|
Dr.
Reinhold Aman, de uitgever en enige redacteur van Maledicta
(ondertitel: Het internationale jaarboek voor verbale
agressie), is niet boos, hij is verbitterd. Maar dan wel
stijlvol. ‘Call me Amaretto’, zo verzoekt hij de lezer
in de eerste alinea van zijn voorwoord bij Maledicta 13,
‘Amaretto, as in "bitter".’ En hij
is, schrijft hij, ‘gedeprimeerd’. Om drie redenen: ‘frustraties,
teleurstellingen, en overleden vrienden.’ Het is een
uniek voorwoord, waarin een depressieve uitgever zijn
lezers tot de orde roept. Iedereen wordt hier gekapitteld
wegens gebrek aan vooral geldelijke steun. De auteurs die
aan vorige afleveringen van het jaarboek hebben
bijgedragen, de abonnees die geen geld willen
voorschieten, de universiteitsbibliotheken die hun
abonnement opzeggen, de journalisten die Amans interviews
censureren, en vooral de stinkend rijke ‘vrienden’ van
Maledicta, die geen 20 dollar te makken hadden toen
Aman de dollars het hardst nodig had om zijn werk voort te
zetten. In de stijl van Maledicta gezegd: hier
wordt op vestjes gespuugd, de broek opgebonden, mores
geleerd, vet gegeven, en onder de neus gewreven. Strikt
genomen is dit dan ook geen ‘Editorial’ maar een ‘Maledictorial’,
een mengeling van uitgesproken banvloeken en |
uitgeveegde
mantels, onder de deprimerende titel ‘Is this the end of
Maledicta?’
Dat
zou heel erg jammer zijn, want vanaf de eerste aflevering,
in 1977, is Maledicta uitgegroeid tot een
omvangrijke en uitzonderlijk eigenzinnige reeks waarin de
folklore en de linguïstiek van ‘het slechte woord’
elkaar gevonden hebben. Schelden, vloeken, beledigen,
graffiti; zwarte, smakeloze en incorrecte humor; geen
verkeerd woord, waar ook ter wereld, of het werd wel in Maledicta
besproken, of zou weldra aan de beurt komen. Een jaarboek
is Maledicta echter al jaren niet meer. De
voortgang werd ernstig gehinderd toen de uitgever na
aflevering 10 (1989) door FBI-agenten van zijn naar eigen
zeggen ‘schamele bed’ werd gelicht in het kader van
een uit de hand gelopen echtscheidingszaak. Daarin sprak
Aman dusdanig verontrustende anathema’s uit over de
vrouwelijke rechter, dat zij zich bedreigd voelde en
onderdook, en hij bijna twee jaar doorbracht tussen zware
criminelen. Aman en Maledicta kwamen terug, en over
zijn verblijf in de bajes, de ‘pen’, schreef hij het
boek Hillary Clinton’s Pen Pal, een beredeneerd
vocabularium van modern Amerikaans gevangenis-slang,
ingebed in de veronderstelling dat mevrouw Clinton een
dergelijke handleiding nog wel eens nodig zou kunnen
hebben. Maledicta 12 verscheen in 1997. En toen
werd het stil. Kwam die depressie.
De
Clintons verzorgen ook in jaarboek 13 een gastoptreden, en
wel in Amans bijdrage over hun incorrecte taalgebruik: ‘Jew
Motherfucker and Nigger: the foulmouthed and
lying Clintons’. Ze worden daarin onder andere
gedefinieerd als ‘twee rottende kots-parasieten’, en
‘twee immorele zwijnjakken’. Voor het overige worden
we in dit jaarboek toch vooral weer getrakteerd op Amans
gevoel voor humor in plaats van zijn haat, en op de
bijzondere essays waaraan Maledicta zijn
internationale en linguïstische reputatie te danken
heeft. Beledigen zoals de Roma dat doen: Te kurren pe le
majmùne pe Tute! (Mogen de apen jou neuken.) Woorden voor
‘duivel’ in het Fins: Perhana! (schijnt heel erg te
zijn). Australische uitdrukkingen voor ‘vrouwen’, van
‘apple’ tot ‘woman’. ‘Moderne vulva’s en
vagina’s in het Swahili.’ En, als ik al die jaren goed
geteld heb, de derde Nederlandse bijdrage: Carla van der
Waals ‘Dutch terms of abuse’. Van ‘ellendeling’
tot ‘pestpokkentyfuskankerteringwijf’. Heel bijzonder
is het artikel over de beledigingen uit een tiende-eeuwse
samenspraak waarmee Latijn geleerd kon worden. De leraar
tegen de slechte leerling: ‘Tu sochors! Tu scibalum hedi!
Tu vulpis barba!’ Ofwel: ‘Jij idioot! Jij
geitenkeutel! Jij vossensik!’ Mooi ook om te vergelijken
met de lijst van verbaal didactisch geweld, verderop in Maledicta
13, dat vanaf 2001 niet meer gebruikt mag worden door
Chinese leraren: ‘Hoe komt het dat jij zo lui bent als
een varken?’
Reinhold
Aman spreekt graag zijn ‘Benedicta’ uit over
Nederland. Op zijn website heeft hij een witte en een
zwarte lijst van recensenten. Op de witte is Nederland
buitengewoon vertegenwoordigd. Na de VS heeft Maledicta
in Nederland de meeste abonnees, en Aman wil dat graag zo
houden. Maar het kan altijd beter. Want jaarboek 14 moet
verschijnen, liefst vóór 2012. Ondanks, en misschien wel
dankzij, Amans frustraties en teleurstellingen. Resten ons
de ‘overleden vrienden’ uit Amans voorwoord, de derde
oorzaak van zijn depressie. Die lijst is inderdaad
indrukwekkend. Ik noem daaruit slechts grote ‘maledoctors’
als Allen Walker Read (graffiti), Ernest Borneman
(seksuologie), Gershon Legman (erotica), Elias Petropoulos
(Griekse folklore), en Freddy Heineken (bier).
Freddy
Heineken? Desgevraagd meldt Aman mij per e-mail dat
Heineken een fan was van Maledicta. ‘Hij had Maledicta
11 en 12 op de achterbank van zijn gepantserde limousine
liggen om zijn gasten te amuseren, en hij schepte erover
op dat hij die gratis van mij had gekregen.’ En zonder
een spoor van rancune: ‘Ik had Meneer Heineken moeten
sméken om een uitgave van Maledicta te sponsoren.
Of misschien wel twee, want hoe zeggen jullie dat, dat je
op één been niet kunt lopen? Maar daarvoor is het nu te
laat.’
Maledicta
13 - The international journal of verbal aggression
Uitgever:
Maledicta Press, P.O. Box 14123, Santa Rosa, CA
95402-6123, USA
ISBN:
0-916500-33-0
160
pagina’s
$
20.00 plus verzendkosten ($ 8.00 luchtpost; $ 4.00
zeepost)
Website:
http://www.sonic.net/maledicta/
Op
de website kunnen ook voorgaande afleveringen van Maledicta
besteld worden.
|