Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman 

Hondenweer

 

Nou mensen berg uw zonnebrand voorlopig maar weer op. Probeer vooral niets van seizoenen te begrijpen en vermijd ozonrampscenario’s.
Luister gewoon naar de groene specht, ons profetisch “waterveulen” bij uitstek. Zodra er drie straaltjes zon tussendoor komen, lacht ie ons al naar de volgende regenbui.

Het is niet anders en weet dat ie veel nieuwe mini’s heeft gemaakt dit jaar. Dat belooft nog wat. Misschien kunnen we zijn plaatsje op de rode lijst onderhand wel achter een regenboog schuiven.
Ik heb trouwens één klein groen spechtje dood gevonden en voorspel mezelf als tegenwicht dus maar een warme zonnige septembermaand.
Een mens moet toch ergens positief over blijven bij dit hondenweer.

Evenwicht en tegenwicht door dood groen spechtje

Deze juffert vindt dat het tijd is voor het harde boerenleven. Heel voorzichtig lukt me dat wel eens. We hebben de tomaten groen uit de moestuin gehaald en onder een warme deken in het donker binnen gelegd. Je moet het maar weten, en het werkt! Een salade en een soepje weten er nu wel weg mee. Voor het eerst geen verregende tomatenprut, maar lekkere dikke rode vleestomaten van eigen bodem. De supermarkten kunnen er met hun Hollandse tomatenwaterballen nog een puntje aan zuigen! Het enige wat bij de winkel tomaterig is, is de rode kaskleur. Nee, juffert past dan graag. Ik koester mijn tweede komkommer en schil om de dag een pan stoofpeertjes. Het zijn er veel dit jaar en de hittegolven hebben ze wonderlijk wel rood gestoofd in de boom. We hebben er nog nooit zoveel gehad.

Stoofpeertjes

Zon en water hebben charme als je ze weet te combineren. In wat voor mate dan ook. Met wat oude volkskennis komen we een heel eind.
Ik spaar nu al een tijdje mensen die me op weg kunnen helpen. Thuis of op school leren we voedselbereiding namelijk niet aan, maar af. En met een blik voer opendraaien of een zakje saus strooien is niet alleen een juffert onthand op het platteland. Er is zelfs een nieuwe krachtige term voor uitgevonden: terug naar ‘slowfood’. Als noodzakelijke tegenhanger van fastfood blijken de dieren weer eens veelzijdiger dan wij. Heeft u ook al gehoord over de MacDonaldvossen die reebout in het bos afwisselen met een burger uit de stad?

Aaltje de vos met reebout

Gelukkig kan ik hier nog vaak kiezen tussen enerzijds het ‘normale’ uitbesteden van onze voedselvoorziening en/of leven met de rijkdom die de natuur te bieden heeft. Een beetje van twee walletjes eten.
Goed leren kijken is dan niet genoeg, leren zien, daar draait het dan om bij deze dame.

Een appeltje voor de dorst

Ondertussen eten onze puppies gewoon Bambix hoor! Weliswaar met biologische melk, maar ik zie mezelf nou niet een-twee-drie hun eettempo bijhouden met een malend molentje.

Pup en pap

Pupkes houden trouwens ook niet van hondenweer, ben ik achter.
Als de regen keihard klettert, moet je niet proberen om even snel de meute op stal te gaan halen voor een bordje pap en warme knuffels. Drie rennen er inderdaad hard naar de keuken en twee blijven zielepieterig achter bij de grote staldeur. Tegen de tijd dat je die twee ukkepukken heb opgehaald, ben je drijfnat en hebben er drie tevreden een plas gedaan in de bijkeuken. Lekker droog een plasje doen als verzopen katje.
De druipoortjes worden vlug door moeders aan een nieuw ritueel onderworpen. Nee, niet drinken, je wordt droog gelikt, blijf staan!

Een warme knuf doet soezelen

Ga er maar eens aanstaan met vijf puppels en tien tepels. Moeder Maartje is het zogen zwaar zat na zes weken. Die kleine tandjes en nageltjes zijn voor haar geen vooruitgang. Het doet pijn. Nog twee weken good old Bambix en onze hupselflupsels kunnen naar een nieuw baasje. Bent u misschien die buitenmens die graag een klein driekleurig boerenfox hondje wil? Iemand die van de natuur en wandelen houdt?
Ook in hondenweer zijn deze vrijbuitertjes een trouw mensenvriendje en ze eten het liefst ouderwets met de pot mee!

Ik wil graag warm gekoesterd worden

---