|
INLEIDING:
De route die wij gepland hadden te lopen is een gedeelte van de GR
5, een voetpad dat vanaf de Noordzee tot aan de Rivièra loopt.
Ter hoogte van Nancy gaat het pad in oostelijke richting om via
Strassbourg, over de Rijn, een van de Schwarzwalder höhewegen te
nemen, richting Bodensee en afdalend naar Chur.
Daar wacht een bergtreintje dat ons over de hoogste Alpenpassen naar
Tirano smokkelt. Van daaruit naar Venetië. Nog ’n eindje lopen
dus.
Onze voettocht zou er een worden van onzekerheden, dat was wel
duidelijk.
We hadden geen mobiele telefoon bij ons, noch een kompas of andere
technische hulpmiddelen, geen strakke planning en beperkte financiële
mogelijkheden.
Maar juist die eenvoud bezorgde ons een prettige spanning. ’s
Morgens niet weten waar je ‘s avonds slaapt, voedsel en drinken
voor op z’n hoogst één dag, je eigen last op je schouders
dragen, wat behoorlijk zwaar blijkt te zijn.
Onze rugzakken wogen
18 kilogram. Pas later kwamen we erachter dat de kapotte weegschaal
13 kilogram aanwees en dus wel mooi
5 kilo
voor ons had verzwegen.
In deze periode die vol was met ontberingen hebben we ook ontzettend
genoten.
Genoten van kleine eenvoudige dingen zoals een slok water, een droge
snee brood, van even rusten na de zoveelste klim en van elkaar als
maatjes.
Frederik heeft humor. Als we een zware klim hadden bezorgde hij me
nogal eens de slappe lach en moest ik hem smeken op te houden met
grappen.
In zo’n reis zit veel symboliek.
Stap voor stap de weg gaan en je eigen last meedragen, waar je ook
gaat.
Hoge toppen beklimmen en vervolgens weer omlaag door diepe dalen,
waar op het diepste punt je zorgen worden weggekabbeld door het
heldere sprankelende water.
Ook was het bijzonder om te ervaren dat als de nood écht heel hoog
is, er vanuit het niets aardige mensen verschijnen die
helpen.
GR-routes
lopen overwegend door mooie gebieden en vermijden zoveel mogelijk
industrie en drukte. Maar als het pad ons vandaag leidt door bossen,
weilanden en enkele uitgestorven dorpjes zonder winkel, staan we de
volgende ochtend op rantsoen. Als onze voeten overal pijn doen en
niet meer verder willen, maar we wel verder móeten, hoe gaan we
daar dan mee om?
Op
die momenten moet de kracht van binnenuit geput worden, dan komt het
aan op zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen.
Wat
dat betreft leerden we elkaar weer kennen. Ook op de moeilijke
momenten viel er tussen ons geen onvertogen woord, hadden het fijn
en waren als goede vrienden.
Door
naar hoofdstuk 1
|
