Ed Schilders
Herinneringen

Sint

Ik weet echt niet hoe het tegenwoordig gaat. Jaren geleden hebben we besloten om nooit meer aan een surpriseavond mee te doen, nadat een van de zwagers (altijd weer die 'kouwe kaant') bedacht had dat het wel leuk zou zijn als de 'gelukkige' tot aan de elleboog in een bak met modder moest graaien om zijn 'verrassing' uit deze originele verpakking te vissen. Nadat alle cadeautjes waren uitgepakt, speelden we later op de avond het spel Scruples. Dat was even een trend, en je moest zeggen wat je van elkaar dacht. Ik sluit niet uit dat het toen definitief mis is gegaan met onze surprisetraditie. Blij toe. Nooit meer rijmpjes schrijven. En mevrouw Schilders ook blij. Uren werken aan een originele verpakking, en hup, de volgende dag staat hij bij het vuil.

Sinterklaasavond voor volwassenen. Ik snap het wel. Maar het is een illusie te denken dat er ook maar een greintje terugkomt van dat gevoel dat je als kind had als je op 5 december aan het laatste nachtje slapen begon. Die onbestemde spanning. Of hij wel kwam. Eén schoorsteen is al snel vergeten, en dat zou nou maar net de jouwe zijn. Of toch niet helemaal zeker dat er geen stoute kinderen bij waren. En dan het eerste ochtendlicht. Niet uit bed durven komen voor je geroepen werd. Je zou maar een Piet tegen het lijf lopen die net aan het rijen was. En dan de tafel. Het razendsnelle zoeken tussen de minder belangrijke chocoladesigaren en varkenspootjes van marsepein naar de echte cadeaus.

Hebben kinderen dat nog steeds? Ik schat van wel. Sinterklaas is tegenwoordig echter een stuk rijker, en kan dus makkelijker voldoen aan de begeerten van het kinderhart. Het is de vraag of dat goed is voor de spanning, de volle verwachting waarmee het hart klopt. Als ik terugdenk aan mijn eigen Sinterklaasochtenden, dan herinner ik me niet dat we ooit teleurgesteld waren, al was het zeker niet zo dat we altijd alles kregen wat we wensten. Bovendien was het ook nog de tijd dat Sint wel eens wilde uitpakken met núttige cadeaus: door oma gebreide wanten, een pet met oorkleppen, een nieuwe lange broek. Dankjewel Sinterklaas, maar om nou te zeggen dolblij, nee. (Ook later nog: handschoenen; iemand in mijn familie moet een geheime voorraad, zo niet een groothandel in handschoenen gehad hebben.) En zelfs op die jeugdige leeftijd al het inzicht hebben dat het niet anders kan of zulke cadeaus drukken in zekere mate op het speelgoedbudget. Hoe langer de sjaal, hoe minder ridders te paard. Maar toch lijkt me de ideale Sinterklaas vreselijk saai: altijd alles krijgen wat je wilt hebben, is een illusie van geluk.

Blijkbaar is blijdschap sterker dan teleurstelling. Slechts één keer heb ik twijfels gehad of ik echt blij moest zijn met een cadeau. Het was een step. Donkerblauw. Stepte best goed. Tot het me opviel dat er op het frame, onder het stuur, een wat ruwe plek zat met twee kleine gaatjes. Was dat niet precies de plek waar bij mijn vorige step een metalen merkplaatje had gezeten? En was die vorige step niet juist een paar dagen vóór Sinterklaas, tot mijn niet geringe verbazing, op onverklaarbare wijze verdwenen? Zag ik daar, bij het randje, niet een dun streepje rood langs het blauw? Mijn verdwenen step was ook rood…

Sherlock Schilders. De betekenis van wat er toen gebeurde is echter een andere dan wat ik nu suggereer. Sinterklaas had anders beschikt, niet je ouders. Na rijp beraad had hij de herstelpiet opdracht gegeven: likje verf, nieuwe banden, handvatten met kleurige slierten. Alleen dat mooie metalen merkplaatje, daar had hij wat mij betreft van af moeten blijven.