INHOUD VAN SCHILT
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL
HEILIGE BOONTJES


Print deze pagina

ELIE VAN SCHILT

Friedhof


Regelmatig bezoek ik plaatsen waar ik kennis kan maken met allerlei figuren uit onze samenleving. Mijn bezoeken aan de vele etablissementen hebben al vaak stof gegeven voor een klein verhaaltje dat vaak zijn oorsprong vond aan de bar.

Maar bij tijd en wijlen loop ik ook graag eens rond op een begraafplaats, hierboven door mij aangeduid als 'Friedhof ' De meeste van ons zien mij dan in gedachten lopen met een puntbuil gevuld met friet, aangevuld met een flinke lik mayonaise, dus het opschrift was alleen bedoeld om het een beetje meer smakelijk te maken.

Loop ik dan op wat nu zijn betegelde paden, met aan beide kanten de zerken van hen die benieuwd waren wat er toch allemaal in het hiernamaals te beleven valt, dan heb ik geen last van mijn doofheid, want op al mijn vragen die ik zou willen stellen aan al die oude bekenden die mij voorgingen, krijg ik toch geen antwoord.

Voorheen toen mijn oren de drie jaarlijkse APK keuring nog konden doorstaan, liep ik hier ook al, dan hoorde ik het gekners van de grind onder mijn schoenen, het geruis van de bladeren, maar verder was het net als nu, gewoon zoals het op een begraafplaats hoort. " Stil "

Maar toch hoorde ik vaag in de verte, het geluid van staal op een steen, inderdaad er was een grafmaker bezig met het graven van een nieuwe grafkuil.

Toch een beetje verlegen om een praatje zocht ik de man op en zag meteen dat er nog de nodige aarde verwerkt zou moeten worden om op de van gemeentewege voorgeschreven diepte te belanden., inderdaad van ' gemeentewege ' want de man/vrouw waar het om gaat hebben nog nooit kenbaar gemaakt welke diepte door hun gewenst wordt.

Waar ik nu mijn wandeling plaats vond hebben, was nog een parochie kerkhof, wat dus niet door de gemeentelijke begraafplaatslieden wordt onderhouden.

Gezien de financiële perikelen waarin de meeste parochies verkeren, daar steeds meer mensen menen hun geloof thuis of bij de buurvrouw te kunnen belijden, was ik toch benieuwd of deze begraafplaatsarbeid ook volgens de normale CAO normen werd gewaardeerd.

Dat bleek dus niet het geval te zijn. De betreffende grafdelver ging er even extra voor zitten op de rand van het nog verder te delven graf, draaide eerst zorgvuldig een sigaretje, na dit aangestoken te hebben zei hij " Dit is allemaal vrijwilligerswerk!!! " Zelfs al degene die hier nu rusten hebben geen protest laten horen toen ze hier hun domicilie kregen.

Het hele kerkhof wordt door ons vrijwilligers onderhouden, al die kerkhofpaden, wat eerst was zand of grind zijn door ons vrijwilligers betegeld.

Al die tegels kregen wij gratis voor niks van mensen die zonodig een dure sierbestrating in hun tuin wilde hebben omdat de buren dat ook hadden.

Maar mijnheer zegt hij, als ze echt lang van de sierbestrating hadden willen genieten hadden ze die beter meteen hier kunnen laten leggen.

Wij maaien ook het gras, snoeien de bomen en ruimen het blad en tevens de verdorde kransen. Dus wij hebben het hele jaar te werken tussen hen die hier rusten.

De linten van al die kransen houden we nog even apart, daar vaak nadat een gedenksteen is geplaatst de achtergebleven dierbaren plotseling aan de linten gaan denken. Meestal als wij deze dan kunnen overhandigen, dan blijkt onze bewaarservice ook nog een klein geldelijk gewin op te leveren, dus je ziet mijnheer ook op een begraafplaats brengt een lintje soms geld op. Ook op een daag als ' Allerzielen ' zijn wij op de begraafplaats aanwezig, vegen hier en daar een verloren blaadje weg, wijzen die mensen die zoekende zijn naar het graf van ome Jan of tante Truus even de weg, ook dat levert vaak een leuk zakgeldje op.

Wij doen dit vrijwilligerswerk met vier man, allemaal gepensioneerd of in de VUT. Om nu de huiselijke omstandigheden een beetje prettig te houden zochten wij allemaal iets buiten de deur. Volkstuintje had niet zozeer onze ambitie, want om nou ieder jaar opnieuw de oogst van je volkstuin op te vreten , dat zagen wij die hier nu de begraafplaats onderhouden niet echt als " Smakelijk eten "

Hier hebben wij elkaar gevonden en tevens een grote schare van oude vrienden en bekenden die stilzwijgend van onze werkzaamheden genieten. We hebben hier een houten keet, voorzien van tafel en stoelen, een butagaskachel en komfoor. Iedere werkdag eten wij hier tussen al onze oude vrienden ons pakje brood en drinken ons bakkie koffie, en anders als thuis bij moeder de vrouw, ook al knoeien we de hele tafel onder, van hen krijgen wij geen commentaar.

Daar het grafdelven nogal een zware klus is, doen wij dat om de beurt, dus normaliter, telkens na drie graven dan moet ik op komen draven. Je ziet mijnheer aan mij is een kleine Vondel teloor gegaan.

Maar eigenlijk was ik nu niet aan de beurt, een van ons genaamd Tinus had vandaag eigelijk moeten graven, maar die is helaas verhinderd, ik zeg nogmaals ' helaas ' verhinderd. Ik ben nu namelijk ' zijn ' graf aan het delven.

Met een korte knik hebben wij afscheid van elkaar genomen, zijn sigaretje was inmiddels uitgegaan, maar gelukkig voor hem, hij was helaas niet verhinderd en kon het opnieuw door middel van zijn aansteker nieuw leven inblazen, of heet het dan 'inzuigen?'