| INHOUD TOORIANS |
| HOME |
| AUTEURS |
| TEKSTEN |
| BRABANTS |
| AUDIO |
| SPECIAAL |
| KUNST |
|
6 Gedichten
in het Tilburgs
|
|
WENTERLIEKE Over witbevrore waaie schent waoterig een wenterzunneke, een wenterwaoterzunneke over witte waaie schent. As'ne grôôte glimlaach op 'n dooi gezicht schent-de wenterwaoterzunneke over witte waaie. 't Wit dè't lèèft onder dè wit, en dè-die waaie ôôt wir zulle bloeie en de koeie d're thöös wir zulle zèèn. Durrem laacht de wenterzunneke, dèe wenterwaoterzunneke op die witte waaie, omdèt dè wit.
DE BEUM STON IN DE RIJ De beum ston in de rij - ontblaoierd dur de wend en wochtend op de wenter. Zôô op 't-ôôg lèèk 't daormee vurgoed v'rbij, mar wie goed kikt, die venter al de knoppen-aon, vur 't vollegende vurjaor. En as ge dan denkt, hoe dikkels dè-die beum zôô al van jaor totjaor zen vurtgegaon, dan krèède wir vertrouwen-in 't bestaon.
VERGISSING Dè's-ze, dochtie, en hij verschoot-'rvan Mar ze was't-nie en hij bleef vrij man.
DIËLEKT De taol die ik thöös leerde hee veul meer klaank en veul meer kleur as die, die ik daorbööte heur. Mee die taol w'rdeerde veul gemakker en mee veul meer akkeraasie wegge liefhet, wegge gèère ziet, en verklaorde oe verdriet mee veul meer konfedaansie as mee de taol van de kraant en van de tillevisie. - ABN hiet-die, mar 't gevuul van men dè is nie algemeen en straant vur iederêên öt-te roepen - op de straot (dè's vur men en-'nen enkele kammeraod).
VERLEGE Toen ge de meense taol gaaft god, toen dochte-ge zeker on-'nen dichter die z'n èègen-op jou en op z'n hart verlot en zôô, as-'ne scher'prichter de jöste tôôn onslao. Mar hedde ôk gedocht on men - heurde nie hoe dè'k mee taol omgao as-'n pèèrd mee-'n vulpen. Witte nie dè'k-'t nie gezee kan krèège, hoe veul dè'k van d'r houw, en dè'k alleen mar verlèège kan zitte kèèke nor d'r blauw- grèès ôôge en dieë glimlaach die d'r verlaaiende lippe bekront. 'Kwô-se zacht in m'n èèreme laag en-'k dur die lippe zuut wier belond vur-'ne lofzang die 'k vur heur zààcht zong, dè'k mee men borst tege-d'heur gedouwd - twee lèèven-in êne wrong - kos vuule dè-sè van men houwd net zôveul as ik van heur, en dè-we wiese dè-we vur'lkaar as vur gin aander de deur nor 't geluk zun zèèn, 'lkaar begrèèpend zonder die taol die gè zô ongelèèk verdilde en die öt menne mond mar schraol nor bööte komt. - Wilde dè-nie geve, god?
NÒJAORSAOVEND As d'n-aovend valt over de weie waaien en de ekkers waor de mais al af is en naa stront op lee. En as de kraaie kaauwen in p'rtaaien-in de bôôme en de rögt al rot begient te stinke; Dan houw-ik van dees lèève. Dan stao ik gèèren-efkes stil, Allêênig op-'n plötske waor ik nie wor gaoigeslaon. Daor kaauw-ik mee de kraaien en loei-ik mee de koeie, en löster nor-'t geflöster van de wend in de leste blaoier die nog nie gevalle zen. Dan vuul-ik dè-ik thös zèè in dees wèèreld, dè-ik gin kèèker en gin kritikus en ôk gin gaast nie zèè, mar- hoofdrolspeuler die dees lèève maag meebelèève. En dan houw ik van dees lèève.
|
