Hoofdredactioneel commentaar 19-03-2007

Wijdverspreide wreedheid tegen allen die als zijn vijanden worden aangemerkt is Mugabe’s reactie geweest op zijn toegenomen terreur door machtsverlies. Zijn vijanden zitten nu overal. Niet langer zijn het enkel de MDC, of Tony Blair en George Bush, die hem beangstigen. Nu zit de vijand binnen de eigen muren, belichaamd door zijn levenslange wapenbroeders Emmerson Mnangagwa en Solomon Mujuru.

Beide afsplitsingen, die behoedzaam schaduwgevechten hielden om het recht hem op te volgen, hebben deze week eindelijk de moed gehad te zeggen dat ze niets meer met hem te maken willen hebben. Dat is nu officieel. Mugabe is het blok aan het been – zelfs voor Zanu (PF). Geconfronteerd met nooit eerder vertoonde oppositie binnen zijn partij tegen zijn voornemen zijn regeringsmacht tot 2010 te verlengen zonder de benodigde presidentsverkiezingen in 2008, heeft Mugabe toegegeven en ingestemd met verkiezingen in 2008.

Hij maakte onmiddellijk zijn voornemen bekend om kandidaat voor herverkiezing te zijn. Zijn loyale kameraad Nathan Shamuyarira kondigde onmiddellijk aan dat Mugabe Zanu (PF)’s enige presidentskandidaat zou zijn.

Anderen waren echter zo vrij dit te betwijfelen. Beide ruziënde splintergroepen waren er als de kippen bij om bekend te maken, hoewel onofficieel door het te laten uitlekken naar The Zimbabwean, dat de dagen van de bejaarde tiran nu voorbij waren en dat ze zijn kandidatuur niet zouden steunen.

Uiteindelijk zijn de MDC en Zanu (PF) – of tenminste bepaalde elementen binnen de regerende partij – het erover eens. Mugabe moet weg. Wat hierna gebeurt is van vitaal belang. Deze overeenstemming moet worden erkend en opgepakt. Ze geeft de internationale gemeenschap een geweldige gelegenheid om eindelijk iets concreets en positiefs te doen.

Iedere mogelijkheid moet worden onderzocht waarlangs steun kan worden uitgebreid aan de democratische krachten in het land die, vooral de laatste weken, zo’n hoge prijs hebben betaald voor hun vrijheidsovertuiging. De Amerikanen spraken van een "gereedschapskist van maatregelen"- die moeten zo snel mogelijk operationeel worden.

Zuid Afrika en Engeland, beiden voorhoedespelers, moeten opstaan en zich laten gelden. Hun stilte, in het uur van Zimbabwe’s grootste nood, valt niet uit te leggen en is totaal niet te rechtvaardigen.

Zij zouden het nog steeds kunnen goedmaken door snel daadwerkelijk het schieten en ranselen te veroordelen, en hulp te bieden aan de gewonden die vastzitten in slecht geoutilleerde ziekenhuizen, niet in staat af te reizen voor gespecialiseerde medische zorg.

Het is nodig dat doelgerichte sancties uitgebreid en bekrachtigd worden.

Dat de EU deze week een Zanu (PF) delegatie toeliet om de ACP parlementaire bijeenkomst in Brussel bij te wonen (terwijl de officiële MDC afgevaardigde voor zijn leven vecht in een ziekenhuis in Harare, aangevallen met ijzeren staven door acht staatsveiligheidsagenten terwijl hij op het vliegveld was, onderweg naar de bijeenkomst) is hoogst betreurenswaardig.

Wij spreken onze waardering uit voor alle stemmen die zich wereldwijd hebben laten horen. In het bijzonder juichen we Botswana’s principiële houding toe door het sluiten van zijn ambassade in Harare. Wij smeken anderen het voorbeeld te volgen. Deze praktische stap om de walging over Mugabe’s gedrag te tonen en tegelijkertijd degenen te bemoedigen die dapper genoeg zijn om zich tegen hem teweer te stellen, is wat er nu nodig is.