Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
 door Anouk Reefman

Over leven.

Als je er met je neus dicht bovenop zit kom je tot verbazende ontdekkingen. Zo blijken een aantal vogels ook heel kwalijke eigenschappen te hebben. Alleseters bestaan namelijk ook. Die graantjes en grasjes en vliegjes en muisjes zijn voor sommigen peanuts. Zie dat gegeven maar eens een neutraal plekje te geven in je hart.
In mij maakt het in ieder geval de beroemde heldin op sokken wakker. Dat is nou niet echt een overlevingsstrategie die bij de Brabantse natuur past. Laat ik over een bijzonder voorbeeld vertellen.
Op het moment dat onze twee meest recente bosuilkinderen Bean en Bucket uit hun walnotenhol kropen en besloten vanaf de takken hun muizenmaal bij elkaar te bedelen, was het uilenstadium “takkeling” een feit.
Ze kunnen in deze fase nog niet behoorlijk vliegen en kruipen met snavel en vooral de klauwtjes naar boven. Misschien hebben ze eerder in een nacht het idee opgevat hun sportieve vaardigheden wat te oefenen, want zo te zien zit er een zekere handigheid in. Vandaag is onze Bouquet namelijk behoorlijk hoog geklommen, op een nieuwe, wat kalige walnoottak, om haar tafelmanieren voor te bereiden.
Moeder of vader uil hebben we nog niet gezien overdag, maar wel bijna elke nacht gehoord. De bediening vliegt af en aan en vooral pa van Uilhoven lijkt dit jaar de sigaar. Moeders wil naast haar traditionele “Wiet-iet” ook nog wel eens tussendoor een hongerige bedelroep laten horen. De veelvuldige aanvoer van voedsel van beiden doet ons komisch duo ’Bean en Bucket’ voorspoedig opgroeien. Maar behalve de kracht van hun vleugeltjes, zijn de hersentjes, -ik weet niet of je zoiets wel kan zeggen- naar mijn smaak ook nog niet helemaal af. Ze hebben nu allebei overdag definitief hun hol verlaten en zijn een boom of twee verder beland. Het takkeling-instinkt volgend brengt echter hun kwetsbaarheid aan het licht, met de kraamkamer zo op enige afstand.
De ouders zijn in geen velden of wegen te bekennen. Urenlang heeft Bucket muisstil op haar tak gezeten, opgaand in de kleur en onbeweeglijkheid van de boom. Alleen aan haar silhouet zie je dat het een uiltje is. Natuurliefhebbers, solo of in groepjes, lopen er op enkele meters afstand aan voorbij. Niemand die het ziet. Mooi.
Tot het moment dat Bouquet fiertjes een vleugel wil strekken.
Fout, deze vergissing komt haar duur te staan. De toch ietwat stuntelige rek- en strekoefening verraadt haar niet-boom zijn. Hét sein voor een moorddadige ekster om onmiddellijk poolshoogte te gaan nemen. Pontificaal gaat hij onuitgenodigd naast Boeketje aan tafel zitten.
Van etiquette manieren heeft ie nog nooit gehoord, das duidelijk.
Bucket geeft geen krimp en zit doodstil naar het eksterbeest te kijken.  
Wij houden ons hart vast. Het zal toch niet waar wezen, dat die rotvogel uilenvlees lust? Ik ren naar binnen om m’n camera te halen. Niet uit leedvermaak, maar uit onvermogen het tafereel nog langer aan te zien en af te wachten.
En ja hoor, Bouquet beweegt weer een vlerkje en dan dringt de ekster zich op en doet een pikpoging. Ik durf niet eens te gillen, de shock nagelt, maar gelukkig komt opeens moeder uil krijsend, met de klauwen vooruit pijlsnel aangescheerd. De ekster slaakt ook een kreet en vliegt op maar Bucket dondert dan van schrik op de grond.
Met ingehouden adem maken we de afweging of menselijk ingrijpen nu op haar plaats is. Zou die mama zo’n peuterkind in haar klauwen kunnen optillen en een veiliger plekje kunnen geven? Moeders is in de groene mast gevlogen en verstopt zich tussen de naaldtakken. Ze heeft de hele tijd vlak in de buurt gezeten met een wakend oog! Vandaar haar eigen volwassen bedelroepjes af en toe! Nu blijft ze echter alarmerende geluiden maken vanuit haar boom. De kleine Bucket ligt ook die richting in, maar dan in het kniehoge gras tussen het fluitenkruid.
Een dikke vette zwartrok verraadt haar buitenverblijfje vanuit dezelfde  mast. Onze hersens draaien op volle toeren: uilen beschermen hun jongen, en mensen beschouwen ze ook als vijanden, zeker in het Harry Potter tijdperk. Hoe te handelen voordat die zwarte ketter dat doet?
Op televisie zagen we eens dat bij het terugzetten van een takkeling je je hoofd moet beschermen tegen de ouderklauwen. Mijn vriendin haalt binnen snel een dikke skimuts van de plank, ik zelf zet bij gebrek aan meer winterspullen, een groentevergiet op m’n hoofd. Voorzichtig speuren we nogmaals de grond af en vinden een onsje uil.
Zo groot als ze is, zo licht als ze weegt! We plaatsen haar toch maar zelf terug in de holle notenboom. Vertrouwen moet je toch opbouwen.
Zij en wij komen er zonder kleerscheuren vanaf.
Goe-den-dag wat een avontuur!
Niet veel later zit Bucket weer hardleers boven in de boom.
Tja, de wetenschap dat moeders waakt maakt nu wel veel goed.
Hondsbrutaal blijven sommige vogels, want die ekster en de zwartrok proberen moeder uil nieuwsgierig af te leiden en uit de tent te lokken. Stoďcijns blikt de grote uil over haar schouder, iedereen zal zich zo’n moeder wensen!


Als je er met je neus boven op zit.


Uit de kluiten gewassen uilskuikens Bean & Bucket.


Silhouet van Bucket als beginnend takkeling.


Bucket ver van haar kraamkamer.


Boucquet: een ekster heeft geen tafelmanieren.


Een gevallen takkeling.


Bucket weer in de boom gezet.


Mensen begrijpen er nix van: ik ben toch al groot.


Een stoďcijnse moeder uil en ekster.


Zwartroken twee eksters nemen polshoogte in de mast.

(Alle foto's : Anouk Reefman)