Applaus voor Brown

Wij juichen de stellingname inzake Zimbabwe door de Britse premier Gordon Brown toe. Hij heeft laten zien dat hij niet bang is voor Mugabe’s antiwesterse retoriek die een buitengewoon verlammend effect lijkt te hebben gehad op de regeringen van het Westen sinds 2000, toen Zimbabwe’s tragische afdaling in chaos begon.

Brown kondigde onlangs aan dat hij niet de in Lissabon geplande EU/Afrika topconferentie zal bijwonen als Mugabe er zijn opwachting maakt.

We hopen dat andere Europese leiders zijn voorbeeld zullen volgen. Dit zal een duidelijke boodschap zijn voor de Zimbabweaanse tiran, die – vanwege zijn hardnekkig met voeten treden van mensenrechten, economisch wanbeleid en het schandelijk veronachtzamen van de regel van de wet – niet langer welkom is om te komen schouderkloppen met de wereldleiders.

Naar gewoonte hebben Mugabe en zijn aanhang op Brown’s principiële standpunt gereageerd met hun gebruikelijke onsamenhangende zure commentaar over kolonialisme en de kwaden daarvan.

Mugabe heeft degenen die hem durven tegenspreken vertrapt en uitgehongerd tot ze zich onderwierpen en de Zimbabweanen teruggebracht tot paupers. Afrika heeft de ogen afgewend. In de woorden van de oud-aartsbisschop van Kaapstad, Desmond Tutu, “Afrikaanse leiders zouden het hoofd moeten buigen in schaamte”.

Het Verdrag van de Verenigde Naties is er duidelijk over dat de mensenrechten universeel zijn. Er zijn geen Afrikaanse rechten of Europese rechten – ook geen Aziatische rechten, trouwens.

Als mensen waar ook ter wereld vervolgd worden, hebben wij als wereldburgers allemaal de plicht om in hun belang te spreken. Mugabe zelf nam het met gezag op voor de vertrapten over de hele wereld. Hij was een formidabele criticaster van het apartheidsregime in Zuid Afrika, en heeft nooit gehouden van Mobutu Sese Seko vanwege diens kleptocratie en het misbruik van mensenrechten in het vroegere Zaïre.

Onder Mugabe was Zimbabwe behulpzaam bij de schorsing van Nigeria uit het Gemenebest vanwege de militaire junta die de macht overnam in de jaren 1990.

Nu staat het er geheel anders voor.

En de machtelozen en de stemlozen van Zimbabwe verwachten van de internationale gemeenschap dat ze zich uitspreekt en handelt in hun belang. Of tenminste laat zien dat ze zich bewust is van het leed dat door Mugabe is veroorzaakt. .