|
Sloop Groot Speijck
Ik las in het Brabants Dagblad van 3 juli 2008 dat Groot Speijck gesloopt werd. ‘Daarmee is weer een stuk van mijn verleden gesneuveld’, noteerde ik. En zette de volgende herinneringen op papier.
Op het terras bij de gebouwen die nu gesloopt worden zat een band, meestal
een man of acht. Daarvoor, dus buiten de huidige gebouwen, lag een
overdekte dansvloer, flink groot, ongeveer de helft van een tent met
botsautootjes op de kermis. Je kon er zo maar niet op gaan. Alle zijden
waren voorzien van een balk, behalve aan een kopse kant: daar stond de
kaartjes-controleur. Ja, echt.
Hoe ging dat dan? Je kocht wat kaartjes van te voren (ik weet niet meer
wat ze kostten, maar het was niet veel), vroeg een meisje - en die zaten
er met velen - en als ze toestemde, ging je naar de ingang bij de
controleur en gaf twee kaartjes af. De jongens betaalden dus meestal, - ik
heb tenminste nooit meegemaakt dat het meisje de kaartjes had.
De grond rondom de dansvloer en de plaats waar het danspubliek kon zitten
als het niet danste was van los zand. Dat sleepten de dansliefhebbers mee
de dansvloer op. Echt glad kan het er niet geweest zijn. Je kunt je
voorstellen hoe het er uitzag als het een beetje nat was.
De interesse van de jeugd was groot. Ik schat het aantal tussen de honderd
en tweehonderd. Zitten deed je op van die leuke klapstoeltjes,
gedeeltelijk van ijzer met hout voor het zitvlak en rug. Wit geschilderd.
In Parijs bij de Eifeltoren stonden ze ook. Het drinken was zeer beperkt.
De eindeloze keuze van nu was er niet. Nog niet.
Pils, champagnepils en limonade in twee of drie smaken. Maar dat was geen
probleem, daar kwamen wij niet voor .
O ja, en hoelang kon je dansen op één kaartje? Wel, de band speelde een
aantal nummers, uiteraard Amerikaanse nummers
( bij voorbeeld In
the Mood, drie of vier keer achter elkaar, denk ik) en stopte dan. Dat
was het sein om van de vloer te verdwijnen.
Tegen de schemering hield het feest op en verdween de massa.
