Belevenissen van een Juffertje in 't Groen
door Anouk Reefman  

 

Zwart/wit

Wanneer ijzel, aan elk takje apart een wit accent heeft gegeven, is het buiten een super druk nachtje geweest! En jawel, als toegift is onze natuur de volgende morgen meer dan opnieuw aanwezig. Vormen verhouden zich plots op een contrasterende manier, diepte als dimensie is dubbel zichtbaar. Deze aloude gedaanteverwisseling overvalt me toch telkens weer als nieuw  en allesomvattend. 

In de zwarte nacht voorafgaand aan dit eerste gewitte sprookje, is er ondertussen flink heisa gemaakt. Veel boomfruit geeft in deze vrieskou namelijk nog een laatste pijp aan maarten. Er wordt zo  een feestelijke bijdrage aan de voedselvoorraad geleverd, waardoor er een druk kirrend dassengedoe ontstaat in de perenboomgaard. De bosuilen blazen ondertussen hun eigen feestje bij elkaar, met een anders dan anders indringend amoureus geluid.  De dalende temperatuur doet hen kennelijk verlangen naar een eigenwijze vrijpartij?

Juffert op haar beurt ziet onze nachtbrakers niet, en de ijzel doet ondertussen ongestoord zijn best. Dit is de tijd waarin mijn voorliefde voor het zwart-witte contrast een hoofdstuk erbij beleeft. De afwezigheid van sneeuw, en daarmee ook van witte dierensporen overdag, roept een behoefte op naar de maakbaarheid van het zwart-witte leven op een eigen manier. Want weet wel, deze juffert doet er alles aan, om ons nachtleven overdag in haar nabijheid te hebben. Daartoe maak ik gebruik van twee inspirerende ingrediënten die zich lenen voor een winterwerkstuk. Ter verbeelding, zijn er de prachtige foto’s van de jaarlijks terugkerende dassenkalender. Als materiaal  een flinke homp witte chamottte klei.

Zo beleef ik een terugkerend wintergenoegen in de keramiek. Als je ze niet echt kunt zien, kun je ze wel zelf maken! Vorig jaar fabriceerde ik zo een bosuil voor mijn (eigen)wijze jongste broer en een echt dassenkind voor bij ons aan de muur. Ik meende dat de duidelijke zwart-witte belijning van mijn favoriete marterachtige me wel wat gemakkelijker zou afgaan, dan de kleurenmelange van mijn eerste bosbeest, de uil.

Oke, de witte klei was er, restte mij nog de vorm en de moeilijkheid van accenten in zwart-witte glazuur, een eitje? Nou, een simpelere voorstelling van zaken bestaat waarschijnlijk niet. Het begon al bij de proporties in verhouding te vormen uit klei. Mijn arme das moest tot drie keer toe verdragen dat zijn neus werd afgesneden en na verandering, er weer opnieuw aangeplakt!  De lengte van zijn koppie, en het gegeven dat hij toch echt wel wangen heeft, waren de boosdoeners. Juffert is zo’n fan van ‘neuzig’ dat ze vrij selectief kijkt?

kleiformat

Nou, meende ik toch een flink stuk op de weg te zijn met mijn das van klei, moet ie eerst lang drogen en dan pas vervoerd worden naar de keramiek-oven in Vught. Ondertussen is het niet meer ijzel alleen dat de winter slaat, sneeuwval doet zijn intrede en ongebakken klei is ’bros’. Een 4-wheel drive jeep maakt daarin weinig verschil. Aangezien de bosuil al eerder met een geknakte vleugel de oven wist te bereiken, is Juffert niet echt relaxed in het vervoer van haar werkstuk. Het gaat evenwel goed en de 1200 graden in de oven doet ’t beestje tenslotte gehard worden voor het boeren dagleven.

Goed, met een blote gebakken das is daar het begin van mijn gekoesterde wens: ik mag hem strelen. Deze aaibaarheid voltrekt zich weliswaar met penselen, maar een groot genoegen maakt zich meester van deze juffert. De winkel van de glazuurkleuren en soortinstructies, is echter zo veelzijdig dat de vermeende eenvoud  van de gekleurde das, een hele studie apart blijkt. Trouwens ook nooit gerealiseerd dat er wel tig kleuren zwart of wit zijn! Laat staan in verschillende soorten boven- en onderglazuren. Meèèeh,  ’t moet wel een eigen winterfeestje blijven hoor, en geen nachtwerk! Kiezen en gekozen worden: onze das hangt uiteindelijk pontificaal aan de muur!

Das resultaat

Ik ben trots op mijn al-de-tijd aanwezige zwart-witte bosgenoot!

Echte dassen