CUBRA

INHOUD LAMBERT G. DE WIJS
HOME 
BRABANTS
TEKSTEN
AUTEURS

 

Nieuwe Tilburgsche Courant - donderdag 30 januari 1936

 

 

Taaitaai

 

(Historisch)

 

Hij was verduiveld verkikkerd op taaitaai. Van z'n jeugd af had ie al 'n zwak voor taaitaai gehad en als 't St. Nicolaas was, kermis of onnoozele kinderen, dan was 't de lekkerste lekkernij, welke men hem bezorgen kon. Als 't St. Thomas was, dan had hij heel de wereld buitengesloten en weer binnengelaten als men maar taaitaai beloofd had. Met het stijgen der jaren was dit zwak wel op den achtergrond geraakt, maar toch wanneer hij in gezelschap vertoefde waar taaitaai op tafel kwam of werd gepresenteerd, dan deed hij op enthousiaste wijze mede. Toen hij later zelf kinderen had, die blijkbaar het zwak voor taaitaai van hem hadden overgeërfd, zou hij niets liever dan taaitaai in de "Sienterklaoskurf" verborgen hebben, maar hij had 'n vrouw getrouwd, die andere aspiraties had. Smaken verschillen nu eenmaal en 't is maar de kwestie of het zwakke geslacht in dit zwak de overhand kan hebben. Dat was in dit geval zoo, ergo bleven de lekkernijen van taaitaai groote zeldzaamheden. Geen wonder dan ook, dat wanneer hij langs 'n winkel wandelde, waarin de lekkernij lag uitgestald, hij er dikwijls steelsche blikken van verlangen opsloeg.

Tot op 'n zekeren keer hij de kans schoon zag, althans van de gelegenheid op ongedwongen wijze gebruik kon maken, om zich aan z'n zwak te geven. Samen stonden zij voor 'n winkeletalage, hij en een vriend, die in hun jeugd de hoeveelheden taaitaai van St. Nicolaas broederlijk gedeeld hadden. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, niettegenstaande gedeelde taaitaai maar 'n halve portie taaitaai is. Daar lag de lekkernij hen tegen te lachen en ofschoon de benaming wel als Haagsche spie stond aangeduid, 't was toch taaitaai zooals ze dat vroeger noemden. Bij intuïtie begrepen zij elkaar, zij hadden elkaar in geen jaren meer gezien, maar 'n mensch blijft, trots alles, in z'n hart toch 'n kind. Er zijn momenten in 't leven, dat men met weemoed aan dat kind-zijn terug denkt en men zich ook nog werkelijk kind voelt.

Dra was het tweetal de lunchroom binnen gegaan, 'n kop koffie besteld voor ieder, alsmede 'n flinke homp taaitaai. De juffrouw, netjes in 't zwart, met 'n kraakhelder wit, smal schortje met dito smalle bandjes en 'n wit kroontje op 't hoofd, had wel glimlachend de heeren het gevraagde geoffreerd, maar ja, dat behoort men nu eenmaal tegen de klanten te doen. De juffrouw bemoeide zich verder niet meer met het geval totdat...

Smakelijk genoot het tweetal van de taaitaai, werkelijk 't was taai, zoo taai zelfs, dat de een 't gebak twintig centimeter kon uittrekken en 't daarna weer in z'n ouden vorm terug schoot. Nogmaals trok hij aan 't gebak en weer dezelfde elasticiteit. 'n Blik op 't gebak. Wat?... 'n Kleine, korte uitroep, maar voor de juffrouw genoeg om te kijken en te krijten: "Wablief?"... De mijnheer haalde uit de taaitaai 'n paar elastiekjes, zooals men algemeen voor het samenbinden van kleine pakjes gebruikt. De juffrouw riep de mevrouw en de baas. De beide heeren echter namen het geval niet te pessimistisch op, ze hadden nu werkelijk taaitaai. De bakker maakte z'n excuus, kon maar niet begrijpen, dat zooiets in de taaitaai kon komen, de specie was op zich zelf van buitengewoon goede kwaliteit, en had geen hulp van dergelijke taaitaai noodig. Van beider zijde heeft men, ieder op eigen terrein, over 't geval hartelijk gelachen.

 

GERARD VAN LEYBORGH

 

 

't Geval speelde niet te Tilburg, doch door Tilburgers te Eindhoven.