INHOUD  GOEDE VRIJDAG INHOUD JAN BUSTER HOME SPECIAAL AUTEURS TEKSTEN BRABANTS KUNST FOTOGRAFIE AUDIO Print Pagina

Tariefwerk op z’n Spaans 

Wat is dat nou weer: ‘tarief’ ? Dat is werken in een tempo met de wetenschap dat je meer betaald krijgt als je een hoger tempo hebt dan een bepaalde deskundige heeft bepaald. Eenvoudig gezegd: de deskundige heeft bepaald: ‘Dit is een tarief van 100 per uur en jij maakt er 130 per uur, dus krijg je een uurloon x 1,3 uitbetaald’ (ongeveer).
En daar zaten ze dan, de veertig Spaanse werkers, geronseld in Andalusia. Nauwelijks in de afdeling en daar kregen zij al een zitplaats ( naast elkaar graag), en eenvoudig montage gereedschap op een tafeltje. Dat alles was al klaargemaakt ver voor hun komst. Er waren voldoende instructeurs in de afdeling. Het werk was eenvoudig, erg simpel eigenlijk. ‘Kort cyclisch werk’ noemden wij van de leiding dat. Vijfhonderd keer per uur hetzelfde patroon, dat leer je in een half uur, maar niet op tempo en zeker niet vele, vele uren achter elkaar en dat veertig uur per week.
De Spanjaarden werkten zich die eerste weken te pletter, belust als zij waren op die extra betaling  zoals hierboven genoemd. Dit alles zeer tot ongenoegen van de reeds lang zittende Tilburgers. “Ze draaien alle tarieven kapot”, zeiden die en inderdaad, het gebeurde soms - maanden later - dat een tarief werd aangepast en je moest er altijd méér maken.
Wie wat maakte en hoeveel, werd gecontroleerd en genoteerd door ‘onderbazen’ die het toezicht hadden op ongeveer twintig à dertig personen. De betreffende lijsten gingen naar ‘de loonadministratie’ waar zonder computers - die waren er nog niet -de aantallen werden omgezet in inkomen en dat verschilde uiteraard, bijvoorbeeld naar leeftijd.
Om de drie dagen - we werkten toen nog ’s zaterdags - werden de behaalde inkomsten op lijsten gepubliceerd en die lijsten werden om de drie dagen vervangen. Twee meisjes van de loonadministratie, die toen bestond uit ongeveer 50 personen,  kwamen die lijsten ophangen in de afdeling. Zo kon iedereen zien wat werd betaald en aan wie.
Zo gebeurde het steeds. Zo ook die keer toen de Spanjaarden hun eerste dagen werk achter de rug hadden. De meisjes kwamen binnen met de lijsten. Rode pumps, blond lang haar, korte rokjes, zeer modieus. En wat gebeurt er? Tot onze schrik gingen alle Spanjaarden staan en begonnen in hun handen te klappen en iets te roepen. De meisjes schrokken zo dat ze de lijsten lieten vallen en hollend de afdeling verlieten. En wat deden die Spanjaarden terwijl zij applaudisseerden?  Zij riepen (in het Spaans): “Gelukkig de moeders die zulke mooie dochters baarden!”
Een Spanjaard kwam naar de baas een achtergelaten rode pump brengen.
Later vertelde onze leraar Spaans drs. Paulissen aan de Leergangen in Tilburg dat wij getuige waren geweest van een ‘Piroppo’: een spontane uitbarsting veroorzaakt door iets moois (dikwijls een vrouw) die gepaard gaat met een fraaie hardop uitgesproken zin. In die tijd was dat heel gewoon in Spanje, in Andalusia. 
En de meisjes van de tarieflijsten? Die werden vervangen door jongens.