Joost
Robben had The White Album van Sinterklaas cadeau gekregen,
van de Beatles.
...
Echt iets voor die Sinterklaas...
smuilde Joop van Seters hem toe... hij is er nog goed laat mee
ook... En... ging hij verder, met een vinger omhoog ...
als je nou eens een goeie witte plaat wil hebben, dan moet je
achter The Great White Wonder aan... van Dylan...
...
Obladi oblada..! en hij
draaide zich om en liep gniffelend weg.
Ondanks
dat Joop een vriend van me was, wist ik hier niets van. Iets was
aan mij voorbij gegaan, en in de pauze stapte ik op hem af.
...
Die vinden ze toch niet... begon
hij meteen... Illegale
plaat...
Joop
had in de Rolling Stone gelezen dat hij bestond. Ja, en wat het
mooie was, hij was hem aan het importeren. Veel geld, zeker, 100
dollar... maar veel beters bestond er niet..!
Er
schijnt ook nog een bestelbusje rond te rijden, wist hij te
melden. Dat mag niet stil blijven staan natuurlijk, van de
politie, want dan is het een winkel, maar Joop had geen zin om op
dat busje te gaan staan wachten.
...
Een busje..?
...
Ja... die plaat mag niet in de winkel liggen... maar een winkel
rijdt niet..! Daarom mogen ze ook niet stoppen...
Thuis
besprak ik de zaak van de illegale plaat met mijn broer.
...
Spierwit, er staat niets op, niet eens dat hij van Dylan is...
Misschien rijdt er door Tilburg ook wel zo’n busje...
...
Hoe weet zo’n busje nou dat wij hem willen hebben..?
sprak mijn broer nuchter en wijs... Dat
rijdt toch gewoon door.... Of wil jij soms naar ieder busje gaan
staan zwaaien..?
En
inderdaad, ik zag ook in dat een busje met verboden handel zeker
geen lijndiensten zou onderhouden... Geen vaste route door de
stad, en geen haltes om in te stappen...
Maar
hoe dan..?
Niet
moeilijk... zei mijn broer en
hij trok prompt zijn Afghaanse bontjas aan. Kom op... ik
weet wel wat...
Vlak
bij een soos waar hij wel eens geweest was, waar ik ook weer niets
van wist, had hij een platenzaak ontdekt, Doremi, in de
Nieuwlandstraat, vooraan, aan de kant van de stad. Het klonk wel
klassiek, maar dat was het niet. Alles elektrisch daar, geen
flauwekul.
We
sprongen op onze fietsen, en ik liet me leiden. Ik voelde me niet
op mijn gemak, maar het kon nu eenmaal niet anders. Zonder deze
Dylan was het vervelend verderleven. Ik liet het mijn broer
oplossen.
Wij
naar binnen daar.
...
Wacht hier maar... ik loop wel door...
en ik kon vlak bij de deur wat in de bakken rondkijken.
Hij
liep regelrecht op de toonbank af om daar op zijn gemak een
praatje te gaan staan maken met de verkoper. Het duurde even, en
ik had al een paar keer naar buiten gekeken, of ik niets verdachts
zag. De politie weet natuurlijk ook dat het hier niet pluis is.
Maar van de andere kant, zo is het tegenwoordig wel, het is óf
mooie muziek hebben, óf in de bak zitten...
Toen
kwam Jan naar me toe.
...
De Grote hebben ze niet. Wel de Kleine, en nog een andere ook. Kom
even kijken... Stomverbaasd
keek ik hem aan. Hij had weer gelijk.
Kom
nou... zei hij... we
hebben nog meer te doen...
Op
de toonbank lagen de Little White Wonder en Stealin’
naast elkaar. Voor het oprapen, en zo verboden als het maar
mogelijk is.
Inpakken
maar... zuchtte mijn broer
tegen de verkoper... en stop ze maar vlug onder de jas...
voegde hij mij gelukkigzalig toe.
Als
hazen naar huis, want wij wilden natuurlijk wel weten wat dit nou
toch weer was.
...
Wel echt iets voor Tilburg...
bedacht mijn broer onderweg nog...
de Grote hebben ze niet, het Kleintje wel... hihihi...
...
Ja, dat kan mij wat..! We hebben hem... en nog twee ook..!
|