's nachts in spijkerbroek

komt ze me bezoeken

nachten aaneengesloten

door vervagende studieboeken

de ogen gesloten

Wil ik haar afschudden:

ze kust me in de nek

en van schrik vergeet ik

me om te draaien

laat me kussen tot ik stik

Die beelden lijken tijdloos

raken me steeds weer

maken me weer boos

verdwijnen niet meer

maar worden scherper

Zo enorm werkelijk

dat ik haar ruik

en dat, hoe opmerkelijk,

haar haar, zo sluik,

ik tussen mijn vingers voel

Ik maak haar zwaar

maak haar een wezen

heel langzaam maar

tot in haar ogen valt te lezen

mijn eigen verhaal

Ik wil stoppen

haar niet zien

misschien me verstoppen

huilend me misschien

verlossen van dit spook