|
De VIS , de VORK en het MES
Wat hebben die met elkaar te maken? Heel veel, dat kwam zo:
In 1946, na de oorlog dus, ging het economisch alweer wat beter,ook in Noord-Nederland en zodoende werden Jan en ik (ook Jan) uitgenodigd om in Bergen aan Zee een weekje te komen logeren bij de broer van mijn vader. Die had daar een grote bakkerij en vier dochters waarvan er nog drie thuis woonden. Die meiden waren dus onze nichten maar wij hadden ze nog nooit gezien. En dat viel niet tegen. Prachtige Hollandse meiden met blond haar en blozende wangen, precies zoals op de reclame. En goedlachs ja, dat bleek al gauw.
Op een avond werden we uitgenodigd bij de oudste die al getrouwd was, om te komen eten. Rie heette ze,van dezelfde soort als haar zussen: blond, blauwe ogen en rode koontjes. Zij woonde ook in Bergen aan Zee. Wij er op de fiets naartoe. Het rook er heerlijk in huis en mij werd al duidelijk: “Dat is vis“. Al stoeiend met die grieten belandden wij eindelijk aan tafel en kregen een grote gebakken schol met graat,kompleet zogezegd.
Nou, dat ging er in, dat zul je begrijpen. Maar wie schetst onze verbazing over onze nichtjes. Zij rolden al lachend en tranen met tuiten huilend rondom de tafel en wezen daarbij op ons, op mijn neef Jan en mij. Eindelijk begrepen wij dat ze zoiets nog nooit gezien hadden: wij aten de vis met een vork en met onze vingers. Het was volgens ons niets om te lachen. Dat dachten wij, maar zij dachten daar anders over en toen ze wat waren uitgehikt, aten zij hun vis, vinnen, graat en al, volkomen schoon met mes en vork en zonder de vis aan te raken met hun vingers. Wij hadden nog nooit gegeten met mes en vork, dus dat gingen we proberen met opnieuw lach-huilbuien van die grieten als gevolg. Die pummels uit Brabant, ja, zo voelden wij ons.
Op weg naar Tilburg - het eerste stuk met het boemeltje van Purmerend en later, met onze fietsen bij ons, de trein van Amsterdam naar Den Bosch en Tilburg - nam ik me voor om met mes en vork te gaan eten.
Dat gaf thuis in Tilburg in de Nijverstraat opnieuw lachbuien en de nodige hilariteit.
Maar doorzetten, hé. En langzamerhand ging er een aantal meedoen (ik was de oudste van de zes).
Alleen vraag ik me wel eens af waar de ‘vingereters’ na het eten van de vis hun vieze vingers lieten. En eerlijk gezegd, dat vraag ik me zestig jaar later nog wel eens af want servetten (al zijn het maar papieren) zie je lang niet altijd.
Jan Buster, juni 2008.
