Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman 

Geheime Kamer

Het schaamrood staat me op de kaken. Een treffend kleurtje in de herfst? Het succes van de Natuur Zelf bevordert mijn blozen.
De oorzaak ligt in het digitale enthousiasme waarmee de computer hier hit na hit opstapelt sinds het stukje “Zelden” op CuBra webmagazine verscheen. Ik zal mijn plekkie eens wat vaker uitlenen voor de wijze woorden van onze Natuur. Ja hoor: deze juffert gaat met haar tijd mee en leent haar wel en wee voor de “Reality p.c.”.
Hoewel, ik heb het niet altijd zomaar voor het zeggen, dat moge u inmiddels wel duidelijk zijn geworden. De natuur spreekt alleen als we het te gek maken? In ieder geval ben ik netjes op mijn plaats teruggezet en timide aan een vogellijstje ”blijvers” begonnen. De vetgemeste familie Zwartjan voorop. Zie ze maar eens op de foto vast te leggen.

Joehoeoe

“Joehoe, zonnetje?” En de zon is daar! Het zal wel de bedoeling wezen. Deze beestjes zitten echter maar moeizaam stil, het ontbreekt hen aan roofpiet statigheid, vind ik.

Het skippen van mijn plannetje om roofvogels thuis te brengen, valt me zwaar. Ik doe verders echt wel stevig mijn best, maar het lijkt een aanvulling op het lijstje wintergasten te worden. Onze vogelboeken heb ik nog niet open op de eettafel liggen, of tot mijn stomme verbazing kijkt er een Bosuil mee door het raam. “U is groots, muizenminnend en ik zie u niet!”, mompel ik nederig in mijzelf (van binnen voel ik een hartelijk ‘Hallo!’ opkomen). Al een week of drie horen we in de(r) daad ‘s-nachts pa en ma Uil heftig lokkend naar elkaar roepen, dat is normaal in het najaar. Soit, maar volgens mij vergist ie zich in het seizoen, om nou al te gaan zitten roesten op het nest in de Uilenwalnoot?

Hallo

Met een pruillipje maak ik mijn vogellijst verder af: …de Roek heeft een smalle gelig/beige bek en de Zwarte Kraai heeft een zwarte rechte snavel. De Raaf idem dito maar dan krom. Verrek! Die kraaien hadden gister een vergadering in de boomgaard!

Skip de rondvraag

Opvallend genoeg waagde op dat moment geen enkele spreeuw zich in het notenland. Ze bleven in de aangrenzende esdoorngordijnen hangen. Waarom keken ze op de foto eigenlijk allemaal dezelfde kant op?  
Bang voor de zwarte kraaien of voor ons gelach, want het was wel typisch wat we te zien kregen. Wisten die inheemse Jannen beter hoe de vork in de steel zat? Het vuur aan de schenen, of het geheim van de smid?

Oranje Franje

Gefascineerd volgden we de kraaienclub tijdens hun ogenschijnlijk onschuldig overleg. Wat er precies op de agenda stond? Al snel ging het er heviger aan toe. Zo onbeduidend was hun onderonsje dus niet. En de acties die volgden al helemaal niet. Ze blijken een pikant soort putjesscheppers, want driftig begon deze opruimingsdienst van leer te trekken. Drie halen, niets betalen en eentje balen. Eén voor één doken ze het verlaten uilennest in, om boven te komen met wat leek op een noot.

Kan het een beetje vlotter?

Onze Eek was stomverbaasd en enigszins beduusd. Zijn gehamsterde wintervoorraadje werd nauwgezet stuk voor stuk uit de boom geplozen.

Shit!

Het leek in eerste instantie allemaal geen verband met elkaar te houden.
Maar de gedreven arbeidsinzet van het clubje kraaien was wel opvallend. 

Druk, druk, druk

En dan blijkt de dag erop HET waarom!
Plots zit onze Bosuil ‘Willem’ pontificaal in dezelfde opening van dezelfde oude walnoot. Of is het Mevrouw ‘Oranje’? Geen idee, de experts mogen hun gang gaan. Mits ze terug mailen, want dit is nou weer eens iets wat deze juffert niet weet, maar wel wil leren. Hoe kun je zien of het een mannetje of een vrouwtjes Bosuil is? Of is dat een natuurlijk geheim?

Mijn ‘geoefend’ oog heeft er al zo lang over gedaan om sowieso een bosuil te kunnen zien. Pas als ze langdurig door het raam over de eettafel meekijken, wordt dit juffertje wakker.
De vraag is wie er eigenlijk een klein brilletje op zou moeten?
Heeft u wel eens gezien hoe de bosuil gezapig zijn beide ogen sluit? Voor de klepjes dicht, nemen ze echt alle tijd en na een wezenlijk binnenkijkje gaan ze in alle rust weer tegelijk langzaam open.
“Een uiltje knappen”. Mensen, wat moet ik nog veel leren. 

Een knappend uiltje

De natuur kent een duizelingwekkend kleurenpalet. Walnootbruin en walnoot grijs, walnoot rood, walnoot groen of walnoot blauw? Boom en beest lopen als vanzelf in elkaar over. Dat is niet zomaar. Bomen en vogels houden van elkaar? Bieden onopvallend de mogelijkheid om in het geheim op kamers te gaan? Ik begin de bedoeling van de natuur te begrijpen. Die wil dat we elkaar helpen.

Kleurgeheimen

Zo denk ik dus nu, dat de putjesscheppers als opruimingsdienst zijn ingeschakeld door de Bosuil. Omdat ie klaarblijkelijk niet van plan is met zijn billen op een overdadige voorraad walnoten van de Eek te gaan zitten. Hij zou toch eens knoerthard putjes in z’n billen krijgen, of zich vergissen: die noten komen nooit uit.
De spreeuwen vieren een Oranje Franje feestje van Veiligheid. 
Sinds twee jaar hebben we mini uiltjes in de boomgaard.
Is deze samenwerking een voorbode voor een derde nestje?
Herbergt de noot een geheime kamer. Opgeruimd, gladgestreken en veilig onder het toeziend oog van de zwartjannen?
Het echtpaar “Willem” en “Oranje” is er blijkbaar nu al helemaal gerust op.

Oranje boven

Oh en Eek? Komt goed! Eek is niet voor één gat te vangen.

---