Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
 door Anouk Reefman

Een uilenkind

Meen ik er goed aan gedaan te hebben om een uilenkist op stal te hangen, wat gebeurt er? Worden we wakker met een uilskuiken in de notenboomgaard!
Nee, niet aan komen hippen van verre, pa en ma hebben een nest diep in de oude uitgeholde stam gemaakt. Ik had wel al een paar nachten de ouders horen roepen rond het huis. Grappig dat de uilentaal een nieuwe ontdekkingsreis mag worden.
Met alle klassieke fouten van dien natuurlijk. Dat het een bosuil stel was, vond ik al hele gewaarwording om thuis te kunnen brengen. Blijkt Pa uil een oewoe-oe te fluiten en Ma uil een wieie-ie(t) te krijsen, in plaats van andersom zoals ik meende op te maken uit mijn vogelhandboekje. Geschreven letters voor vogelklanken worden pas concreet en herkenbaar wanneer je ze MET echte vogelkenners hoort hoor!
Fiet-fiet of tuut-tuut staat mooi op wit papier, maar het spreekt geen boekdelen voor de leek.

Ons uilskuiken blijkt weinig moeite te hebben met een dergelijk onderscheid, zolang er maar muis op het menu staat. Overdag komt ie wel eens per ongeluk z’n hol uitkruipen, maar met het invallen van de schemer dirigeert ie z’n diner met een meer permanent soort muizenkrijsje. Kan geen toeval wezen dacht ik zo.
In mijn blijdschap en verwondering roep ik ook een klassieker: “Het is een meisje joh!” Zo’n wit pluizenbolletje is natuurlijk niet op een dergelijke manier in een hokje te plaatsen. Mijn eerste reactie zegt dan ook meer over de vader van mijn gedachte. Maar geef toe: uit zo’n hoog schril muizenkrijsje zal toch eerder een vrouwtjesklank wie-ieiet groeien? Een mini bosuiltje met de baart in de keel ligt niet zo 1-2-3 in de lijn der verwachtingen. In ieder geval heeft ie dan toch een mannelijke naam gekregen: Morse, naar de favoriete detective-met-stijl van mijn vriendin.
Een andere huisgenote heeft hem inmiddels een eigen familienaam gegeven: van Uilhoven. Morse van Uilhoven is van harte welkom en wordt gekoesterd met elan.

We hebben de notenboomgaard direct met palen en een draadje omringd. Twee grote houten borden geschilderd met de tekst: “A.U.B. niet betreden i.v.m. zeldzame vlindersoort”. Het lijkt goed te werken, want mensen vervolgen nu gewoon het bospad en snijden niet langer hun weggetje af.


Morse het uilskuiken (goed kijken, zie pijl)

Wellicht helpen de verse meidoornhaagjes aan weerszijden ook een handje. Wat een avontuur: hoe de rust te bewaren voor een uilenkind? Er gaat een mysterieuze wereld open. We zijn inmiddels druk doende met het traceren van poepsporen op de omringende bomen en uilenballen op de grond eronder. Het zou toch eens waar wezen dat we Pa en Ma ook zouden kunnen zien zitten. Ons hebben ze natuurlijk allang gezien. Dat geeft toch maar weer eens aan hoe nietig wij zijn in al onze aangeleerde verhevenheid.  


Pluizenbol Morse

Het zou mooi zijn als je zo’n klein dons dingetje kon delen met boswandelaars.
Maar bescherming is toch de eerste gedachte. In het huidige Harry Potter tijdperk worden er teveel uitgehaald, geringd, in een kooitje gestopt, en duur verkocht.
Wegkwijnen ter eer en glorie van onze oh zo materiele cultuur. Maar “ik heb” en “ik heb ook” als ultieme drijfveer, is een hele andere inslag dan de uil voor ogen heeft, lijkt mij zo. En ach, emmeren over lelijke gewoonten van mensen in de natuur is ook luxe. Minimaal elitair te noemen, besef ik terdege. Een leugentje om bestwil over een zeldzame vlindersoort is ook niet nobel, maar komt de rust voor het uilenkind toch ten goede. Rust roest niet altijd, maar gedijt kennelijk wel. Na enkele weken en vele muizenmaaltjes verder, blijkt onze Morse als takkeling niet alleen.
Van Uilhoven presenteert namelijk in het volste vertrouwen een collega pluizenbol. “Holmes” is die gedoopt. Gezinsuitbreiding is natuurlijk altijd speciaal, maar de familie van Uilhoven doet het geheimzinnig onopgemerkt.
Zij leven in het ritme van de nacht.  


Morse als mini-takkeling


Morse en Holmes van Uilhoven als takkelingen


Vader bosuil

(Alle foto's : Anouk Reefman)