Hoofdredactioneel commentaar 4-11-2014

We moeten hervatting van de betrekkingen omarmen

Nu de Europese Unie daadwerkelijk de directe betrekkingen met Zimbabwe heeft hervat wordt het tijd dat we de balans opmaken van onze tekortkomingen in het verleden en gebruikmaken van de economische en sociale voordelen die hiermee opkomen.

12 jaar lang zijn, met een zorgvuldig samengestelde lijst van Zanu (PF) ambtenaren en bedrijven, gerichte maatregelen opgelegd door de EU. In tegenstelling tot de draai die de Zanu (PF) regering geleid door President Robert Mugabe al die jaren hieraan heeft gegeven, viel het land nooit onder sancties.

Feit is dat de EU, in overeenstemming met het Cotonou Akkoord*, besloot afstand te nemen van de regering omdat die niet tegemoetkwam aan in het protocol uitgewerkte essentiële elementen, goedgekeurd door alle lidstaten. Vanaf 2000 liet Mugabe’s regering schaamteloze minachting zien voor goederen- en mensenrechten en werd beschuldigd van slecht bestuur en verkiezingsfraude.

Daarom riep de EU op tot passende en restrictieve maatregelen. Directe betrokkenheid wordt opgeschort als een land in strijd handelt met de essentiële elementen die worden genoemd in Artikel 9 van het Cotonou Akkoord. Restrictieve maatregelen omvatten het beperken of opheffen van het voorrecht van reizen en zaken doen met EU lidstaten en het treffen van personen en instellingen waarvan wordt gevonden dat ze de essentiële elementen overtreden.

Om te laten zien dat er geen sancties waren, sluisde de EU, samen met de USA (die vergelijkbare maatregelen nam) ongeveer 2 miljard dollar ons land in gedurende die tijd.

Europese bedrijven bleven zaken doen in Zimbabwe terwijl alle bedrijven die niet aan Zanu (PF) geassocieerd waren hetzelfde voorrecht genoten.

Zelfs hoewel sommige critici nog het gevoel hebben dat de EU de passende maatregelen voortijdig hebben opgeheven en de meeste personen en bedrijven van hun lijst van beperkende maatregelen hebben gehaald, is dit nu een voldongen feit.

Er zijn twee grote kansen die de EU beslissing ons geven. Op de eerste plaats moet de hervatting van de betrekkingen onze politici en beleidsmakers erop wijzen dat de dingen die we verkeerd deden hebben geleid tot internationale isolatie en ineenstorten van de economie. Je kunt alleen doeltreffend de toekomst in als je goed bent voorzien van feiten die betrekking hebben op je geschiedenis.

Ten tweede is het duidelijk dat de hervatting van de betrekkingen, mits goed uitgevoerd, ons zal helpen op weg naar herstel. Het heeft de kracht om directe buitenlandse beleggingen te ontsluiten, te voorzien in financiering van kritieke sectoren en de internationale blik op Zimbabwe – wijdverbreid al meer dan tien jaar gezien als een pariastaat - te verstevigen.

De bal is aan ons. De dagen van confrontatie zijn voorbij. We moeten nuchter en nederig genoeg zijn om onze zwaktes te erkennen. Er zijn verschillende foute beleidslijnen, waaronder vooral het beleid van inheemsheid en het land “hervorming” programma, die een nieuwe serieuze en oprechte kijk op de zaak nodig hebben.

*Cotonou Akkoord: partnerschapsovereenkomst tussen EU lidstaten en Afrikaanse

 staten, met als doel armoedebestrijding en geleidelijke integratie in de

 wereldeconomie, getekend op 23 juni 2000 te Cotonou (Benin), vert.