Mèn êêrste naachtmis

De tèèd van kersmis komt er aon, dè ziede in elke kraant;

Veul duur diners en brunches, kunde rêservere'in elk resteraant.

Zôô moete in de moderne tèèd oew Kersmisfist gaon viere ,

Vurral hêêl sjiek mee veul bestek en glaoze wèèn versiere.

Unnen bôôm die kan er nog wel bij, en ôk desnôôds 'ne kerstman,

Mar waor 't allemol om gao, daor merkte nie zô veul van.

As ik dan denk aon vruger, aon mènne kèndertèèd,

Hoe wij toen Kersmis vierden, dan vuulde toch wel spèèt.

Vur 't irst mee naor de naachtmis, dè was iets hèèl apparts toen,

Ge wiest nie wetter kome ging, of wègge daor moest doen;

In 't holle van de naacht oew bed ùìt in de kouw,

En nuchter naor de kerk toe, dè was iets nuuws vur jouw.

We waren al hèèl vruug gegaon, zô dè we 'n stuultje han,

Want aanders moeste blèève staon, en 't duurde schêên't hèèl lang.

Onze Pa,die zong in 't kerkkoor, iets van gegloriaans,

Zô ha'k geheurd dèttie toen zèè, tegen onzen ôôme Fraans.

In de kerk daor stond 'ne stal, mee bilde lèvesgrôôt,

Ik kos 't goed zien, want ik zaat naost de kemèèl z'nen aachterpôôt.

't ôrgel spulde kerstliekes, wij zonge mee 't jongeskoor mee,

Van wij komen altesamen, en op aarde alom vree.

En toen 't begon kwaam de pestoor, mee hêêl veul persenèèl,

Drie here en veul mis dienèèrs, 't was 'n schôôn gehèèl.

Ik docht toen nog:mee zôveul man, dan zal't wel gauw gedaon zèèn,

Want nao aflôôp ha ons moeder gezee, dan ààte wij kenèèn.

Mar toen begon 't kyrië, ik denk wel tachtig keer,

Irst de soliste.en daornao mee ammol saome wêêr.

Mar dè't lang zô gaon duure, dè konde toen al zien:

De pestoor ging tèlkes zitte, vur 'n minuut of tien.

En toen begon 't gloria, toen was 't himmôl raak:

't Lêêk wel net 'n donderbui die in de kerk opstaak.

't Daoverde dur hil oew lèèf, al dè gegloriaans,

Ge zôt er van gaon lôôpe, mar daorveur krêêgde nie de kaans.

IK zaat daor zô te kèèke naor 't kiendje en de schaope,

En docht as 't un echt kiendje waar, dan kon ie zô nôôt slaope!

Zô ging dè toen nog hèèl lang deur, en ik krêêg steeds meer kouw,

Verwarming han ze toen nog nie, m'n haande wiere blauw.

Toen eindelijk nao 't krûiske iederèèn naor hûis kon gaon,

Waarde blij dè's moeder thûis 'n wèèrm knèèn ha staon.

En mee de ribbels in oew knieje van dieje riete stoel,

Hadde toen toch veul meer as nou:'n echt Kersmisgevuul.