Ur wordt niemir gezongen

Ut valt nie iederéén op mar ur wordt niemir gezongen. Ut isser nie stiller mee geworre, want al die auto's, vliegmachiene en die brommers, maoken nog geweld genog.

Kéék ik mar wir is nor vruuger, toen wier ons ut zingen mee de paplepel ingegoten, ut begon al mee Slaop kiendje slaop, daor buiten lopt un schaop… en as kléén kiendje wiesen we toen al ‘nou moet ur geslaopen worren’. Mar nou hebben ze vort unne radio in de wieg en unne mobiel on ut pluffon, mee van die vlinders, asse daor nor kééken, daor worren ze tureluurs van en dan gaon ze ok slaopen, nat liggen ze ok nie mir, ze hebben nou vort pempers, dus janken doen ze ok nog mar alléén om desse honger hebben. Dus ge heurt ok gin jong mir kwééken.

Toen ik grôtter wier, toen kreeg ik zangles van ons moeder, die naoide veul, ok vur aandere meesen, en as ons moeder naoide, dan zong ze, ik kan ze zó nog opnoemen.

Nou noemen ze die liedjes smartlappen mar toen waren ut levensliederen. Ze zong van alles, zó as:

Nooit, nee nooit geen oorlog meer. (Ging nog over dun irste 1914 - 1918)

Pluk mij Susa, zo riepen al die bloemen. (Un nuuw kléénkéénd van men hiet ok zó.)

Ik kan nog wel un efkus durgaon, want ut waren ur héél veul.

Ut gekke is, wij Tilburgers, die toen alléén mar Tilburgs protten, die zongen in ut Hollands.

We hadden toen ok nog Radio Centrale van Boxtel mee drie kanaolen, as daor vur dieë tééd bekende liedjes opkwamen, dan zong hil de buurt mee..

Zelfs in de crisistééd, de jaoren 30, veul meessen zonder wéérruk, mar ze blééven zingen:

Op school, ur wier gezongen. Iedere school had wel un zangkoor, mar al was ur gin zangkoor, gezongen wier ur toch. Néé, nie alléén kerkliedjes, mar ok veul aander.

Mar ok in de kerk, iedere Zondag was ut préés, want ok iedere parochie had un kerkkoor, en as ge un bietje katholiek waart, dan konde mee zingen van de ‘Kyrië ‘ tot dun ‘Ita misa est,’ die liedjes kende ze allemal, hil de kerk zong mee, saomen mee ut kerkorgel. Ok nog in ut latijns.

Ok hier kan ik nog un tedje durgaon, mar dan is ut scherm van menne kompjuter te kléén.

Gingen we waandelen mee de klas, ur wier gezongen, want overal hadden wij liedjes veur.

Vur Paosen, vur ut vurjaor, ok vur de zomer en de wenter, vur Sinterklaos, vur de Kerst en Driekóóningen, nie van die frutliedjes waor se nou de kender mee op stap sturen, mar echte liedjes, zó as van Moeder Magdelena op onze Lieve heers graf. Dan wier ur soms wel gezongen van ‘zat ons moeder Magdelena al…. op de schriebele schrap.’ Mar ut klonk.

Dan hadden we nog al die familiefisjes, irste Communie, plechtige Communie, un trouwerij of un bruiloft, daor wier gezongen ‘Want unieder kende zun éégen lied’.

Ok in dun orlogstééd wier ur gezongen, soms un bietje verbasterd, in plots van ‘Leve de Wilhelmien’ zongen we dan ‘leve det witte wel Mien’. Dus ok in dun orlog veul liedjes die dur dun bezetter nie op préés wieren gesteld.. Ok die duntjes kan ik me nog goed herinneren.

Toen kwaam onderaand de bevrijding en kregen we te maoken mee Engelse liedjes mar ok mee nuuw Hollandse, zó as Trees he unne Canadees, saomen in de jeep en dan vol gas soms wier ur dan nog aachter aon gezongen ‘Tegen unne bóóm aon’. Ok nog bekend:

Mar ok ut bekende Ut is unne long wee de tippererie… en Monnie is de roet of all…

Liepen we in de Heuvelstraot van de Gruyter nor de Gruyter, en zó hard aswe konnen, galmde die liedjes over de straot, onderwéél wel kééken nor de medjes natuurluk.

Later toen we gingen werken, overal waor ge kwaamt wier gezongen, in de stopperij op de textielfabrieken, in de confectiefabrieken, in un garagebedrééf en op dun bouw, of un waaserij, overal klonk ut zingen. Ok dun lóódgieter op ut dak zong mee, zó det de kraaien dochten ‘Wes dè vur unnen vremde vogel’. Ok de soldaoten zongen, iedereen die goeie zin had die zong. We hadden toen veul meer goeie zin, docht ik.

Mar toen, in de jaoren veftig, ut hield op, toen kwaam de irste radio's mee batterijen, In ut begin wier ur nog welles mee gezongen, maar ut hee nie lang geduurd, we waren uit gezongen.

Mar ut wier nog stiller, we konnen vort nor muziek luisteren mee un koptillefoon.

Ze hadden vort unnen wolkmen, mee bendjes en nog laoter mee Cdees.

Mar ut zingen was over, ondanks ut lawaai, ut wier stil, wesse nou dan stil noemen.

Ok op de fisjes, unne disk jokkie wier dan ingehuurd, ze waren vort bang det de meesen op ut fist, kramp in dur kaoken kregen asse zelf meezongen, dieë disk jokkie zette de muziek dan zó hard, degge ulkaar niemir kont verstaon, konde gin ruzie kréégen óók.

Nou lééf ik nog un bietje mee mun gedaachten in de tééd det ur nog wel gezongen wier, as ik dan gao waandelen mee mun hundje, dan heb ik aaltij un duntje in menne kop, ik zing dan nie, want dan denken ze tegensworrig degge gek zéét, ge kunt nie net as vruuger midden op straot ‘Oh Heideroosje’ gaon zingen, dan worden nog vlugger gepakt as vur drie kilometer te hard rijen. Durrom, ik neurie mun liedjes. Toch gebeur ut dan nog dek iemand vurbij lóóp, die me dan verbaost onkekt en zee ‘Wat zegt u mijnheer?’ Nou ik zee hillemal niks, ik neuriede gewoon. Mar om dan toch iets te zeggen, zeg ik dan ‘Ok goeie middag’, norgelang de tééd van de dag.

Wek ok sunt véén, over un tedje, vur dun ééne duur ut misschien iets langer as vur dun aandere, gaon we allemal nor de zelfde plots, ik koom ur welles, op ut kerkhof, en daor… wordt ok nie gezongen, vruuger ok nie, of ut moet unne vurdwaolde merrel zéén. Zelfs Mieke Telkamp heurde daor nie.

Daor en dan pas zen we vurgoed öitgezongen, dus as ge verstaandig zéét, zing nog efkus deur, zólang ge ut nog kunt, ut is ok goed vur oe longen.