| Heemerf De Schutsboom in
Goirle ligt, zoals dat heet, te baden in de zon, als ik
een kijkje kom nemen op de tentoonstelling die daar is
ingericht over werk en persoon van Cees Robben. Diezelfde zon
die Robben zo vaak met een paar eenvoudige maar effectieve
pennenstreken kon laten schijnen in zijn 'Prenten van de
week'. De tentoonstelling is gespreid over twee ruimten. De
grootste, in de schuur, is voornamelijk gewijd aan de Prent
van de week en toont daarnaast een zeer grote hoeveelheid
persoonlijke memorabilia. De belangstellende bezoeker kan hier
makkelijk een paar uur doorbrengen zonder zich te vervelen.
Tientallen prenten in lijsten aan de muren, vitrines, een
videofilm, geluidsopnamen... u vindt er zelfs een kast vol
boeken uit de werkkamer van Robben. Hier worden ook documenten
getoond die men in de regel nooit te zien krijgt. Bijvoorbeeld
de brieven waarin Robbens correspondenten tips geven: typische
gezegdes en amusante situaties die inderdaad vaak hun weg naar
een prent gevonden hebben. Hoe populair de tekenaar geweest
is, blijkt misschien nog het best uit de enorme verzameling
van de wenskaarten die hij ontving toen hij in het ziekenhuis
lag. In deze ruimte vinden we ook veel gelegenheidswerk,
waaronder een aantal prachtig getekende stambomen.
De andere ruimte (in het huis) is veel kleiner maar daarom niet minder
interessant. Hier ligt de volle nadruk op Robben als
kunstenaar, en al meteen bij het betreden van deze ruimte is
het duidelijk dat hij als kunstenaar veel meer in zijn mars
gehad heeft dan de prentkunst waarvan het grote publiek hem
nog steeds kent. Te zien is hoe hij zich in zijn beginjaren,
lang voordat hij de prent ging tekenen, heel serieus heeft
beziggehouden met de studie van de portretkunst. Veel werk dat
hier hangt, getuigt van zijn streven naar technische perfectie
en volleerdheid.
Of neem deze
aquarel:
Zelfs een 'eenvoudig'
schetsje verraadt het zoeken naar beheersing van licht,
perspectief, en details:
Of er met Cees
Robben een groot beeldend kunstenaar verloren is gegaan, kan
hieruit uiteraard niet geconcludeerd worden. Wel wordt met dit
werk voor het eerst getoond wat de goede beschouwer van de
Prenten van de week al vermoedde: dat er achter die
ogenschijnlijk zo 'wilde' tekeningen, achter die overdaad aan
pennenstreken, een zeer begaafd en zelfbewust tekenaar
schuilgaat die behalve met taal en dialect ook voortdurend
bezeten was van trefzekerheid. Ik heb die
zware tekenstijl al eens eerder gekenmerkt als het werk van een
'oude meester', en vandaag zag ik in Goirle waar die meesterhand
begonnen is. Je zou het bijna betreuren dat Robben niet nog veel
meer van dit 'andere' werk gemaakt heeft, maar in de andere
ruimte van de tentoonstelling realiseer je je, hoeveel hij ons
in de loop der jaren wèl geschonken heeft. Zo vormen de twee
zalen tegelijk elkaars tegenwicht als elkaars aanvulling. Nooit
eerder is de kunstenaar Robben zo volledig aan het publiek
getoond als hier. |
