Hoofdredactioneel commentaar 20-4-06

De 26^ste verjaardag van onze Onafhankelijkheid is gekomen en gegaan. Er was geen reden voor feestelijkheid. De meerderheid van de Zimbabweanen leeft nu onder de armoedegrens en onze levensverwachting is alarmerend gedaald tot de laagste ter wereld omdat de opbouw van de gezondheidszorg in elkaar zakt en de economie instort.

Er is enorme werkloosheid door het gehele land – en zelfs degenen die zichzelf konden bedruipen hebben zich moeten laten beroven van hun middelen van bestaan.

Vandaag de dag zijn er in Zimbabwe meer wetten die individuele vrijheid beperken dan er waren onder het Smith minderheidsregime. Wat heeft meerderheidsbestuur ons – de meerderheid van de Zimbabweanen - gebracht?

De manier waarop deze verjaardag van de Onafhankelijkheid, de laatste 10 jaar of meer, in werkelijkheid door de autoriteiten werd gevierd geeft misschien het best aan waar en hoe er dingen verkeerd gingen.

Onafhankelijkheidsdag in 1980 was een vreugdevolle nationale gebeurtenis waarbij er geen partij-, stam- of andere geschillen waren. Maar in het afgelopen decennium heeft de regerende partij zich deze alomvattende nationale gebeurtenis toegeëigend - zoals zoveel andere dingen in Zimbabwe – en de toegankelijkheid en het plezier ervan beperkt tot van een select klein groepje.

Het idee een natie te zijn is nooit omarmd door Zanu (PF). Dat is hun grootste fout geweest en zal de reden worden voor hun neergang. Wij zijn een natie.

De jaarlijkse viering van de verjaardag van de onafhankelijkheid van een natie is een moment om eenheid te vieren, om de gemeenschappelijke erfenis die mensen samenbrengt te benadrukken, niet voor verdeeldheid en wanbestuur.

Mugabe’s misbruik van dit podium bij nationale feestdagen laat, door te schelden op uiteenlopende gezichtspunten en te dreigen met geweld, burgeroorlog en dood aan diegenen die het wagen het er niet mee eens te zijn, duidelijk zien dat hij ongeschikt is om een nationaal leider te zijn.

Hij had absoluut niets positiefs te bieden in zijn Onafhankelijkheidsdag toespraak – geen oplossingen, geen hoop voor de toekomst, geen bemoediging, geen troost voor hen die lijden – niets, alleen maar woorden van haat en dreiging met geweld.

Het is onze oprechte hoop en wij bidden ervoor dat zij die, zeer zeker heel binnenkort, de volgende regering van ons land gaan vormen, niet in dezelfde val zullen lopen als Zanu (PF) heeft gedaan.

Wij zijn bezorgd dat sommige van de stellingnamen die recentelijk uit beide MDC kampen bovenkomen tegengestelde stemmen op intolerante wijze overschreeuwen.

Als Zimbabwe ooit weer zijn plaats met trots op het internationale toneel wil innemen MOETEN we leren tolerant te zijn met verschillende ideeën, tegengestelde gezichtspunten en meningen. We MOETEN bereid zijn om degenen die het niet met ons eens zijn ruimte te geven.

Als we dit niet voor elkaar krijgen – is er werkelijk geen hoop voor ons.