Onze jongste klèènzoon dee z'n irste kemuunie, en daor ware ze maonde van te veure mee bezig. De ouwers, de kènder, en de vrouwelijke pàstor van de peròchie. Der wier getêekend en gekleurd en geplèkt, ze leerde veul schôon liekes, der moes en buukske wòrre gemaokt vur de mis, en ôk nog versiering vur in de kerk. Kòrtom de ouwers mauwde dèsset ammol te veul vonde wòrre, en de kènder vonden et te lang duure eer dèt zôwèèd was.

As Opa en Oma hèdde daor niks mee te maoke, dè hèdde zelf allemòl aachter de rug, al ging et toen wel aanders. Màr deze keer krêege we mee de ôtnodeging vur et fist ôk gerêezerveerde plaotse in de kerk.

En ik moet zègge et was harstikke schôon allemòl, al die klèèn mènnekes en mèskes in der nuuw klêere, en hoe dèsse êen vur êen vur de miekerefoon der wènsjes vur en betere wèèreld môoge opzègge.

Onwillekeurig denkte dan terug, hoe dèt mee oew èège kènder gegaon was. Toen wier alles zòwè geregeld dùr de kappelaon van ons peròchie. De ouwers moese en paor keer enen aovond naor school kome, om te heure wè de bedoeling was, en wanneer en hoe laot alles geregeld was.

Verder zörgde zelf vùr en schôon jurkske of en pèkske, èn netuurlijk vùr et fist en 'n kedò.

En dàn denk ik hoe 't was nòg vruuger toen wij zelf ons êerste kemuunie deeje.De mèskes wiere dur de nònne, en de jonges dur de fraters vurbereid.

Ik kan me nog hêel goed hèrinnere hoe dè ging op de mèskesschool van St. Anna. Wij as êerste klasserkes ginge mee en non naor de gymzaol van de kleuterschool.Daor hing en grôote plaot aon de muur en wè daor opstond was bedoeld om ons te leren over goed en kwaod.

Op 't bòveste stuk van die plaot was den hemel te zien mee onze lieven Heer en enen hôop engeltjes, èn daoromhene 'nen hôop stuultjes waor engeltjes opzaate, mee allemòl gouwe bordjes meej rèèstepap, èn tusse die engeltjes stond daor êen leeg stuultje, èn as gij dan goed òp zouwd paase, zôdde gij daor op kunne kome zitte.

Nou, ik luste toen gin rèèstepap, èn om hil den dag op zô'n stuultje te zitte lêek mèn ôk niks. En dè heej mèn dus lang dwars gezete.

Màr dan hàdde ôk nog 't middelste en 't onderste stuk van die plaot. 't Middelste stelde veur 't vagevuur, dè ware allemòl vlamme waorin meense mee en hartje op der lèèf getêekent mee zwarte plèkskes er op, dè ware zònde vertèlde die nòn, en die meense moese daor nèt zô lang blèève tot dè die plèkskes weg ware en dan mochte ze ôk naor den hemel.

Mar oejoei as ge veul kwaod had gedaon, dan kwaamde in 't onderste stuk van die plaot terèèchte, dè was de hèl! Daor zaagde ùnnen hôop duvels mee zô'n sôort van hooivörke, meense naor beneeje douwde in nog veul meer vuur as op 't vùrrige stuk van die plaot, want èùt de hèl zee die nòn daor môoge ze nôot mir ûit.

Kèk, en as ge nouw op tèèd te biechte zô't gaon dan hoefde daor nôot te kome. Op die menier kreege wij onze vùrbereiding, as ik er aon denk wòr ik nog kwaod op die nònne.

Hoe dèt bij de fraters ging dè weet ik nie, mar mee 'n bruur van mèn ging et ôk nie zô goed. Die had en paor weeke vur z'n kemuunie en zwaore hèrseschudding opgelôope omdè frater Baldewino hùm op de spulplaots onder et voetballe onderstenbove had gelôope, èn hij mee zunne kop op enen stèène raomdörpel was gevalle.

Omdèttie hillemòl van zunne sùssert was had de frater em naor hèùs gedraoge, en ie zee tegen ons moeder,''legt em mar in bed want hij zal wel 'n flinke hersenschudding hebbe'', en dè was ôk zô.

En daorom zee de frater dè ons moeder mèn bruurke mar zelf moes vertelle hoe 't moes as ge te biechte gaot. En ons moeder die zee,"Ge gaot den biechtstoel in, en dan gaode op dè knielbankske zitte as ge aon de beurt bent, en dan vertelde wè ge verkeerd het gedaon en dan heurde et verder wel."

'n Paor daoge vur z'n kemuunie was ie zôver behippert dèttie mee d'aander kènder nòr de kerk kon om te biechte. Toen ie thèùs kwaam vroeg ons moeder hoe dèt was gegaon, goed zèètie, mar ik heb gin meens gezien in dieën biechtstoel. Hij was op z'n gat op dè knielbènkske gaon zitte, had gezeej wettie te zegge had, en was wir ûit den biechtstoel gegaon.

Hij had dus wel gedaon wè ons moeder had gezeej, en toch wôssem wir terug sture, mar vòlges onze Pa was 't zô wel in orde. M'n bruur heeget nog dikkels moete heure.

En of vruuger alles beter was as nou? dè maag ieder vur zich èùtmaoke.