|
'Music master please'
Op 18 sept 1944 werd Eindhoven bevrijd door Amerikanen en Engelsen.
De eerste herdenking in 1945 was een groot feest en daar gaat dit verhaal over. Wij, zes Tilburgers, waren sinds enkele maanden door Philips in Eindhoven gestationeerd om een lange studie te volgen ter aanvulling van het middenkader.
De eerste tien maanden waren wij de hele week intern in Eindhoven: in "Ons Thuis" aan de Kleine Berg. Nonnetjes hadden er de leiding maar ik zag ze nooit.
Die herdenkingen werden door geheel Nederland in grote stijl gevierd. Dat wil zeggen: overal dansvloeren op straat en grote luidsprekers met vrolijke muziek en - 's avonds - dansmuziek.
Die feesten konden wel een week duren. Wie betaalde dat en waar kwamen die spullen vandaan? Ik weet er niets, maar dan ook niets van. Het was er en dat werd door deze 18-jarige zomaar geaccepteerd .
In "Ons Thuis", waar wij dus de gehele week in de kost waren en een kamer hadden, was op de bovenverdieping aan de voorkant de Studio. Een groot woord voor een leeggeruimd kantoor waar de draaitafels en de platen stonden die de gehele Kleine Berg konden voorzien van muziek.
Zoals iedereen hadden wij die 18e september 1945 vrij, de gehele dag, en wij waren stiknieuwsgierig wat daar boven in de 'Studio' werd gedaan. Na enig aandringen mochten wij naar binnen om ‘even te kijken’. Laat nou Gijs (zal ik hem maar noemen) net even weg moeten! Enige raddraaiers van ons groepje stelden dat zij best de platen konden wisselen, maar daar wilde Gijs niet van weten. Wij moesten naar buiten en daarna deed hij de deur op slot. Dan maar even geen muziek.
Maar ocharm, hij werd overrompeld door de schijnheilige smoelen om hem heen en hij zwichtte. We mochten blijven en op de tent passen. Maar dat niet alleen: we mochten zelfs platen wisselen! Die platen lagen netjes op een stapel al klaar. En dat ging goed, dat ging wondergoed en de stapel met vinylplaten werd doorgevlooid naar interessante muziek die ons aansprak.
Totdat - ja, totdat één van de kompanen nog een stapel ontdekte met... Duitse opschriften.
"Wat is dat?" "Dat is Duits". Na wat duw- en trekwerk en geklier - want er waren in onze groep tegenstanders van het draaien van Duitse platen - ging er een plaat de lucht in: Und
wir fahren gegen Engeland ... en daarna een nog mooiere: het Duitse volkslied met het Horst Wessel-lied er achteraan.
Voor de jongere lezers: het Horst Wessel-lied was door de Nazi’s aan het volkslied gekoppeld. Het was een agressieve strijdkreet die toen iedereen wel kende en verafschuwde.
Maar op die septemberdag in 1945 duurde het toch wel een paar minuten voor mensen omhoog begonnen te kijken en hun vuist schudden. En daarna nog eens een paar minuten tot Gijs wit als een doek binnenstormde en ons met enig geweld nar buiten flikkerde.
En gelachen dat we hebben, o jee, wat een lol.
Even later klonk In the mood weer over de Kleine Berg en Drinking Rum en Coca-Cola van de Andrew Sisters.
We hebben er verder nooit meer iets van gehoord.
.
