Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman
  

 

WinterSMET

De sneeuw en de ijzel hebben hun sporen nagelaten. Een zompige bodem, enorme plassen, diepe voren  in de paden en gelukkig, uiteindelijk dan toch verandering  van activiteit op de boerderij. Man man, wat een vriezige kou en spekkoek sneeuwval allemaal kunnen aanrichten! Deze Juffert heeft ernstig leren verlangen naar de gebruiksvriendelijkheid van een stadse asfaltlaag en de vanzelfsprekendheid van een gasverwarming, die simpel en volcontinu uit een netwerkvoorziening valt te verkrijgen.

Een warme jas is dan niet voor een ieder weggelegd.

Het was een bijzondere ervaring, mag ik wel voorzichtig zeggen. De propaangas-mijnheer verklaarde ons woongebied ontoegankelijk voor zijn vrachtwagens en kon dus niet op tijd gas leveren. Sterker nog: hij heeft normaliter dagelijks twintig grote, zware wagens in Brabant rondrijden voor de huizen in het buiten gebied. Slechts twee ervan voldeden nog qua gewicht, en hadden minder kans op vastrijden.. Dus wie het eerst komt, wie het eerst betaalt en wie misschien dan wel maalt? Het liep gewoon (?) vast en hij had zijn poppen overal tamelijk beroerd aan het dansen. Nou, dat werd dus knokken voor een eerste levensbehoefte:  gasleverantie! Zoiets maakt niet de beste eigenschappen in de mens wakker, we zijn de middeleeuwen echt wel ontgroeid. Zeker met ‘’zeer’’ gezellige feestdagen voor de deur.  Ik zag de bui al hangen.

Voor onze vogels een permanente dis aan de deur dus.

Als ik de gasmijnheer mocht geloven, we belden twee keer per dag, waren er mensen die al drie weken boven aan op de lijst stonden. DRIE WEKEN? Wij hadden nog een ietsepietsje in de tank, maar dat zijn we na een week van veelvuldig contact, maar gaan verzwijgen. Het uitblijven van enig resultaat, ondanks de beloften en toezeggingen, droeg in ieder geval niet bij aan kerstachtige verbroedering, laat staan vredelievendheid in het Brabantse buitengebied. Of te wel: ik werd er ram gek van! Je hebt allerlei soorten mensen, maar niet iedereen kan zich beroepen op ervaring met schaarste.  Al die tijd geen verwarming aan, een tijd wel of niet kunnen douchen, kunnen afwassen, dan wel het afwegen van het een of het ander, daar word dit jufke niet goed van. De dreiging van een gevoelstemperatuur van min -tig IN huis, doet het verlangen naar een stadsklimaat wel ERG groot worden. Ik bedoel, ik heb niet zo’n harige bontjas als onze paarden in opfok, wel drie truien over elkaar aan, maar het ontnam me het comfortabele kerstgevoel. Leuk jurkje! klinkt en voelt toch beter  dan: doe mij ook nog maar zo’n vest en een derde paar sokken erbij!

Sleetje rijden, aansluitend warme choc bij de verwarming?

Maar goed, een prikkelende ervaring, laten we ’t daar op houden! Ik ben de aanschaf van onze hete luchtoven op elektriciteit opnieuw ernstig gaan waarderen. Zo ook de gehakte hout voorraad door o.a. mijn zonen. Erg aangenaam, ongebreideld hout kunnen stoken, ik heb in de openhaard gewoond, een aparte ervaring. Voor het eerst in mijn leven een vrachtwagen gefotografeerd, moet kunnen als symbool van hoop en verwondering… die bleek overigens van een andere firma ingehuurd, dus de baas heeft ook zijn best gedaan. De wandelaars werden weer glimlachend aanschouwd tijdens het sleetje rijden.  Onze veulentjes zijn na drie weken op stal handmak gemaakt en hebben de beentjes kunnen strekken op het gangpad. Het tetteren aan moeders tiet is verleden tijd, zonder trammelant (gespeend). Het wachten is nu op het doorzetten van de dooi. Kunnen ze naar buiten op de wei, of wat daar van over is, zonder hun beentjes te breken.

Gasleverantie, allez a la.

En dooien deed het. De beestjes kunnen gelijk door voor hun zwemdiploma A.

Ook een aparte ervaring voor plassende springpaardjes…