Monique
Hendriks
- Verhalen
Beste
pap,
Wat
heb ik je gehaat. Ik mocht nooit wat
anderen wel mochten. Je wilde niet dat
mij iets overkwam, nou dat is je goed
gelukt, mij is inderdaad nooit wat
overkomen. Pap, bij de ouders van mijn
vrienden groeide het geld wel op de rug.
Als
iedereen tot 2 uur mag blijven, moet ik
om 1 uur thuis zijn. Waarom hebben wij
geen internet via de kabel? Heb je mijn
fiets nou nog steeds niet gemaakt?
Waarom hoef jij nooit te helpen bij de
afwas? En waarom hoef jij nooit iets op
te ruimen?
Waarom
ben je kwaad op mij? Ik rook niet, ik
gebruik geen drugs, ik haal goede
cijfers. Wat krijg ik daarvoor terug?
Heel
mijn leven loop ik al tegen muren aan,
dat doet pijn, maar hoe beschrijf je het
gevoel dat je krijgt wanneer er een deur
voor je geopend wordt?
Heel
mijn leven heb ik al geprobeerd om alles
te vangen en niet meer los te laten,
maar ik kan niet alles vangen en als ik
teveel probeer vast te houden, laat ik
alles vallen. Maar ik denk dat je
sommige dingen ook niet hoeft te vangen.
Jagen op schaduwen is tijdverspilling,
en als je er al eentje vangt, dan is die
toch zo weer ontsnapt en waarom zou ik
het proberen? Iedereen is in staat om ze
te zien. Daarom ga ik nu niet proberen
om dat gevoel in woorden te vangen en ik
ga niet proberen om mijn geluk op dit
zwakke papier vast te houden, want ik
denk dat het zo veel beter is; jij opent
de deur voor mij, ik sluit hem weer voor
jou als ik om 2 uur thuis kom.
Je
dochter
En
toen hield zij op met praten
De
stilte was oorverdovend. De trillingen
waren overal in de omgeving te voelen.
Haar vader riep dat het wel gewoon een
fase zou zijn, maar hij kwam niet boven
de stilte uit. Na een tijdje begon men
er de humor wel van in te zien, en
trillingen van gelach verdrongen de
stilte. Verveling leek niet meer te
bestaan, want wanneer die dreigde, begon
men over de stilte. En het duurde dan
ook niet lang of er ontstonden roddels
over de oorzaak ervan. "Het zal wel
een roep om aandacht zijn, nu ze die
aandacht heeft zal het zo wel over
zijn." "Volwassen worden is
ook niet makkelijk, niet iedereen kan
goed met de problemen overweg die dit
met zich meebrengt."
Maar
de stilte bleef en kreeg ook een steeds
verder bereik. Mensen die zij niet kende
begonnen zich zorgen te maken over haar.
Het waren mensen met diploma’s, mensen
die zes jaar gestudeerd hadden om de
reden van haar stilte te proberen te
achterhalen. Maar communicatie was al
niet meer mogelijk. Stilte was niet
alleen het enige wat ze sprak, maar het
leek ook het enige te zijn wat ze nog
verstond.
Te
veel deskundigen hadden inmiddels veel
te veel verwoede pogingen gedaan om haar
te begrijpen, maar ze waren niet
deskundig genoeg of in ieder geval niet
op het juiste gebied. Haar ouders
schaamden zich voor haar, misschien was
het maar beter om te verhuizen.
Misschien was het de omgeving wel,
misschien ging het op school niet goed.
Ze was immers vroeger erg gepest, maar
het leek nu net goed te gaan. Ze had
vrienden gekregen, heel veel zelfs, en
ze leek weer plezier te hebben in het
leven. Waarom moest ze dat nu verknallen
door ineens te gaan zwijgen. Nu maakten
zelf haar vrienden haar belachelijk.
Haar beste vriendin had haar plaats als
populairste van de groep overgenomen,
omdat zij het meeste van haar af wist en
zo voor het grootste aandeel in de
roddels had gezorgd. Ze moest echter wel
zorgen dat ze haar ex-vriend te vriend
hield, hij was met 30% een goede tweede.
Zij
gingen dus verhuizen. Maar aangezien
heel Nederland al van haar stilte al
gehoord had, werd ze ook hier meteen
uitgelachen. Haar ouders wisten zich
geen raad meer van schaamte. Zij werden
door de media verweten dat ze slechte
opvoeders waren. Ze besloten haar toen
maar gewoon naar een psychiatrische
inrichting te sturen. Daar heb ik
haar ontmoet.
In
die psychiatrische inrichting zaten
eigenlijk alleen maar jongeren die
problemen hadden met drank of drugs. Ook
hier won ze dus weer de
originaliteitsprijs: aandacht. Maar
niemand kreeg haar aan het praten. Op
een dag verslapte de aandacht. Er kwam
een nieuw slachtoffer van de
maatschappij binnen die heel wat
aandacht opeiste, maar wel met woorden.
Hij was duidelijk onder de invloed van
drank, veel drank. Maar boven zijn eigen
lawaai hoorde hij toch de stilte. Hij
draaide zijn hoofd naar rechts en keek
haar aan. Een oorverdovende stilte vulde
het gebouw. En toen begon hij te lachen.
Zijn lachen werkte aanstekelijk,
iedereen begon te lachen. Maar ik hoorde
haar stilte boven alles uit, ik zag dat
de lucht trilde, maar in mijn hoofd
gonsde de stilte, haar stilte.
De
rest van de dag verliep redelijk
normaal. Het duurde niet lang voordat ik
achter de voordelen van het niet praten
kwam. Stilte kent geen grammatica,
iedereen kan het uitspreken, en als je
eenmaal vervuld bent van de stilte,
wordt de betekenis ervan je vanzelf
duidelijk.
Ik
kwam haar de volgende dag pas weer
tegen. Ze zat in hoek van de kamer op de
grond, tegen de muur aan. Ik ging
tegenover haar zitten en keek haar aan.
Even probeerde het gelach in de kamer
nog binnen te dringen in mijn hoofd,
alsof het mij probeerde te redden, maar
ik verdronk langzaam in de stilte.
In
het begin is het moeilijk. Je moet
voorgoed de interactie met je omgeving
opgeven, anders red je het niet. Ik wist
dat ik uitgelachen werd door alle
anderen, die de stilte niet begrepen, of
die de stilte niet wilden begrijpen. Het
maakt je kwaad, maar je voelt je
tegelijkertijd machteloos. Je kunt
mensen niet dwingen iets te begrijpen.
Ze snappen niet dat ik hun pijn minder
probeer te maken. Maar dan bedenk ik me
dat ik zelf ook ooit onwetend ben
geweest. Ik voel me schuldig omdat ik zo
snel geoordeeld heb, maar zij weten mijn
oordeel toch niet. Zij is de enige die
mijn oordeel heeft gehoord. Maar zij is
ook zo aan het leven begonnen. Ze zwijgt
dat ze me vergeeft.
Het
is alsof wij in een andere wereld
terecht zijn gekomen, een wereld zonder
pijn. De stilte kan nog zo hard zijn, je
oren zullen er niet zeer van gaan doen.
Ik zou deze wereld graag met iedereen
delen, maar als ik zou proberen te
praten zou ik niet alleen maar domme
dingen zeggen, vergeleken bij onze taal
zouden mijn woorden klinken als de
woorden van iemand die net een jaar
Franse les heeft gehad, ik zou ook weer
vervallen in mijn vroegere gebreken.
Daarom zullen dit mijn laatste woorden
zijn, mijn laatste poging om de wereld
die ik verlaten heb te bereiken.
Geld
maakt gelukkig
Laatst
zei iemand tegen mij: "Geld maakt
niet gelukkig", toen hij met een
grote grijns op zijn gezicht uit zijn
limousine stapte. Maar hij had wel
gelijk, want hij verzwikte zijn enkel
toen hij uitstapte. Maar effe serieus,
ik denk inderdaad dat geld niet gelukkig
maakt, althans niet altijd. Als je ziet
dat er 5 cent op je bankrekening staat,
daar wordt ik niet echt gelukkig van. Ik
denk dat de uitspraak geld maakt niet
gelukkig dan ook niet helemaal compleet
is. Dat heb je wel vaker, dat spreuken
niet helemaal kloppen, maar dat komt dan
omdat ze kort moeten zijn, dus dan laten
ze maar een deel weg. Terwijl dat deel
toch belangrijke informatie kan
bevatten, die de betekenis van de spreuk
compleet kan veranderen. Bijvoorbeeld:
Beter 1 vogel in de hand dan 10 in de
lucht. Wat er wordt bedoeld is: als je 1
vogel in je hand hebt, kan die zich niet
voortplanten, terwijl tien vogels in de
lucht zich binnen de kortste keren gaan
vermenigvuldigen, wat tot gevolg heeft
dat de vogelpopulatie enorm toeneemt,
waardoor een plaag wordt veroorzaakt, en
daardoor wordt de kans groter dat je
wordt ondergescheten als je buiten komt.
Maar dat vonden ze te lang. Of: wat gij
niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook
een ander niet. Wat ze hiermee eigenlijk
bedoelen is: wat gij niet wilt dat u
geschiedt, doe dat ook een ander niet
als je niet hard kunt rennen. Maar ja,
als je het wilt laten rijmen moet je
offers brengen. Ik denk dus dat wat ze
eigenlijk bedoelden met de spreuk: geld
maakt niet gelukkig is: weinig geld
maakt niet gelukkig.
Ik
ben mijn eigen cultuur
Multiculturele
samenleving, dat is het toverwoord dat
gebruikt wordt om de verdraagzaamheid
van Nederland aan te tonen. En
inderdaad, in Nederland worden veel
culturen gerespecteerd, als je denkt in
de hokjesgeest die in Nederland nog maar
al te vaak voorkomt. Als je echter even
buiten die hokjesindeling stapt, zal
blijken dat nog lang niet iedere cultuur
gerespecteerd wordt. Wat dacht je
bijvoorbeeld van mijn cultuur, ik ben
mijn eigen cultuur, ik ben, zoals dat in
de hokjesgeest genoemd wordt, uniek,
samen met vele anderen op deze
aardkloot. Ik ben één van de kleinste
minderheden ter wereld. Ook bij mijn
cultuur horen rituelen, uiterlijke
kenmerken, ideeën over het leven en de
dood, maar helaas ook vooroordelen. Ook
ik word wel eens raar aangekeken op
straat, ook over mij worden kwetsende
opmerkingen gemaakt, ook over mij zijn
de oordelen vaak gebaseerd op mijn
uiterlijk, ook ik wordt gediscrimineerd.
Tegen discriminatie van mij wordt echter
geen actie ondernomen. Aangezien er over
zulk soort acties altijd lang moet
worden nagedacht en vergaderd heb ik er
alvast maar alvast een bedacht: als
iedereen er nou gewoon mee ophoudt.
