Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
 door Anouk Reefman 

Herfsthobbel.

Ik heb last van een herfsthobbel. We wonen hier midden in de natuur en dan overvalt het seizoen heel nadrukkelijk. Zeker als je al moeite met de herfst hebt en je langverwachte zomer, net begonnen, pardoes stopt. Kennelijk liggen mijn weersverwachtingen wat moeizaam. Zou dat ook het geval zijn als we met maar enkele bomen zouden wonen in een stenen straat?

Als de punten van de bomen hier kleuren, kijk ik gewoon liever de andere kant op. Ik overtuig mezelf van het tegendeel want mijn lievelingsplant de Scharlei moet nog gaan bloeien in de tuin. Dat die plant er dit jaar geen zin in heeft gaat er bij mij niet in.


Een oude Scharlei (’04) die minstens nog om hoog moet dit jaar.

Gewoon argumenten verzamelen om hem alsnog hoogte toe te zeggen.
De druiven zijn niet rijp genoeg, de walnoten zitten nog veilig in hun groene hulsjes. De twee die wel al gevallen zijn heb ik zelf stiekem verdonkeremaand. Als het nou eens één dag vijfentwintig graden wordt, zijn alle paddenstoelen weg en beginnen we lekker opnieuw met de zomer, vind ik.

De regen komt onderhand mijn neus uit en nog meer binnenklussen kan ik niet verzinnen. We hebben al soep gemaakt van de maar liefst tien tomaten die nog niet verregend waren. Tig cakes en taarten gebakken en zoveel dikke komkommers gegeten dat ik nou onderhand wel weet dat het een watergroente is.

De stoofperentijd lijkt aan de vlinders voorbij te gaan, ik weet nog steeds niet waar ze schuilen tegen de druppels. Eén straaltje zon en de bloementuin zowel als de gevallen peren zouden vol opgewarmde fladderaars zitten, dat is toch niet teveel gevraagd? Ik geef onze roofpiet Barber geen ongelijk als ie eerder dan gepland de zon in Afrika gaat opzoeken. Ik mis hem nu al en zal het later met de blijvertjes moeten doen. Een verwende Juffert, dat is ze, en met elke nieuwe ontdekking in de natuur wordt mijn herfsthobbel alleen maar groter lijkt wel. Klaarblijkelijk weet ik niet goed wat ik met een komende winter aan moet? Afscheid nemen in net begonnen overvloed maakt het zo pijnlijk?

Bloemensalade heelt een herfsthobbel.

Toch valt een herfsthobbel te slechten. De bonen gaan gewoon hop-pa linea directa de diepvries in en dan gewoon lekker veel bloemen in de sla doen. Pas naar de weersvoorspellingen op de televisie kijken, als ZEKER is dat het gaat beteren. Het hele huis naar stoofpeer met kaneel laten ruiken en je kleine natuurtriomfen weten te waarderen door ze op het computerscherm terug te halen. Niet denken aan het gemis van bijzondere rupsen, hoewel ik ze toch nog wel twee maanden extra de tijd had gegeven. Ze zijn echt wel ergens, het leven gaat door.

Ordinaire rupsen hebben we ook niet gezien, terwijl de meeste kolen wel vol gaten zitten. Misschien dit jaar geen koninginnepagerups in de bloeiende venkel- en wortelsschermen. Maar er is wel voor het eerst een heuse koninginnepagevlinder op bezoek geweest. I’m so flattered, ze was zo groot als een bierviltje. Een treffende term van mijn broer, een rasechte kroegtijger.


Venkel voor de visschotel of voor de koninginnespagevlinder?

Ik ga gewoon net zo lang door met het ophemelen van mijn favorieten tot de zon langer gaat schijnen. Ik weiger pertinent de barbecue op te ruimen. Tot die tijd neem ik binnen genoegen met oersterke zonnebloemen die buiten alle slakkenaanvallen hebben doorstaan.
En van achter het raam geniet ik van alle bloeiende eenjarigen en rozen door ze consequent te snoeien tot een eindeloze bloemenzee zijn aangezet, voorzover niet verregend natuurlijk.
Zodra ik mijn neus buiten de deur kan steken, ga ik onmiddellijk zaden zoeken van uitgebloeide tweejarigen en zet ze in de moestuin. Al die vieze bruine tomatengriezels gaan eruit en nieuwe beloftes erin.
Ze komen zelfs zonder verzamelen overal gezellig uit, als je goed kijkt, zeker de spontaan uitgezaaide vlasjes. Absoluut mijn plant van dit jaar!

Vlas fokken is een hobby


Een beetje weefplant hoef niet altijd linnen te zijn.

Een herfsthobbel heb ik gemerkt, voelt vervelend. Er zullen vast wel meer mensen last hebben van deze zomer die maar geen zomer wil zijn?
Oh, de zon komt nog even nu de vakantie over is, ja da-aog. Het blijft een hardnekkige verstoring van beloofde warmte, een onbehaaglijk gevoel van een veel te klein dekbed of zo.
Ala, vanaf vandaag dan, een volle week om te beginnen, heerlijk zon!


Veel regen is jawel: het Juffertje-in-‘t-Groen, ehm.