Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman 

Puberen.

Mijn eigen puber weet me willens en (on)wetens telkens fijntjes te wijzen op hoe grúwelijk òud ik wel ben. De markering in de tijd door zijn edele ‘geboorte’ vond ik al een hele gewaarwording qua levensfase. En nu die leeftijd me, ook zonder zijn gebral, dagelijks sowieso wordt voorgeschoteld in weer een nieuw jasje, terwijl het oude nog niet eens versleten is? Nee, het grut ontgaat het gegeven totaal, dat ‘maham’ ook een geheel eigen ontwikkeling doormaakt.
“Dat boeit niet”. En dat hij om de haverklap een bevinding aan mijn ‘retroleeftijd’ afmeet heeft geen enkele samenhang. Vindt hij.
‘Gewoon oud’ ben je als je eindelijk zestien wordt en met de felbegeerde ‘scooter’ identiteit, is het plaatje af. Alles wat erna komt is niks.
Lekker mensbeeld toch! Over de werkelijkheid van de wereld waar we in leven zullen we het maar helemaal niet hebben…
‘Stokoud’ stel ik mezelf dan maar de vraag, of dieren eigenlijk ook ‘pubers’ hebben?

Een dikke vette puber kool, want…?

Zou wel ‘stoer’ zijn, toch? Ik weet van groene spechten bijvoorbeeld, die nog nat achter de oren zijn, dat ze dingen durven waarvan hun ouders gruwelen. Grote groene spechten hoor je volop, maar je ziet ze nauwelijks. Eenmaal oud zijn ze niet de dagen zat, maar gewoon heel erg schuw. Het leven zal ze wel de nodige lesjes hebben geleerd.

Het groeit rara……naar

Een vliegvlug groen spechtenpubertje daarentegen, kruipt gewoon in de peren boven je hoofd of slurpt doodleuk mieren uit de grond, een meter naast je stoel vandaan. No problem. Of de ouders ze dan met een soort van ‘retroroepje’ terugfluiten?

Spechtenpuber in de peren

Ik zoek in onze fotocollectie of een mini van de grote bonte specht misschien wel puistjes heeft, of mee-eters? Nou nee, niet echt.
Wel vind ik er één van een lefgozertje van de bovenste plank.
Ditmaal pontificaal op de stoelleuning gezeten, inspecteert hij wat daar beneden veranderd is sinds de vorige avond.

In zijn wat ‘shabby’ aandoend pakje, eerder gothic dan nurdy verklaart mijn puber, vliegt ie naar de resten van onze barbecuekooltjes. Je wilt ’t geloven of niet, hij duikt er vervolgens vet in.

De kolenboer! Hoezo impulsief en overmoedig? En nemen pubers tegenwoordig spontaan uit zichzelf een bad?

Specht voor de duik in smurrie.

Ik kan voor -een eventuele puberparallel- beter op zoek gaan naar eetgedrag bij dieren. Mijn eigen puberkind eet een half zesgranenbrood per maaltijd. Mocht er eens een ‘prefabkleefpasta-witbrood’ op het menu staan, doet ie bijna een heel. Het eet. Het liefst maakt ie van elke boterham ook nog een taart. Een voorliefde die naast een culinaire maham onmiddellijk doet volgen. Zij het, dat moeder-lief, met een beetje welwil, anderhalve snee brood eet.
Regels en grenzen zijn interpreteerbaar, wie dat doet maakt niet uit, als een puber maar aan zijn trekken komt. Toch?

Specht met een ‘alternatief’ slakkenhapje

Of is dat alleen bij ons zo?
Volgens mijn puberzoon wel ja! Punt.
Wil hij iets voor elkaar boxen, dan meldt ie dat ‘HET’ er ôôôôõõveral elders zo aan toe gaat. Doe normaal, man!

Mmmmhumm. Ik begin ineens onze buidelmeesjes beter te begrijpen.
De natuur mag dan wel stokoud en retro wezen, ze heeft voor buidelmeesjes met een grote bek een goede oplossing gevonden.

De boompieper valt ook niet voor één pubergat te vangen

Zo’n buidelmees plant gewoon een warm zorgvuldig nest tussen dikke vette bramenranken. Uitgeslapen jongens? Echt niet! Ge doet uw ogen nog maar eens dicht! Mochten de kleintjes voortijdig toch een grote bek krijgen en stevig menen dat ze wel voor zichzelf kunnen zorgen? Oké.
Hoppa: Fijn buiten spelen graag!

Een paar vette doornranken ervoor, wil echt wel helpen?

En weet dat het ‘t een of ‘t ander is, tussen tig doornen. Komen ze er meteen achter of de grote bek te impulsief was.
Klaaaaaaaaaar.

Het blijft moeizaam groot worden met een kikker in de keel.

Een beetje kikker in de keel, och arme!