste Tilburgse kunstenaars van wie ik bewust een expositie ging bezoeken. De tentoonstelling werd gehouden in het gebouw van de Brabantse Kunststichting (BKS) aan de Spoorlaan tegenover het station. Het was eind jaren zestig, begin jaren zeventig (ja, we worden oud), de tijd dat Anton Heijboer  zijn sensationele retrospectief hield in Den Haag. De etsen van Moonen deden me soms denken aan die van Heijboer, al  vond ik ze verfijnder en over het algemeen minder dramatisch. Misschien deelden de afgebeelde figuren en situaties naast een zekere abstractie ook een zekere melancholische sfeer die mij, adolescent,  heel sterk aansprak.
Jaren later kwam ik Werner Moonen weer tegen, eerst als leraar op het Duvelhok, daarna als fotograaf. Dat laatste verbaasde me nog het meest. Maar Moonen was dan ook geen gewone fotograaf.  Zo bleek hij niet alleen met zelfgemaakte fototoestellen te werken, maar bracht zijn foto’s ook over op steen om ze vervolgens af te drukken als litho’s.  Die foto’s vormen de basis van zijn in 1996 in eigen beheer en eigenhandig gedrukt  boek Kopvoeter.

De papegaaien die er een hoofdrol in spelen komen we ook tegen in enkele series die ik selecteerde voor Brabants Licht. Maar meer ruimte krijgen ditmaal zelfportretten, stillevens en niet op de laatste plaats vrouwen.

Op de vraag waarom hij werkt met zelfgebouwde fototoestellen antwoordt Moonen ondermeer: ‘Ik moet mijn camera's zelf maken, omdat bij mij de knoppen aan de binnenkant zitten. Ik ben bezig met tijd en diafragma aan elkaar te koppelen, er één ding van te maken.’ Zowel bij grafiek als fotografie gaat het hem om het zoeken naar en vastleggen van ‘de werkelijkheid die eraan vooraf gaat en die erop volgt’. En dat klinkt bijna alsof het vluchtige moment van de foto zelf niet bestaat. Hij voegt er nog aan toe: ‘Ik hanteer fotografie niet anders dan mijn grafiek. Het verschil zit niet in mij maar in de techniek. Kunst en dus ook fotografie gaat over schoonheid. Over het beloofde beeld, over verwachting.
Een foto vervreemdt zich van of flirt met de werkelijkheid.’

Onze eerste serie telt zes foto’s, zoals steeds zonder titel.

Joep Eijkens