Hoofdredactioneel commentaar 11-12-06

Het lijkt zeker dat de geselecteerde, weldoorvoede afgevaardigden tijdens het Zanu (PF) congres van deze week met grote meerderheid zullen stemmen voor verlenging van Mugabe’s tirannieke heerschappij van 2008 – 2010 – en zo het terreurbewind van de onpopulaire partij in Zimbabwe twee jaar langer te laten duren dan de grondwet toestaat.

Maar bovenal heeft Zanu (PF) geen respect voor de grondwet. Ze kunnen hem gewoon weer een keer veranderen – uiteindelijk hebben zij dit 17 keer gedaan sinds 1980. Of ze kunnen er gewoon aan voorbijgaan, wat ze eveneens gedaan hebben bij talrijke gelegenheden.

Net als de parlementsleden van de heersende partij zullen de afgevaardigden stemmen zoals hen wordt opgedragen. Het zal ons zelfs niet verbazen als Didymus Mutasa’s dwaze denkbeeld om Mugabe te benoemen tot President voor het Leven met donderend applaus wordt toegejuicht door de afgevaardigden.

Het "stroomlijnen" van de presidentiële en algemene verkiezingen is een listig middel – maar niemand heeft zich voor de gek laten houden door praatjes over kostenbesparing en niet over het bemoeilijken van het leven van de mensen door te zorgen dat ze bij de verkiezingen in lange rijen moeten staan.

Geld besparen is nooit een overweging geweest voor Zanu (PF). Zij zijn degenen, die de grondwet wijzigden om de Senaat af te schaffen, en een paar jaar later wijzigden ze hem weer om de Senaat terug te brengen. Zij veranderden de grondwet om de presidentiële en algemene verkiezingen te scheiden – een nieuwe handige zet om de oppositie te beletten greep op de macht te krijgen. Nu willen ze dit ook weer terugdraaien.

In 2005 stelde Mugabe duidelijk en categorisch dat hij terug zou treden na 2008 wanneer nieuwe presidentsverkiezingen zouden zijn gepland. Maar de opvolgingsstrijd binnen Zanu (PF) is zo venijnig geworden dat er een reëel gevaar bestaat voor een grote splitsing die de partij aanzienlijk zou verzwakken en mogelijk de weg zou banen voor een overwinning van de oppositie bij de verkiezingen.

Hij staat hoe dan ook niet toe dat dat gebeurt. Hij en de politieke elite hebben maar één agenda – aan de macht blijven. Wat er ook gebeurt.

En zo lijken de Zimbabweanen veroordeeld tot weer vier jaren van meer van hetzelfde – internationale isolatie, economische ineenstorting, heftige onderdrukking van iedere kritiek, wetteloosheid, grootschalige schending van mensenrechten, hongersnood, ziekte – feitelijk een terugkeer naar het stenen tijdperk.