Oome Teun en den dokter

 

 

"Haaw op mee dè gekreun," zee taante Hanna, "ik wor d'r zemellappig van, gatjèn, of aanders kom hier op 'nen stoel zitten, doe-d-oewen mond open en ik trek er oewen taand uit mee m'nen duim of mee de nijptang, en as ge 't mijn nie toevertrouwt, dan gao naor den dokter." Oome Teun viel dan mar liever in de haanden van den dokter en zee: "Gij blijft van m'n lijf, ik sterf liever 'nen zaoligen dood as dè'k me laot martele." "'t Is zund van 't geld; dè geloop naor den dokter maokt et laoike mar veur niks leeg." Oome Teun lee z'n pijpke neer - 't smaokte-n-em nie. "Nou, wil ik 'm er efkes uithaole?" "Dan kan ik eerst m'n testament wel maoke." "Doe oewen mond mar open! Wijd ope! Nóg wijer!" Taante Hanna vatte den taand tusschen d'r duime, mar hij was te glad. Ze naam d'ren blauwen schort tusschen de vingers en vatte den taand op die manier steviger vaast "aanders komt de gladzak nie mee" en ze trok, trok... "Is 't wel den goeie? Sjonges, wè zit den rakker nog vaast!" "'t Is zeker den verkeerde, hij doe niks nie zeer!" Eindelijk ha ze den goeie te pakken en trok en wrong... Oome Teun sloeg van z'ne stoel aaf en taante Hanna hield zegevierend 'n stuk taand omhoog. "Ziezoo, 'n stuk heb ik alvast, de rest zullen we krijge, kom mar 'ns hers; gao zitte - ge doet net 'n klein keend!" "En gij net 'ne slachter!" Oome Teun ha nie veul puf meer om op die manier mishaandeld te worren - hij dee z'ne mond mar flauwkes open en toen Hanna trok, riep ze: "Ajasses, ge bijt me! Dè's gemeen!" "Ik kan er niks aon doen, meens, ik gao subiet van m'n stökske! Giet mar 'ns gaaw 'n borreltje in, dè'k m'ne mond 'ns deurspuul!" "Nou, dan gao temiddag mar naor den dokter in 's hemels naom, dan mar weer 'ne gulden eraon gegeve!"

"Goeie middag, dokter." "Goeie middag, Van Halderen." "Hier ben ik!" "Dat zie ik! Ruzie gehad met tante Hanna?" "'t Lijkt er al aorig op", bromde oome Teun en hij vertelde wè't er aon 't hendje was. "Ik zeg 't oe dokter, 't been zit vergimmes vaast in m'n kaok! As ons Hanna 'm er nie uit kan krijgen, nou, dan weet ik nie hoeveul peerdekracht er veur noodig is! 't Lijkt wel 'nen eikenstronk mee wortels!" "Als ik er maar naar wijs, dan is ie er al uit! De tanden zijn compleet bang veur mijn haande! Gao mar 'ns zitte." Mar den dokter kreeg er ook mee alle maacht mar 'n stukske aaf! "We zullen eventjes rusten en dan maar weer doorwerken." "Nee, nie rusten, veuruit mar, schiet mar op!" Den dokter wroette zoo lang tot ie er uit waar en toen gingen ze saomen wè zitten praoten. Den dokter en oome Teun waren nogal bevriend en praotten vertrouwelijk mee elkaar. Den dokter waar 'nen echten wendbuil, eigenlijk waar ie heelemaol geenen echten dokter, hij speulde 't alleenig mar en dee net asof ie echt dokter waar. En hij vertelde gèèren sterke staoltjes en zoo kwaam ie dezen keer ok over zoo'n ongeval te spreken.

"'n Jaar of tien is het al geleden, toen hebben we in de stad met enkele collega's een man geopereerd. 'n Maagziekte. We sneden hem de maag eruit en maakten hem schoon." "De maog of den kerel?" "Nee, de maag! Dat is tegenwoordig een kleinigheid! Maar toen we de maag schoongemaakt hadden, sprong er ineens 'n hond binnen en liep er met de maag vandoor!" "Smakelijk!" bromde oome Teun. "Wat nu!? De kerel had toch 'n maag nodig. M'n collega had 'n buurman en die buurman had 'n geit! In een-twee-drie liep hij erheen, haalde de geit, sneed ze de buik open en haalde de maag eruit en zette die maag in den kerel z'n lijf; dichtgenaaid, klaar!" "En is die vent blijven leven?" "Natuurlijk! Mar 't schoonste van 't geval komt nog! 'n Week of vier later kom ik langs z'n huis gewandeld en daar zie ik die vent waarachtig tegen de heg staan..." "Dè kan den besten overkomen!" "Nee, maar die kerel stond bladeren te eten! Ik zeg: hoe gaat het er mee! O, goed, zei hij, ik heb reuze-eetlust, vooral sla en andere groenten en deez' bladeren smaken uitstekend! - Dat kwam van die geitenmaag, snap je? - Ik heb 't maar zoo goed mogelijk uit z'n hoofd gepraat en hem gezegd, dat hij bij gewone kost moest blijven anders zou de kerel ook nog beginnen te "mmmmmmèkken!"

Oome Teun liet nie merken, dat ie er in geloopen waar en hield z'n gezicht zoo ernstig meugelijk, mar hij daocht, waocht mar menneke, ik zal oe ók 'ns iets vertelle... "Jè," zee oome Teun toen, "er gebeuren soms rare dingen! As gij et nie verteld had, dokter, dan zu'k et nie kunne geleuve! Ik heb ok 'ns 'n heel sterk geval beleefd!" Den dokter keek 'm aon, mar oome Teun vertrok geen spier van z'n gezicht. "Ik had 'nen takshond, 'nen buitengewoon goeien rattenvanger, en die had 'ns een flesch bronolie omgestooten en opgelekt en ge begrijpt, toen was Holland in nood, hij was binnen enkele minuten op sterven nao dood! Mar ons Hanna kwaam gelukkig op 'n goei gedaachte - dè mesken is nog zoo dom nie - ze vat 'n lange, nuuwe katoenen laampepit en hield 'm veur den taks z'nen bek en 't slimme dier snapte daolijk waor 't naor toe moest. Hij slikte de pit daolijk in en ons Hanna liet 't leste eindje uit 't beest z'nen bek hangen, zette hem op de taofel en staak 't pitje aon! En 't braande zoo schoon! 't Waar net of 't hundje 'n cigaret rookte - en we hebben den heelen aovond geen laamp aon hoeven te steken, onzen Mops waar ons bronolie-laamp!" "En heeft ie z'n snuit dan niet verbrand?" "Heelemaol nie, 't beest waar uit z'n eigen zoo slim, dè-t-ie de pit ver genoeg uit z'nen bek liet steken, net 'n cigaretje! En het schoonste van al, toen den bronolie opgebraand waar, blies ie de pit uit en nou toen zijn we naor bed gegaon - en dè ben ik nou ók van plan want et is al tegen tienen geworren! Salut dokter en slaop wel!" "De groeten aon oew zuster en zeg mar, dat ge een even groote opsnijer bent as ik!"

 

Bronvermelding:

"Oome Teun en den dokter" verscheen in de Nieuwe Tilburgsche Courant op:

- dinsdag 31 oktober 1939