Hoofdredactioneel commentaar 27-03-2007

Hoewel niet officieel de kandidaat voor Zanu (PF), begon President Robert Mugabe vorige week zijn presidentiële verkiezingscampagne voor 2008 tijdens een onwettige politieke meeting die werd bijgewoond door duizenden leden van vrouwen- en jongerengroeperingen, die vanuit het hele land per bus naar de hoofdstad waren gebracht.

Intussen is aan Morgan Tsvangirai, de leider van de MDC, die waarschijnlijk zijn belangrijkste rivaal zal zijn, het recht ontzegd groepen toe te spreken vanwege het algehele verbod van de politie op iedere politieke activiteit in Harare.

De politie in andere gebieden, waar geen officieel verbod van kracht is, heeft geweigerd om de MDC toe te staan bijeenkomsten te houden – en verlamt daarmee de oppositie in de communicatie met hun leden.

Met de verkiezingen op komst in minder dan 12 maanden is het nu al duidelijk dat het speelveld niet gelijkwaardig zal zijn. Andere plannen om de verkiezingen te manipuleren ten faveure van Mugabe zijn al op gang gebracht, zoals we deze week berichten.

Geconfronteerd met kwaadaardige wreedheid en onverhulde dreigingen met meer geweld van Mugabe en zijn kornuiten heeft de MDC dapper een andere bijeenkomst gepland voor Chitungwiza, komend weekend.

Wij prijzen de leider van de Mutambara afsplitsing van de MDC, Arthur Mutambara, voor het doorzien van de verdeel en heers-tactieken van Zanu (PF) toen de politie aanbood het verbod op politieke bijeenkomsten op te heffen en hem toe te staan een groep toe te spreken in Chitungwiza terwijl Tsvangirai hetzelfde recht werd geweigerd. Dit is het soort staatsmanschap waarop we hebben gewacht.

We juichen ook parlementsleden uit Botswana toe, die hun regering opriepen om actieve stappen te ondernemen, zoals het sluiten van hun ambassade in Harare, om hun weerzin uit te drukken tegen het verschrikkelijke gedrag van het Mugabe regime. Helaas werd dit nobele voorstel – zoals vermeld in ons hoofdredactioneel commentaar van vorige week - niet uitgevoerd.

Wij roepen de internationale gemeenschap, en onze zuidelijke Afrikaanse buren in het bijzonder, op aan de kant te staan van de Zimbabweanen in hun uur van nood en deze praktische mogelijkheid op te vatten als een demonstratie van steun aan allen wier levens verwoest zijn door de bejaarde dictator. Het mislukken van zulk een praktische actie geeft het signaal af dat ze de tirannie ondersteunen.

Hoe de Britten kunnen helpen

Daar er achter de schermen  pogingen om Zimbabweaanse politici te vleien om de crisis in het land op te lossen uiteindelijk op gang komen, heeft Engeland in het bijzonder een geweldige mogelijkheid om daadkrachtig, betekenisvol bij te dragen aan het duurzame succes van een nieuw Zimbabwe.

Het is geen geheim dat de meerderheid van geschoolde en vakbekwame Zimbabweanen – honderdduizenden van hen – naar Engeland vluchtten toen de zaak thuis begon te verrotten.

Velen van hen zijn door het Britse systeem gedwongen om ondergeschikt werk te doen en een leven te leiden van verstoppertje spelen met de autoriteiten.

Zij willen dolgraag naar huis als de zaken in orde worden gebracht en ze zullen uiterst nodig zijn in het nieuwe Zimbabwe. Daarom roepen we de Britse regering op een tijdelijke amnestie in te stellen van laat ons zeggen de komende zes maanden, waarin hen wordt toegestaan hier legaal te werken. Dit zal ze in staat stellen genoeg geld te verdienen om hun terugkeer te betalen, iets te kunnen laten zien van wat hun jaren van verbanning hebben opgeleverd en een nieuw begin te maken – de ontredderde economie opnieuw op te bouwen. Is dit niet mogelijk, dan zullen velen, die terug willen keren, daartoe niet in staat zijn.