INHOUD DALDEROP
HOME
TEKSTEN

AUTEURS

BRABANTS
AUDIO
SPECIAAL

CuBra

 

Eindelijk dan een Biologische Nieuwjaarswens!

Ed Dalderop

Je zult er in de Nieuwjaarsnacht, denk ik, wel niet bij stilgestaan hebben. Maar anders (want in de Nieuwjaarsnacht beschikken alle mensen over wat meer toekomstgevoeligheid) anders had je het misschien al wel kunnen voorvoelen: wáarin het tweede decennium van deze eeuw voor jou misschien toch wel eens heel anders zou kunnen uitpakken dan voor de meeste àndere mensen.

 

Maar: het is nog niet te laat om het op te merken, temeer omdat ik je er graag wat bij wil helpen; want een beetje bijzonder moet het dan toch wel blijven, maar jij bent tenslotte iederéen niet.

Jij hoort, als lezer van deze Cubra-onthulling, namelijk echt - ik heb het nagelopen op Google – bij de állereerste ontvangers op wereldniveau van een Biologische Nieuwjaarswens.

 

Waarschijnlijk heb je jezelf al wel, veel eerder, nu en dan betrapt op een vage, onbestemde onvrede bij het lezen van de gangbare Nieuwjaars-wensen waarmee je regelmatig wordt verblijd, en diep in jezelf heb je je al voorgenomen om daar toch eens wat dieper over na te denken.

Alleen: dat komt er dan de rest van het jaar natuurlijk zelden van.

 

Maar inderdaad, het kon niet uitblijven: vroeg of laat raakt vrijwel alles ooit vernieuwd. Alles wordt ooit te oud bevonden of het raakt ooit herzien, of het nu gaat over kalenders, over slagroomtaart, over schoenen, badkleding of evangelievertalingen.

En na een tijdje schaam je je, dat je dat bij jezelf niet eerder hebt opgemerkt, net zoals andere onnadenkende alledaagse gewoonten: van vlees eten, roken, geloven, mannen superieur achten aan vrouwen of op een bepaalde politieke partij stemmen: het is allemaal nu dan nog wel zoals het nu eenmaal is, maar daarmee is het nog niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Zelfs lantarenpalen blijken na een paar jaar weer anders en beter te kunnen.

 

Van alles, zo blijkt steeds weer, zijn ook wel betere varianten denkbaar, gelukkig voor de commercie én voor de cultuur; en voor heel veel dingen tegenwoordig zelfs wel een biologische, kijk de advertentie-pagina’s maar na.

Alleen Honig heeft recentelijk een idee verzonnen om "oud" zonder veel moeite toch een beetje verrassend en pseudo-nieuw te laten lijken – door verlekkerd op al haar verpakkingen te zetten "Vertrouwd!..."

Ook als ze in werkelijkheid sluw veranderd blijken te zijn zijn, maar dit terzijde.

 

Tijd dus voor een onbarmhartige analyse van hóe op Wensgebied de zaken staan, en wat er toch echt eens anders moet.

Om te beginnen merk je dan, al ontrafelend, al de heimelijke gemakzucht op waardoor wij zo vaak vallen voor voorbewerkte of conserveer-spullen, of slapjes genoegen nemen met het bestaande: diepvries, voorgepakt, of gekantenklaard. Terwijl je het bestaande ongemerkt éigenlijk allang ouderwets, muf of ranzig bent gaan vinden.

"Vers" mag dan vaak wat moeilijker zijn, of duurder, of lastiger moeiteloos te krijgen : maar voor waarlijk levendige geesten gaat er toch niets boven vers.

Hoe ouder je wordt, hoe nijpender dat besef: het begint onopgemerkt met alleen een vage verhoogde belangstelling voor jonge blaadjes en broodjes-gezond, maar het woekert ongemerkt voort tot het spaakloopt in onloochenbare pedofilie of genadeloze snaaierij bij C1000 naar valkuilen als dure maar afgeprijsde over-de-datum-vlaaien of nog best sappig uitziende maar gevaarlijke leverworst. Of ook wel alwat ouder maar toch nog best lekker ruikend vruchtensap in de koelkast,- waarbij je pas achteraf ontdekt dat juist het onopvallende alcoholgeurtje ervan je op het verkeerde been heeft gezet, of erger.

 

Voor eens en voor altijd dus: vers is éigenlijk altijd beter. En dat dát òok wel weer eens risico’s kan herbergen – schaats-ijs waar je nog door kunt zakken, pasgesneden sla met de rupsen er nog in, gloednieuwe computerprogramma’s waar de ergste bugs nog niet in opgemerkt, laat staan er uitgehaald zijn , en meer van die riskante nieuwigheden -dat neem je omwille van die zo aantrekkelijke prilheid tóch dikwijls maar voor lief.

En dan heb ik het nog niet over vervang-vrouwen, of dergelijke grootschaliger waagstukken, waar een mens minder vlot intrapt – denkt hijzelf vantevoren tenminste.

 

Maar: deze Nieuwjaarswens is écht splinternieuw, en hier en vandaag is er gelukkig nog van weinig risico sprake. Inplaats van een voorgedrukte of geposte Wens komt deze Bio-Wens immers vers vanuit de pc op je toegesneld – terwijl daar, tot vanmorgen, zelfs via Google nog helemaal niet zelfs maar het bestaan van viel op te merken.

Voor altijd en eeuwig kun jij je er voortaan op beroepen dat jij tot de aller-aller-eersten hoorde die met het fenomeen Bio-wens in haar nog maagdelijke staat kennismaakten, en die eer kan, enk eens in, in ál die komende miljoenen jaren niemand meer van je afnemen. En zelfs als tegen die tijd de geschiedenisboeken dikker en moderner worden, kom jij er daarmee óok in, of althans in aanmerking.

 

Maar laten we de toetsing voortzetten. Een tweede kenmerk van biologische producten is, zoveel weet u er al wel van, wat er allemaal niet in zit. In het algemeen zou je kunnen zeggen dat hoe minder er in zit, hoe groter de kans op biologische kwaliteit en erkenning.

Dat is iets waar we steeds vaker kennis mee maken. Dingen zónder suiker. Zónder vet, zonder melkeiwitten, zonder calorieën, zonder alcohol,

zonder schadelijke hulpstoffen, zonder kunstmest geteeld, zonder winst voor de handelaar, zonder resten van wat dan ook, zonder blootstelling aan ongewenste stralingen.

En als we een oud versje mogen geloven is het hier ooit eens zó zomers warm geweest , dat zelfs een paard geen schaduw gaf.

Over biologie gesproken!

 

Godfried Bomans heeft al eens een boekje geschreven – Erik of het Kleine Insectenboek, om precies te zijn - waarvan hij schuchter en waarschuwend opmerkt dat het wél een boek is zonder begin, zonder eind, en ook zonder eigenlijk middenstuk. De lezer, erkent hij, zal zich misschien voelen als die man die een stuk Zwitserse gatenkaas kocht, maar met niets thuiskwam omdat hij juist het gat getroffen had. Ja, dát is inderdaad het risico van pure en onvervalste spullen; maar pioniers houden van kleine risico’s, áls het maar bijdraagt tot echt en puur.

 

Mijn pc bijvoorbeeld heeft gelukkig een sterke neiging tot versimpeling, en eenvoud is immers het kenmerk van het ware.

Bij de start vertoont hij steeds een eenzaam raampje waarin alleen staat "Gdata firewall is not running!", zonder dat ik enig idee heb van wat ik daarmee nu mis, of waar of hoe ik er iets aan zou kunnen doen - als ik al zou willen, want ik heb al een andere brandmuur.

En wat ik me trouwens moet voorstellen bij een "running wall", vergeleken met een stilstaande muur, dat blijft ook al oningevuld.

En even later verschijnt er bij die start over het beginscherm alweer een ander klein mini-schermpje dat alleen vermeldt "Uw inschrijving is verlopen. Wilt u haar vernieuwen?", zonder dat er ook maar énige aanduiding bij is over wat voor soort lidmaatschap of program het daarbij in ’s hemelsnaam gaat, wat zich daarvoor zou lenen.

Een moderne, cleane benadering dus , zonder toeters, bellen of poeha, zelfs zonder betékenis.

Uiteraard antwoord ik steeds "neen", dus het blijft al jaren hetzelfde, - lastig maar niet bedreigend, beide partijen tevreden, lijkt me. Verder vereenvoudigen zou denkelijk geen verdere voordelen meer opleveren.

Op den duur lijken het vertrouwde buren, die schermpjes.

 

Maar hoe het zij: vers en puur zijn kennelijk voorwaarden voor biologisch waardevolle eigenschappen. Laat Wilders het maar niet horen, dat "van vreemde smetten vrij".

 

En natuurlijk is een onmiskenbare karakteristiek voor een biologische signatuur ook: dat het met Leven te maken heeft.

Ik ben daar heel gulzig en lijfelijk in, vrees ik, en ook wel wat overmatig fantasierijk: overal heb ik de neiging mij de dingen of verschijnselen voor te stellen als levend of sterk gelijkend op levendige zaken of voorvallen uit mijn eigen geschiedenis. En soms kan dat heel hartverwarmend uitpakken.

 

Maar ook wel juist heel teleurstellend als het een misgreep blijkt, dat zal ik niet verhullen.

Ik noem u een pijnlijk voorbeeld:

Al vroeg in mijn jeugd maakte ik kennis met sterrenkunde, en probeerde ik aan de hemel de dingen te lezen zoals de heilige Theresia, die – toen ze het sterrenbeeld Orion zag, met die liggende "T" erin – uitriep: "Oh, kijk, mijn naam staat aan de hemel geschreven!" Ik heb jarenlang alsmaar de sterrenhemel afgezocht naar een goed herkenbare "E", maar tot dusver tevergeefs.

Maar toen ik kennismaakte met het Zevengesternte – de zo maar moeizaam zichtbare, om zo te zeggen visueel haast fluisterende sterrengroep "Pleiaden" - deed dat mij denken aan ons gezin: wij waren óok met z’n zevenen toen. Zij – die Pleiaden dus - zagen er, zo dicht op een hoopje, uit alsof het daar heel gezellig moest zijn.

 

En toen ik eenmaal tot mijn verrassing gehoord had dat die zeven sterren afhankelijk van hun temperatuur ook allemaal zelfs een verschillende kleur hadden, werd het lokkende beeld nóg attractiever. Ik zag toen ons zevenen daar als het ware aan tafel zitten als stralende kleurige bollen, zoals de lampjes in onze kerstboom vroeger – toen kleurige lampjes nog mode waren. Prachtig!

 

Ik groette die sterren als kind altijd als ik ze weer zag. En het was dan ook een barre teleurstelling toen ik op een kwaad moment ontdekte dat ze alleen maar in schijn zo bij elkaar leken te staan. Dat ze in werkelijkheid, als losse bomen op een grote vlakte, allemaal op heel verschillende afstanden stonden, die we alleen vanuit óns gezichtspunt zien alsof ze iets met elkaar te maken hebben.

Dus niks gezellig kleurig hoopje, maar losse eenzame zwijgende bollen in een kille zwarte omgeving, waarvan je alleen maar kunt hopen dat ze van zichzelf warmte genoeg maken om niet zo kouwelijk in die ijswereld te staan. En niemand die lol kan bleven aan hun kleuren!

Maar: dat zijn natuurlijk uitzonderingen die de regel bevestigen: niets mooiers dan eenvoudige, levende dingen!

 

Maar goed, om nu eindelijk op mijn Nieuwjaarswens uit te komen: net als de mensen altijd al de neiging hebben gehad om in sterrenbeelden, wolken of schaduwen goden en helden te zien, hebben wij blijkbaar ook de neiging om aan de gekste dingen Macht, Toverkracht of Leven toe te schrijven – ook aan wensen en gebeden.

En een enkele keer – ik heb er legio voorbeelden van meegemaakt - lijkt het zelfs ook echt wel zo te wérken, en komen wensen soms werkelijk uit, of lijken gebeden verhoord te worden. Misschien zit er ook wel iets biologisch in, zo gezien. In ieder geval wil ik nooit meer die ouwe platgelopen Wensen, nu ik ook hier de meer levende, misschien meer werkzame, eenmaal op het spoor ben.

 

In ieder geval wensen mijn Ans en ik jou of jullie via deze eerste-soort Biologische Nieuwjaarswens, - veel beter dus dan die ouwe!-, van harte toe dat dit een rijk en leuk jaar wordt, en dat de portie narigheid die niet helemaal te vermijden zal zijn, toch verhoudingsgewijs meevalt. Dat je blijft kunnen rekenen op je kinderen, je vrienden, je buren en collega’s, én op je eigen gezondheid, vaardigheden, uithoudingsvermogen en creativiteit.

Zo zie je toch, zoals je op die TV-reclame al wekenlang hebt kunnen opmerken als je toen geen koffie was gaan maken, dat Kracht en Zorgzaamheid wel degelijk kunnen samengaan.

 

En bovendien verbinden we aan onze wensen ook nog een recht hartelijke felicitatie, omdat je tot de allereersten hoort die weet hadden van de nieuwe Biologische Nieuwjaarswens.

Bof jij even, en dat al meteen in de allereerste week van 2010!

Zegt het voort!

 

 

1-1-10 Ed Dalderop