Wilf Mbanga

Vrijplaats CuBra

Hoofdredactionele commentaren uit The Zimbabwean

vertaald door Paul Bogaert

 


Hoofdredactioneel commentaar 10-9-2013

 

Regering moet voedselwaarborg prioriteit geven

 

Het is nodig dat de regering aanhoudend bemiddelt om iets te doen aan de voedselonzekerheid waaraan we door de jaren heen hebben geleden. Sinds de vroege jaren 2000 heeft de meerderheid van de Zimbabweanen te maken gekregen met acute honger die voornamelijk wordt veroorzaakt door het slecht geregelde land herverdeling programma.

 

Veranderende weerpatronen en terugkerende droogte waren een andere factor – maar die hebben al zo vaak de schuld gekregen. Een veel belangrijker factor was het gebrek aan grondstoffen – op zichzelf een direct gevolg van het instorten van de bloeiende en productieve agrarische industrie, die een groot domino-effect heeft gehad op de gehele economie.

 

Zimbabwe werd gedwongen structureel importeur van graan te worden, maar de regering werd hiervoor te licht bevonden vanwege gebrekkige financiering. Westerse humanitaire hulp heeft veel verlichting gebracht voor de hongerlijders,  hoewel hun betrokkenheid niet adequaat was vanwege financiële beperkingen en vijandigheid van de regering die beter zou moeten weten.

 

Het is zeer verontrustend dat de regering, ondanks het feit dat we meer dan een decennium lang met voedseltekorten hadden te kampen, niets hiervan lijkt te hebben geleerd. Dit is op zijn minst raadselachtig, omdat een van de primaire verantwoordelijkheden de garantie is dat het land te eten heeft.

 

Onze strategische graanreserves zijn nu dicht bij het dieptepunt, en dat is al lange tijd het geval geweest. Recente onthullingen van het Bestuur van de Graanhandel laten zien dat boeren dit jaar minder dan 20.000 ton hebben geproduceerd, tegen een benodigde jaarlijkse opbrengst van meer dan 2 miljoen.  Dit heeft de bevolking overgeleverd aan de goedheid van gewetenloze handelaren die maďs kopen van gemeenschappelijke en kleine boeren voor lage prijzen (omdat ze contant betalen – in tegenstelling tot het Bestuur van de Graanhandel dat soms helemaal niet betaalt) en die doorverkopen voor torenhoge prijzen.

 

Gevolg is dat de prijs voor een basale maďsmaaltijd wordt opgedreven tot een hoogte die de meerderheid van de bevolking, vooral in de plattelandsgebieden, niet kan opbrengen, wat leidt tot wijdverbreide honger.

 

Voor ons verraadt dit de halfhartige regeringsaanpak van de voedselonzekerheid, die nu een kritiek niveau heeft bereikt. Wij begrijpen niet hoe de regering geld kan vinden om hoge reisrekeningen voor de  President, regeringsministers en andere functionarissen te betalen – maar de graanreserves niet effectief kan opvoeren.

 

Net zo verontrustend is het feit dat Zimbabwe voortdurend grondstoffentekorten heeft en als ze beschikbaar komen is dat te laat.

 

Het wordt tijd dat we onze prioriteiten vooropstellen zodat gegarandeerd kan worden dat het land kan worden gevoed. Het heeft geen zin om tot vervelens toe door te gaan met het toejuichen van het landhervormingsprogramma, als de mensen jaar in jaar uit honger blijven lijden.