|
|
|
Marcel van Beurden Drie nieuwe gedichten
Gemini
De massa van ons lichaam weegt twee maal één. We worden in principe uitgeworpen. Hoewel we stilaan voortbewogen bewegen niets en alles evenzeer.
Ook uit jouw woorden kan ik horen hoe universum en DNA in verhouding staan. De tijdenloosheid geeft het leven toch respijt om schurkenstreken te verloochenen.
’n Gebroken zin spookt rondom in mijn geest en syllaben waren zonder samenhang in samenzijn. De massa waar wij ons ontsluiten verlicht wat ooit was uitgedoofd.
Wedergeboorte
Ik neem mij eeuwig voor je in…, met de smaak van sterven in mijn mond. ‘k Bestrijd je met alle legers van mijn weerbaarheid, en wat ik maar aan list bedenken kon.
Ik had met een mes mijn kater gecastreerd, omdat ik me aan mijn moeder wilde wijden… Ik heb mij meer met dergelijke vrouwen ingelaten - rituelen om de spanning weg te snijden…
Het is alsof ik kervend iemand anders word, een Achterberg, en die ik niet eens zou herkennen als ik hem hier zou tegenkomen. Maar waar ik heenga, daar kan Hij niet komen…!
Idylle
Je bestaat uit stippen aan de horizon, deze ochtend die mijn stad is, maar ik heb de nacht nog in de ogen.
De blik die zich naar buiten plooit weerspiegelt enkel de fragmenten die in dit kerkhof onaf stil verdwijnen.
Het is poëzie die nog niet af is, en die gedachten die tot elkaar staan, maar zich niet meer tot jou verhouden.
Je baart het einde op mijn marmer. Herneem mij vannacht in overweging: in deze stad kent men mijn woorden niet.
|
