Hoofdredactioneel commentaar 17-04-2007

Omdat Zimbabwe zijn 27^ste jaar van Onafhankelijkheid optekent wordt het tijd om te inventariseren en na te denken. Toen de Engelse vlag gestreken en de nieuwe Zimbabweaanse vlag gehesen werd in het Rufaro stadion om een minuut na middernacht op 18 april 1980 was onze hoop hooggestemd.

Hoop op een nieuw begin waarbij alle mensen gelijk zouden zijn in het aangezicht van God en de wet.

Van de kant van de nieuwe regering was men serieus betrokken bij het tot stand brengen van echte verbeteringen in de kwaliteit van leven voor alle Zimbabweanen. Gezondheid, onderwijs, huisvesting en vervoer stonden hoog op de agenda. De rechterlijke macht was onafhankelijk en werd gerespecteerd. De politie volgde cursussen over mensenrechten en benoemde agenten die aan de eigen gemeenschap waren verbonden om met de bevolking samen te werken.

Voedsel was ruimschoots voorhanden en betaalbaar. Er waren banen in overvloed. Een Zimbabweaanse dollar was twee Amerikaanse dollars waard.

Dit is allemaal weggegooid omwille van de macht. Vandaag de dag is een Amerikaanse dollar tussen de 17 000 en 25 000 Zimbabweaanse dollars waard.

Het buitensporig machtsmisbruik heeft geleid tot een voortschrijdende terreur in het land. De door de staat gefinancierde terreur, nu aan de orde van de dag, neemt de vorm aan van intimidatie, ontvoeringen, willekeurige arrestaties, het gevangen zetten en martelen van ieder die ervan verdacht wordt een politieke tegenstander te zijn. Er vinden nu buitengerechtelijke moorden plaats.

Het door de regering georganiseerd onthouden van voedsel, massale uitzettingen in de steden en gebrek aan HIV-AIDS medicijnen maken het leven tot een hel op aarde voor miljoenen Zimbabweanen thuis.

Miljoenen in de diaspora lijden ook – ze doen minderwaardig werk voor een klein loontje, zonder rechten, zonder zekerheden, zonder familieleven.

En nu wil de man die voor dit alles verantwoordelijk is, Robert Mugabe, opnieuw gekozen worden voor nog eens vijf jaar.

Hoe langer hij aan de macht blijft, hoe moeilijker het voor het land zal zijn om zich uit de diepte van de chaos terug te worstelen naar zijn vroegere glorie als de parel van Afrika, de graanschuur van de SADC.

De meeste Zimbabweanen zijn tot de slotsom gekomen dat onafhankelijkheid alleen maar het omruilen van onderdrukking door een paar rijke blanken voor onderdrukking door enkele nieuw-rijke zwarten betekent.

Zoals Tendai Biti* het zegt, wat elders in deze krant wordt gemeld, zijn de meeste Zimbabweanen nu in een permanente staat van ongeluk. En de meesten vierden Onafhankelijkheidsdag niet. Miljoenen hadden niet eens een fatsoenlijke maaltijd.