Septemberpark

 

Onder het maanlicht valt het leven stil.

Avond zoekt zich terecht in het volkomen

ontvanklijk-zijn van de Septemberbomen.

Er is een nacht van tederheid op til.

 

Dagdromen hangen langzaam te verkleuren,

tot onverganklijk blauw teruggebracht.

Maar ieder wonder, dat ooit werd verwacht,

staat nu als van nature te gebeuren.

 

Vijvergeheimen, zielsdiep opgerezen,

leggen de laatste parkgeruchten stil.

 

In zilver ligt de kleine maan gedreven

Op ’t water van vergeten en vergeven.

 

Er is overal eeuwigheid op til.

 

---

 

Uit: ‘Loreley’, Amsterdam, 1951