Hoofdredactioneel commentaar 21-8-2007

Wij zijn onze eigen bevrijders

Miljoenen Zimbabweanen thuis en in ballingschap over de hele wereld zagen geschrokken en in ongeloof toe hoe de SADC leiders vorige week Mugabe een staande ovatie gaven aan het begin van de conferentie van regionale groepen in Lusaka.

Velen reageerden met woede en frustratie op het kruiperige vertoon van solidariteit met de in het nauw gebrachte tachtigjarige dictator die de eens welvarende natie op de knieën bracht.

Door velen werd gehoopt dat de regionale groepering eindelijk enige beslissende actie zou ondernemen tegen de politieke en economische crisis in Zimbabwe, vooral omdat de gevolgen voor de buurlanden nu zwaar op hen drukken. Maar die hoop is nu tenietgedaan.

De met spanning afgewachte rapportage van Mbeki en de mededelingen van de binnenkomende SADC voorzitter sloeg alle hoop op een besluit over de verslechterende situatie ter plaatse en ook iedere hoop op Afrikaanse druk op het Mugabe regime om zich te houden aan regionale maatstaven

de bodem in.

Het is onvoorstelbaar dat de regionale staatshoofden kunnen doorgaan met geloven, of doen alsof ze geloven, dat wat Mugabe met Zimbabwe doet acceptabel is.

De werkloosheid is meer dan verviervoudigd sinds hij aan de macht kwam. Slechts 20 procent van de bevolking heeft officieel werk. Het reële inkomen per hoofd van de bevolking is snel gedaald. De inflatie is meer dan 13 000 procent – de hoogste ter wereld – en de rentecijfers gaan ruim over de 700 procent. De waarde van de Zimbabwe dollar is gezakt met meer dan 65 procent in het afgelopen jaar.

Met het ineenstorten van de economie en de gezondheidssector heeft HIV/AIDS een hoge tol geëist. Zwangere vrouwen zijn voor 20 tot 50 procent geïnfecteerd, en ongeveer eenderde van deze vrouwen zal het virus doorgeven aan hun baby’s.

Geconfronteerd met toenemende oppositie en rellen van uitgehongerde boeren, waarbij twee mensen werden doodgeschoten door de veiligheidsdienst in maart, terwijl twee anderen vertrapt werden in een rij mensen die op voedsel wachtten, heeft de regering totaal onwerkbare populistische maatregelen genomen waaronder wetten over inheemsheid die buitenlanders dwingen om het grootaandeelhouderschap van hun ondernemingen aan de regering af te staan.

Met lonen die niet kunnen wedijveren met de inflatie, is het aantal stakingen toegenomen. Alleen al dit jaar waren er grote stakingen in de gezondheidszorg en andere dienstverleningen. De toename van voedselprijzen en grote tekorten van alle basale producten hebben protesten veroorzaakt in Harare.

Mensen worden naar willekeur gearresteerd, geslagen en zonder beschuldiging weer losgelaten. Door de staat bekrachtigde buitenrechterlijke moorden zijn nu aan de orde van de dag. Duizenden mensen vluchten dagelijks naar naburige landen.

En toch heeft deze troep van clowns in streepjespakken de moed om te zeggen dat het probleem in Zimbabwe wordt overdreven. Ieder SADC land heeft een diplomatieke vertegenwoordiging in Harare. Ziet hun personeel de mensen niet die in de rij staan voor essentiële dingen, zien zij niet het leed van de gewone Zimbabweanen? Wat zijn zij voor mensen als zij denken dat dit normaal is?

En dan wat betreft de belachelijke bewering dat westerse sancties verantwoordelijk zijn voor de economische problemen van het land! De SADC leiders zijn een schandvlek voor alle Afrikanen. Ze hebben het lijdende volk van Zimbabwe in de steek gelaten in hun moeilijkste moment – net als de vroegere OAU*, die Idi Amin een staande ovatie gaf terwijl hij Oegandezen vermoordde.

Wat betreft Mbeki – hij heeft zijn positie als intermediair onherroepelijk gecompromitteerd. Wij hebben geen enkel geloof meer in zijn bemiddelingspogingen. Hij heeft zijn ware aard laten zien. Hij doet wat Zanu (PF) wil.

De Zimbabweanen moeten het SADC initiatief nu maar snel vergeten. "Wij zijn onze eigen bevrijders" was ooit een slagzin van Zanu (PF). Nu is dit wéér eens waar.