Hoofdredactioneel commentaar 18-2-2014

Mugabe’s pijnlijke erfenis

Nu President Robert Mugabe 90 wordt na 34 jaar als Zimbabwe’s alleenheerser, moet het wel voor iedereen duidelijk zijn dat zijn bewind een absolute mislukking is geworden.

Onvermogen om het volk van Zimbabwe zijn beloften uit de vroege jaren ’80 na te komen – gezondheid voor allen in het jaar 2000, onderwijs voor iedereen in het jaar 2000, huisvesting voor allen in het jaar 2000.

Hij is bijna 34 jaar aan de macht geweest en houdt vol dat zijn werk als staatshoofd nog steeds onvoltooid is. Het belangrijkste argument dat hij heeft gebruikt om aan het roer te blijven is dat hij wil garanderen dat zwarte Zimbabweanen geheel bevrijd zijn van koloniale slavernij en volledig zelfbewust zijn om de natuurlijke hulpbronnen van het land te bezitten en benutten.

Alles wat hij heeft bereikt is zichzelf en een kleine coterie van aanhangers schandalig welvarend maken. Voor miljoenen Zimbabweanen is dit een gebrekkig excuus om aan de macht te blijven en mogelijk in het harnas te sterven. In hedendaagse moderne democratieën zou er niemand behoren te zijn die het monopolie claimt op nationale aangelegenheden.

Het is een publiek geheim dat zijn eigen adjudanten die openlijk oproepen tot continuering van zijn positie in het State House feitelijk bidden dat hij gaat.

Zij kruipen aan zijn voeten omdat ze bang zijn voor het mogelijke risico van het openlijk bepleiten van zijn terugtreden. Het zijn ook opportunisten die blijven profiteren van zijn langdurig bewind.

Het is moeilijk voor te stellen wat Mugabe hoopt te bereiken in zijn resterende jaren als hij al zo pijnlijk  faalde in de afgelopen 34 jaar toen hij jonger was. Als hij zo gepassioneerd was over het overbrengen van ons land, mineralen en andere natuurlijke hulpbronnen aan de burgers, waarom liet hij dit dan zitten tot in de nadagen van zijn leven?

Mugabe kan niet beweren dat zijn erfenis de Zimbabweanen zelfbewuster heeft gemaakt. Integendeel, zijn erfenis is er een van afbraak van zelfbewustzijn voor de meerderheid – die nu armer is dan in 1953. Het landhervormingsprogramma  dat hij als een baken ziet in zijn strijd voor zelfbewustzijn is vooral gunstig geweest voor hemzelf en de kopstukken die hem omringen – en het proces heeft geleid tot wijdverbreide honger en tegenspoed.

Hetzelfde geldt voor het inheemsheid programma dat, heel duidelijk, de gewone man niet zal bevoordelen. Hij presideerde over de meest corrupte bureaucratie in de geschiedenis van dit land en lijkt er geen idee van te hebben hoe van deze ziekte af te komen.

Dat Mugabe zo lang bewindvoerder is geweest is slecht voor de Zimbabweaanse geschiedenis; het schept een zeer kwalijk precedent. Hij heeft een extreem gevaarlijke leiderschapscultus en een zwaar drukkende erfenis voor Zimbabwe geschapen.