Hoofdredactioneel commentaar 9-12-08

Zoals duidelijk is door reportages elders in dit nieuwsblad, nemen internationale oproepen aan Mugabe om terug te treden toe, zowel in strekking als in omvang.

Door uiterste vertwijfeling gedreven bij het zien van het ongeëvenaard menselijk leed als gevolg van de machtwellust van één man, roepen nu zelfs mannen van God op tot een gewelddadige omverwerping van de kwaadaardige dictatuur in Harare.

Dit is niet langer een westerse "samenzwering voor verandering van regime". Uiteindelijk hebben sommige Afrikaanse leiders hun stem verheven tegen Mugabe – en roepen op tot militaire interventie om een eind te maken aan zijn monsterlijke bewind.

Raila Odinga, Kenia’s premier, Desmond Tutu, de Nobelprijswinnaar, en Seretse Ian Khama, de president van Botswana, de in Uganda geboren aartsbisschop van York, John Sentamu, de vroegere secretaris-generaal van de VN Kofi Annan en Thabo Makgoba, aartsbisschop van Kaapstad horen tot de belangrijkste onder hen.

Zij hebben beseft dat het tijd is om hun geweten getrouw te zijn – zelfs als dat afstand nemen betekent van de zogenaamde Afrikaanse solidariteit, waarachter Mugabe zijn gruwelijkheden tot dusver met succes wist af te schermen.

Wij prijzen hen. Zij zullen worden herinnerd omdat ze zich uitspraken ten gunste van de stemloze bevolking van Zimbabwe – al die hongerigen, zieken, stervenden, ontvoerden, getraumatiseerden en verarmden door Mugabe’s bewind.

Hoe treurig is het dat er een ramp van bijna Bijbelse proporties nodig moest zijn om Afrikaanse leiders de werkelijkheid te doen beseffen van de ineenstorting van de maatschappij en het leed van het volk van Zimbabwe.

Het tart ieder geloof maar de waarheid is dat er nog steeds veel Afrikaanse leiders zijn die nog steeds harteloze onverschilligheid tonen over dit leed. Wij verzekeren hen dat de Zimbabweanen zich zullen herinneren wie hun vrienden waren in hun nood.

Zij hebben genoegen genomen met Mugabe’s leugen dat al dit leed te wijten is aan westerse sancties.

Met het risico in herhaling te vallen, zeggen we toch nogmaals dat er geen economische sancties bestaan tegen het land Zimbabwe. Er bestaan enkel persoonlijk gerichte sancties tegen Mugabe en zijn trawanten en een wapenembargo.

Het is allemaal een kwestie van prioriteiten. Mugabe’s regering heeft miljoenen aan harde valuta besteed aan luxe auto’s en andere motiverende kado’s voor degenen aan de top van de voedselketen, net als aan wapentuig uit China – in plaats van medicijnen en waterzuiveringsmiddelen aan te schaffen.

Het westen, waar Mugabe iedere keer op scheldt, geeft de hongerlijders voedsel, zorgt voor de zieken en geeft nu miljoenen uit om te proberen de choleraslachtoffers te helpen.

Wij verwelkomen deze behulpzaamheid, maar het is enkel gerommel aan de symptomen van ons probleem – terwijl er niets wordt gedaan om de oorzaak ervan op te lossen.

Als Mugabe aan de macht blijft zal er niets veranderen. De machthebbers zullen zich in luxe blijven wentelen terwijl ieder ander een miserabele dood sterft na een kort en miserabel leven.

Een permanente oplossing is er nodig. De wortel, de diepste oorzaak van het probleem moet worden verwijderd. En die diepste oorzaak is Mugabe en degenen rondom hem – net als de Afrikaanse regeringen die hem te hulp komen.