Hoofdredactioneel commentaar 13-1-2015

Denk aan de zieken

De betrekkingen tussen de regering en personeel in de gezondheidszorg staan op gespannen voet omdat het de staat niet lukt om jaarlijkse bonussen en andere openstaande verplichtingen over 2014 te betalen. De medische staf wordt ook ontmoedigd door de nijpend lage salarissen die ze door de jaren heen betaald hebben gekregen.

Als de regering er niet in slaagt zich te houden aan zijn deel van de afspraak zoals beloofd – en dat lijkt  waarschijnlijk – zal de situatie waarschijnlijk vervelend gaan worden. Dokters en verpleegsters zouden ervoor kunnen kiezen hun diensten geheel in te trekken of besluiten langzaamaan te werken totdat aan hun eisen tegemoet wordt gekomen. Zelfs als ze dat allebei niet zullen doen zal de dienstverlening in de openbare gezondheidsinstellingen onvermijdelijk te lijden hebben.

Op geen enkele manier zal het gedemoraliseerde personeel optimale diensten leveren. Slechte arbeidsvoorwaarden zullen teveel onderbrekingen en verstoringen met zich meebrengen. Laten we niet vergeten dat dokters en verpleegsters ouders zijn en ook verdieners. Zij hebben veel om bezorgd over te zijn als hun vergoeding tergend onvoldoende is, zoals nu het geval is. De slotsom is dat de regering als werkgever moet doen wat ze behoort te doen om hun verplichtingen na te komen om optimale inzet van de medische staf te garanderen.

Terwijl de crisis in de ziekenhuizen zich uitbreidt zijn de uiteindelijke slachtoffers de patiënten van wie de meeste gedwongen zijn om gebruik te maken van de openbare gezondheidsinstellingen omdat zij te arm zijn om zich diensten uit de particuliere sector te veroorloven. Actievoeren zal leiden tot de achteruitgang van aangeboden diensten. Rijen zullen langer worden en het dienstdoende personeel dat er normaal gesproken is om  de patiënten te behandelen zal worden overweldigd. Essentiële medische deskundigen, vooral de doktoren,  zullen omzien naar het extra geld in particuliere dienst. Patiënten zullen minimale aandacht krijgen van de dienstverleners in de gezondheidszorg, die misschien ook wel verleid worden om medicijnen en apparatuur te stelen zoals we in het verleden hebben gehoord.

De regering moet de patiënten beschouwen als kwetsbare objecten in de zich ontvouwende strijd. Het is noodzakelijk ze zo ver mogelijk weg van de gevolgen van de toenemende spanning, onzekerheden en conflicten binnen de ziekenhuizen op te vangen. Terwijl doktoren en verpleegsters gelijk hebben te bepleiten wat hen toekomt, zouden ze ook de benarde toestand van hun patiënten onder ogen moeten zien. Wij weten dat ze allemaal de eed van Hippocrates onderwezen hebben gekregen – en dit ethische beginsel is uiterst belangrijk in tijden van crisis.

Wat ze dus ook  doen, ze moeten bij de zieken geen schade veroorzaken en die waar mogelijk minimaal houden. Tegelijkertijd moet de regering de crisis in de gezondheidszorg voorrang geven door snel middelen vrij te maken om tegemoet te komen aan de eisen van het medisch personeel. Het leger moet paraat zijn om tussenbeide te komen als de gezondheidszorgers het onverteerbare besluit nemen hun dienstverlening in te trekken.