De oude toren

Hij staat er eigenlijk wat verloren

langs het glooiende lint van de winterdijk.

Waalwijk’s hoogstbejaarde toren,

als een eenzame wacht bij het dodenrijk.

Toch was hij lang het bepalende baken

in het zo weidse, Borkse polderland,

hij zong over rieten en pannendaken,

"De Overlaat, "Hoefsteeg" en het koppige zand.

Luisterend aan zijn zwaarmoedige muren

hoor ik zeven eeuwen oude uren

hunkeren naar die voorzegde tijd,

waarin alles en allen, wat eens leek verloren,

door opstandingswoorden zal worden herboren

en de toekomst voltooit tot eeuwigheid.