Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman 

 

 

 

Een spôôrtocht

Lieve mensen: laat een juffert los in vogelland en de laatste der Mohikanen groet u en wordt ook een keertje wakker… Ugch!
Als een oude wijze Indiaanse vrouw verzamel ik tegenwoordig taal waar de natuur mee spreekt. En ook de dode natuur vertelt verhalen.
Een beetje luguber misschien, die kant van het leven.

Een hard hoofd in de dood.

Wist u bijvoorbeeld dat resten van een geslagen vogelprooi óók een boekje open doet, over het soort roofdier dat zich hier tegoed heeft gedaan?

De eerste keer dat ‘het’ mij verteld werd: er is een verschil in veren-prooi-punten, schreef ik natuurlijk keurig op in mijn bushbush-aantekeningen schrift. AHA!
Vindt een veer en het vertelt ons een roofdierverhaal? Graag!

’How about a crimi?”

Vind HELE veren en het is werk geweest van een roofvogel: zij PLUKKEN hun prooi kaal.
Vind GEKNIPTE veren en we zien een prooi van de vos: hij/zij  BIJT de gevangen prooi vakkundig kaal met de tanden.

Een lunchplek, doet u best jufke?

Nou, met deze informatie kunnen ze een juffert zeker wel op roofdier spoortocht sturen. Dubbel fris toch: heerlijk, nòg dichter bij de natuur.

Niet lang daarna stijgt tijdens ogenschijnlijk normale wandelgangen mijn euforie naar ongekende hoogten. Ik doe de ene na de andere prooiplek aan, verborgen onder de laaghangende (naald)takken. Totdat ik na bezoekjes aan een tiental verschillende lunchplaatsen tot de conclusie kom dat er wel héél veel roofvogels geluncht hebben hier.
Overal geplukte veren, maar…nergens geknipte veren?

Doe u best, geknipt of niet?

Vreemd, want we hebben toch echt wel regelmatig de vos gezien op zijn vaste omloopje langs het dassenpad voor het huis. En zijn poep met een puntje heb ik ook vast weten te leggen.

Poep met een Puntje, links dus: harige prooi.

Jeetjemieneetje: hebben we een plaatselijke vegetarische vos misschien dan? Ehm…dat zal toch niet? Lijkt me zelfs in het juffertjesdom wat ver gezocht.

Niet veel later komen een paar mannen van onze natuurgroep mee wandelen op ons aller Brabantse Pettelaer.
Bladiebladiebla: ik vertel wat over de sporen van de giga hoeveelheid roofvogels alhier en wijs wat prooiplekken aan.

“Nou da’s een vos geweest hoor”, valt er nonchalant in ons midden.
Wie is er nou eigenlijk verknipt, vraag ik mezelf af, als ie op precies de andere kant wijst van de veer dan ik in mijn hoofd heb.

Tja, wat is een geknipte veer? Wáár worden nou eigenlijk die tanden ingezet, juffert? Eehm, misschien heb ik dus wel (nog) niet al te veel indiaans bloed?

 
Klein veerke voor het jufferke.

Troost Jufke: Veren staan er pas werkelijk geknipt op als het uiteinde met een pen niet meer te beschrijven valt. 

Veren knippen, jah, juffert?

 

---